De Verwerkte Geschiedenis

Hemelvaartdag 20 mei 2009

Pesciera del Garda

Het zijn me wel herinneringen, die bij ons beiden naar boven komen, hier aan het Gardameer.
Mieke had 47 jaar geleden, ze was, inderdaad, 18 jaar oud en was met het gezin, bestaande uit 4 zussen en 3 broers, op vakantie aan het Gardameer op een camping hier in Pesciera. Zoals het gaat, ontmoette ze een mooie jongen, een Duitse,ze had al een vriendje in Maastricht, de woonplaats van de familie. Maar de liefde laat zich niet dwingen, of juist wel. We vinden plotseling de camping waar het zich afspeelde. Bij Mieke ontstaat enige opwinding, door de herkenning en langzaam komen er verdere herinneringen boven. Het lijkt of ik midden in een aflevering van Memories zit. In Maastricht werd de vrijer door Mieke’s moeder afgepoeierd door hem mede te delen dat ze al een vriend had maar dat moeder nog meer dochters in de aanbieding had. De jongen droeg een naam die duidde op een fraaie carrière in de diplomatieke dienst. Hij hield vol en ontmoette Mieke toch daar in Maastricht en vroeg prompt of het klopte dat ze een vriend had. Mieke deed er niet moeilijk over, en eigenlijk eindigde daar deze geschiedenis. Maar door al die terugkomst van die beelden en plaats herleeft ze die mooie liefde, hier. Die van Wim liep wat anders. Hij was een jaar later, in 1963, in Desenzano, een paar dorpjes verderop, ook aan de zuidkant van het meer. Hij was, als vrijer van de dochter met de a.s. schoonouders mee op vakantie naar Italië. Betty, die al vaker op die camping was geweest had er een correspondentie vriendje aan over gehouden en zoals het betaamd bij die Italiaanse knapen, zat er natuurlijk ook wel iets amore bij. In Wim’s ogen was ze niet bij die gast weg te slaan. De schoonmoeder zat behoorlijk met de situatie in de maag: liever die harkerige knaap uit Zwolle, dan die onverstaanbare gast uit dat armoedzaaiers land. Carlo of Pierro heette de gast. Wim hield er een grondige hekel aan alles wat maar met Italië had te maken, aan over. Een corrigerend gesprek van de ouders deed Betty weer in het gareel lopen. Het duurde jaren voor Wim weer een stap op Italiaanse bodem deed zetten. Toen verkeerde Betty in een situatie die hulp van hen verlangde en dat gebeurde op voorbeeldige manier. Dat deed Wim’s ideeën over hen wijzigen. Een andere geschiedenis moet ook nog opgelost worden: Solferino. Het ligt hier vlak in de buurt en leent zich voor een nostalgisch fietstochtje. We rijden al vroeg in de morgen naar Sirmione, een vestingstadje, net als Pesciera, dat op een lang schiereilandje in het meer ligt. We kijken rond en drinken koffie en gaan op weg naar Desenzano. Het zegt mij, Wim allemaal niet veel meer en als we richting camping rijden, die een eind buiten het plaatsje ligt draaien we om en houden het verder voor gezien en zoeken het wegje naar Solferino. Buiten de bebouwing rijden we eindelijk in de Italiaanse campagne. Mooie velden en bermen die volop in bloei staan. De weg gaat op en af en we moeten soms alle zeilen bijzetten om de heuvel te boven te komen. Dan komen we in Solferino. Qui é nata l'ídea della Croce Rossa staat er op het gemeentebord. En daarom zijn we er ook naartoe gefietst. Hier werd in 1870 op de 24e juni zo’n bloederige slag geleverd, die de grondslag werd voor de natie Italië, dat Henri Dunant esloot dat er iets gedaan moest worden voor al die gewonde en aan hun lot overgelaten soldaten. Die waren immers totaal nutteloos geworden en alleen maar een armee tot last. Vaak waren het huurlingen die dit lot over henzelf hadden afgeroepen. Hier dus werd het idee van het Rode Kruis geboren en wij gaan, zeer dorstig en hongerig geworden ons laven bij een mooie Taverna.Ik weet dat je nooit op de fiets naar een slagveld moe gaan, want er is altijd een heuvel in de buurt waar , altijd, de overwinnaar staat te kijken. Bovendien, als je sneuveld staat die fiets daar maar te staan. Het is onze laatste vakantiedag en het is een mooie, de zon schijnt en het zal beslist 30gr. zijn. Als het minder hard gaat op de fiets omdat de weg omhoog loopt merk je meteen die hitte. Na 5 uur op de fiets en lunch en bezoek aan de dorpjes zijn we terug op de camping en duiken het meer in. Dat ligt weer aardig vol met groene alg, niet zo erg als gisteren, maar toch. Vanmorgen was het water kraakhelder en groen zoals het altijd al was. Het koelt het lijf heerlijk. Hoe we morgen gaan is nog niet besloten want we zijn een nieuw spel begonnen: landje scoren. Wim wil alle Europese landen in het boekje hebben en is al aardig op weg. Mieke scoort deze reis 5 landen. We kunnen Liechtenstein nog pakken als we de route gaan verleggen naar die welke Wim vorig jaar op de scooter heeft gedaan en vanwege hevige kou toen dat landje links heeft laten liggen. San Marino kwam gisteren in de knip met een paar 50ct munten van dat landje. Wie biedt? We gaan ons opmaken voor een Italiaans etentje bij de caravan die hier prominent aan het water staat met prachtig uitzicht op dat geschiedenisrijke meer.
Voor de statistiek: we hebben op 15 campings gestaan, hebben 10 landen bezocht en rijden zo,n 6800 km