Oh Dennenboom.....

Zondag, 19 juli,
Dit wordt de laatste etappe in de Baltic. Want ik ga van Klaipeda naar Ventspils en vandaar met de boot naar Stockholm.Het regende vanochtendvroeg, ik was al op de hoogte gebracht van die nattigheid door m,n buurmamn die internet had geraadpleegd, en blijf iets langer liggen. Om 8,15 is het welletjes. Droog, beetje zon en een zodanige temperatuur dat ik besluit een kort broekje aan te trekken. Afscheid nemen van mijn Belgische vrienden en de Nederlandse caravanners en ook van de vreemde Berlijnse, die bij me kwam kletsen.Na een klein uur lijkt de onweersbui boven me te blijven hangen, maar het blijft droog. Ik ben dus op weg naat Liepaja en Ventspils. Ineens, lijkt het alsof er met granaten en tanks uit het bos op me wordt geschoten. Het knettert en kraakt oorverdovend en direct er op volgend de enorme explosie van de donder. Het is alsof ik de luchtdruk voel. Even later realiseer ik me dat het een blikseminslag was naast me in het bos. Ik bekom een beetje van de schrik en begin dan langzaam aan bang te worden.Er is verder niemamnd op de weg. Het onweer blijft en wat verderop begint het ineens hard te regenen, van die grote witte druppels. Ik zie aan de overkant van de weg 2 Duitse campers in de berm staan en rechts is een bushalte, gelukkig overdekt. Ik rem en rij onder de overkapping. Het hoost inmiddels. Ik stap af en zet de scooter op de standaard en ga op het bankje zitten. Dan pas zie ik het oude vrouwtje recht tegenover me, ze staat op de weg en bukt zich. Ze probeert water uit een plas in het spoor in de weg in een plastic fles te scheppen Ze heeft een blauwe Adidas broek aan en een rode plastic bodywarmer, ze loopt op gympies en gaat nu naar de overkant van de weg met de rug naar me toe staan.Dat de regen op haar neer plenst lijkt ze niet te merken evenals dewaterhozen die de voorbij rijdende autoš produceren.Ze heeft slechts weinig water opgeschept en doet er niets mee. Een beetje voorovergebogen, de hand met de fles langs haar lichaam, staat ze daar, nog steeds een beetje op de weg.Met haar andere hand plukt ze in haar haar boven haar voorhoofd en prevelt wat.Alhoewel ze me gezien heeft negeert ze me volledig.Soms komt een auto voorbij, die dan iets inhoudt maar vanwege de plassen op de weg haar voor mij bijna onzichtbaar maakt door het opstuivende water. Dan ineens, ik was het voorval al vergeten, zie ik de bliksem achter haar, verder weg dan waarvan ik zo schrok, loodrecht naar beneden inslaan en het knetter en kraakgeluid klinkt nog steeds zeer hard en nabij.Ook zij schrikt maar loopt naar de kant van de weg waar nog een plastic fles ligt en een grote berkentak. Ze pakt beide op en loopt dan naar het midden van de weg. Vanaf het begin van dit tafereel ging ik ervan uit dat ze ladderzat was, maar een zwerfster is ze niet want ik zie nergens enige bagage. Dan slaat ze een kruis op de borst , daar midden op de weg en begint te zingen: "Oh Dennenboom, Oh Dennenboob ..... De rest ging waarschijnlijk in het Lets. Ze zegt niet Tannenbaum maar duidelijk dennenboom. En ze begint te lopen over de as van de weg, de berkentak als een vaandel boven het hoofd houden , richting Klaipeda. Al zingend in die stromende regen en krakend onweer.Ik blijf kompleet in verwarring achter in die bushalte.


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++Met dit verhaal over de belevenissen van zondag eindig ik mijn reisverslag over de rit door de Baltische landen. Het was zoals het hoort, enerverend, boeiend , vol wendingen en niet te plannen. Ik ben toe aan lekker niets doen in de Provence. Bijvoorbeeld.