Een koud land

Zaterdag,18 okt.
Vandaag lopen we naar de muur van de stad aan de zeekant. Een toren met de kanonnen op de scheef gezakte houten affuiten. Barcelona 1780 staat op een loop van een kanon.
Grillige rotsen die met laag water te zien zijn, een paar eilandjes en wat vissersboten in het water. We lopen over de brede muur naar de visafslag. Daar is het tijd voor een koffiestop, maar ook voor de rug. Het is licht bewolkt maar vangaag staat er minder wind dan voorgaande dagen.We kijken wat bij de binnengelopen vissersboten, de bemanning bestaat uit wel 10 man, de kratten sardines worden van boord getild. Dan op pad naar de drankzaak, die is helemaal aan de andere kant van de stad, net buiten de muren. Gisteren was die gesloten en de wandeling tevergeefs want het was vrijdag, de dag des Allah,s.Want op vrijdag mag er niet gedronken worden, hoe het dan op andere dagen zit blijft voor ons ongewis.Vandaag is allzes weer verkrijgbaar en we lopen volbepakt terug naar ons hotel. Wim rust s,middags wat en Mieke zit op het dakterras in de vale zon, totdat die helemaal verdwijnt achter de wolken.We gaan wat shoppen t.o het hotel. Een paar straatjes met enkel zilverwinkels, het blauw getuigd nog van de oorspronkelijke Joodse edelsmeden. Ik zie iets moois in een winkel waar al iets moois hing, maar dit is met haar moeder. Ik gluur als een oude met stoklopende man naar binnen en krijg een hoopgevende glimlach terug. Niet te koop. Wat later zitten we op een terras op een pleintje en een stel komt naast ons zitten en vraagt: Nederlanders? Op ons Ja volgt: Zijn jullie Wim en Fatima? Nu breken een paar klompen bij ons, we kijken elkaar aan, weten niet goed raad met die situatie, kijken weer naar het andere stel maar herkennen noch kennen ze. Ze geven lachend de oplossing. We lezen jullie blog op internet, wij hebben ook een blog en zagen de foto,s en herkenden jullie. Ze zijn vanuit Marrakech een dagje in Essaouira en komen naast ons zitten. En Mieke had vanochtend al gezegd dat ze voelde dat er een ongewone ontmoeting in de lucht hing.We wisselen wat dingen uit, zij zijn ook 4 weken in Marokko, ik wil wat vertellen maar besef niet dat zij alles al gelezen hebben.Ik schreef zo leuk. Fatima, kom! we moeten verder, we nemen afscheid en gaan voor de zamibo naar onze kamer. Vanavond pastilla eten in ons hotel en dan nog een ommetje voor een kopje koffie en dan naar bed. Niemand vraaft het maar stel dat je het wel deed en vroeg: Wat voor weer is het eigenlijk in Marokko in september of Oktober? We zouden het niet weten. Wel weet ik dat ik al 3 weken verkouden ben en Mieke ook zoiets. En warm hebben we het bijna niet gehad. Maar het ligt er ook aan waar je bent in Marokko. Er schijnt nog steeds zeemist te hangen in Agadir en hier staat s, avonds een koude wind. Een Frans diplomaat zei het al in 1910 of zo. Marokko is een koud land met een hete zon. En elke dag ervaren we dat, je hebt het koud maar de zon is lekker warm. Maar vandaag is het met recht Zondag, Mieke ligt al ergens op het grote strand en ik ga haar na dit verslag opzoeken en ook nog voor de laatste keer zonnen dit jaar. Morgen vertrekken we naar Marrakech en dinsdag vliegen we terug naar huis. Het eerste wat we doen als we thuis zijn is de bank uit huis gooien en een paar wollen sokken kopen, want de mensen van de banken, schijnen geen verstand meer te hebben van geld.