De weg kwijt in Beograd

Belgrado, 28 april 2009

Er is vanochtend geen water uit de kraan, dus we moeten ons behelpen met onze voorraad uit het reservoir en de jerrycan. Dat is samen ongeveer 15 lt, dus voldoende. Maar niet om te scheren dus Wim loopt er bij als een Serviër. We gaan vandaag Belgrado bezoeken, het waait nog steeds erg hard, het lijkt wel een mistral. Wind vanuit het oosten. We parkeren de auto maar in een garageflat, dat geeft geen bekeuring, want diverse agentes lopen met elektronica langs de geparkeerde auto’s. Het verkeer is a la Istanbul een groot drama, geen metro, wel gammele trams en trolleybussen. We proberen een internetcafé te vinden, navraag levert geen resultaat op. We vragen een politieman waar het Republiekplein is. Hij haalt de schouders op, hij weet het niet, ook niet waar de touristinfo is. Beide zijn, blijkt achteraf slechts 150 mtr. van hem en ons verwijderd. Ik was het een beetje vergeten, maar alles is hier niet zo logisch als bij ons. Bovendien begrijpen ze niet dat wij, toeristen, hun taal niet kennen en verstaan, maar ook hun schrift niet kunnen lezen. Het kost ons 3 kwartier om de stad uit te komen terwijl het erg eenvoudig lijkt. Op een gegeven moment weten we absoluut niet meer waar we zijn en hoe we rijden qua richting. Het lukt uiteindelijk toch om bij de brug over de Sava te komen. Nu gaan we een supermarkt zoeken, we hebben er nog geen gezien in Servië. We rijden de wijk in waar R.Karadzic is opgepakt met witte baard en staartje. Veel flats maar geen super. Ook dat lukt en we rijden naar de camping. We worden rechts ingehaald door een Serviër.Even later wil ik hem weer rechts inhalen, je wilt iets terug doen. Hij prompt naar rechts en moet bij een inrit zijn en gaat dat tergend langzaam doen om mij te pesten, denk ik. Dus ik toeter, hij stopt halverwege de inrit en zo dat ik niet verder kan. Ik verwacht dat hij uit zal stappen, maar hij gaat de inrit verder in zodat ik al toeterend er langs kan. Korte lontjes en ik geniet van het domme spelletje. Vanavond is er om 7 uur weer water en Mieke verheugt zich erop. Het klopt er is water om 7 uur alleen komt het uit de hemel. Morgen gaan we naar het zuiden, naar Pristina in Kosovo of erlangs naar Skopje in Macedonië en verder naar het meer van Ohrid. Hopelijk wordt het warmer en zonniger. De laatste dagen was het wel zonnig maar de wind maakte het erg koud. We genieten van het comfort van de caravan. Vanmiddag aten we een paar broodjes op een muurtje t.o. de pekara waar we het hadden gekocht. We vroegen: wat zit er tussen het brood. Mag! Zei het vrouwtje die bediende, wij trokken de schouders op, mag? Wat is het in het Engels? Niemand wist het totdat we het gingen eten. Vijg, gedroogd en gekonfijt. MMMMM wat lekker. We bezoeken de Sava kathedraal in aanbouw, een symmetrisch gebouwde kerk a la de Taj Mahal. Uitgevoerd in wit marmer torent het boven de stad uit. Daarna gaan we naar het fort aan de samenkomst van die Sava met de Donau. Mooi uitzicht over de stad en de rivieren en de bruggen. We sjokken naar een taxistand en laten ons naar de auto brengen, dan begint de kruistocht door Belgrado. Omdat alles in het Cyrillisch staat aangegeven en ook nog op heel kleine borden, samen met een hectisch verkeer en de korte lontjes van de Serviërs, maakt het vinden van een uitweg in Beograd geen eenvoudige opgave. We slagen er in al kost het ons 45 min.

Woensdag, we rijden om 8.50 uur van de camping en gaan over de autopot dwars door Beograd. Dan volgt 200 km naar Nis en daar besluiten we om niet door Kosovo te gaan, maar via Skopje. Dat levert leuke taferelen op want in Skopje loopt de weg dwars door de stad maar wel met verkeerslichten. Dat levert de jeugd een extra dinar op door het wassen van autoramen. Het helpt niet om keihard NO te roepen, je gaat er als buitenlander gewoon aan geloven. De jochies zijn nog geen 10 jaar oud maar zeer eurowise. Een wat oudere jongen begint in het Hollands te praten tegen ons. Wim vraagt wat hij hier dan doet. Mijn vader is dood en we zijn teruggegaan, is het antwoord. We wensen hem veel geluk. Bij de tolpoort verkopen andere jongens prachtig donkerrood gekleurde aardbeien. Slechts 100 dinar per bak. We weten dat 620 dinar 10 euro is. Dat kwamen we aan de weet bij de grens omdat we geen groene kaart hadden van de caravan. Die heeft niemand, en daarom moet je 10 euro betalen om met die caravan Macedonië binnen te komen. Wim geeft de knaap met de aardbeien een euro, maar die ziet dat de tolman Wim een bos 100 dinar biljetten terug geeft en wil er daar een van, Hij blijft aan de auto hangen als we optrekken en laat pas heel laat los. Mieke dacht dat er niets betaald was, maar na uitleg kunnen we zonder schuldbewustheid de aardbeien in de monden proppen. Op de hele route zijn nauwelijks buitenlanders te zien. We kopen bij een stalletje een pot mooie honing en komen laat en hoopvol op het vinden van een camping aan in Ohrid. Geen camping, het is inmiddels behoorlijk koud geworden, 8 gr. nog maar. We krijgen ook honger, het is 6 uur en we hebben dus 10 uur gereden. Men vertelt ons dat er 14 km verderop een camping is. Dat klopt precies en dat is uitzonderlijk, want qua afstand wil men er nog wel eens ver naast zitten. Jammer dat de camping nog gesloten is. Bij een hotel waar we dan maar inchecken horen we dat de campings op z’n vroegs volgende maand open gaan. We gaan ergens eten en maken een plan voor de dag van morgen.