Er niet bij willen horen

Vrijdagavond Krk.
Na de proviandering rij ik op scooty weer de camping op en zie 2 stokoude Vespa's staan met volledige bagage en gele nummerplaten. Het zijn Belgen.Ze komen net weer naar buiten lopen naar hun vespa's en ik roep;Dat is het ware hè.Ze begrijpen het niet of het zijn Walen, maar dan zegt toch éen van de twee iets in het Nederlands terug.Ze rijden de camping op, ik ook, naar mijn tentje.Ik rij hen voorbij zodat ze zien kunnen wie en waar ik vandaan kom. Niks, geen enkele reactie. Ik raak er aan gewend, fietsers uit Nederland trekken de neus voor een scooetr op, motorrijders draaien het hoofd in een andere richting om je maar niet te zien en over auto.s laat staan vrachtwagens zal ik het maar helemaal niet hebben. Je hoort nergens bij op een scooter, eigenlijk een parasiet. Ik herinner me scenes uit mijn jeugd; Zag je een interressant groepje, ging je er op af en als je erbij stond vroeg iemand:Wat kom je doen?.Daar hadden we alle drie kinderen Wagenaar wel last van. Er niet bijhoren. Ik denk dat mijn broer Dirk dat gevoel heeft gecompenseerd door ongelofelijk veel geld te gaan verdienen.Zijn wraak op dat buitensluiten, en zorgen dat jealtijd meer kennis van zaken had dan je opponent. Bij Michele, (morgen 1 july is haar geboortedag)zaf je het zelfde patroon, alleen die bakken geld van Dirk kwamen niet bij haar voor, maar haar kennis van dingen(en geheugen) was fenomenaal. Ik , ik kende mijn plaats, de jongste en nu de laatste. Ik wil maar zeggen: Versla, verlsa ze allemaal maar wel met kennis de stakkers de hooghartigen, de valsspelers. Dat maakt me vrij en soms brul ik iets van dien aard hardop als ik over's herenwegen rijd, in vreemde dreven en voel me vrij, dan rij ik zo op scooty het Nirvana binnen.
Later spreek ik bij toeval die 2 Belgen. Ze waren naar Vukovar geweest, tegen Servië aan , waar vreselijk is huisgehouden. De een had er als blauwhelm kennissen op gedaan. Maar ze zagen er net zo groezelig uit als die 2 gebutste en grijze Vespa's van 1961.
En toen zag ik dat ik een oproep van mijn lieve buurvrouw Nan had gemist.
Benieuwd belde ik haar. Het bleek dat Odette, Detje voor intimi, éen van mijn poezen 3 dagen geleden was weggelopen en na zoeken en via het asiel, want ze is gechipd, terug gevonden is. Ze was bij anderen gaan wonen want ze wil onder de mensen zijn.Nan gaat er voor zorgen dat ze niet meer kan weglopen, en als Mieke terug uit Venetië is gaat die Detje en Dinky, de andere kat in huis nemen tot ik terug ben, alleen weet ze dat nog niet.Dat vertel ik haar in Venetië. De hele verdere dag voel ik me rot, voel me schuldig en als klap op de vuurpijl droom ik 's nachts dat IK bij anderen ga wonen ipv bij Mieke. De volgende ochtend sta ik helemaal verdwaasd op, het lijkt alsof de wereld een beetje gekanteld is.Ik heb altijd beweerd dat als je iets wilt behouden je het los moet laten.Ik ga koffie drinken en zie iemand ongenegeerd zijn cappuchino met een lepeltje opslikkeren. Daarna bestelt hij er nog éen. Ik kan dat stomme gedoe bijna niet meer aanzien.Had je moeder door elkaar geschut toen je de borst kreeg, als je zo gek op die melk met bubbels bent, dacht ik. Mieke drinkt ook wel cappuchino, maar dat heb ik haar nog nooit zien doen. Als ze dat in Venetië doet én hand in hand lopen, dan doe ik als Detje, Wegrennen!
Als ik de grens met Italië gepasseerd ben en op zoek ga in Gorizia naar de weg naar Monfalcone stopt naast me een motorscooter, nee niet Miss Sarajevo, maar Senore Gorizia, ik vraag Prego Senore il direttio per Monfalcone? Hij gebaart me te volgen en dat doe ik gedurende bijna een 20 minuten, we rijden over kleine binnenwegen en hij houdt me via de spiegels in het oog. Dan zie ik ook het stads bord van Molfalcone. Hij stopt en zegt 1 km tuti rechtdoor en je bent er . Mille Grazi.Dat voelt stukken beter dan dat gepruts in die andere landen. Hij zat wel net zo parmantig op de scooter dan Miss Sarajevo, de voeten naar achteren zodat hij slanker leek dan hij was. Maar we zijn in Italië en alles is weer vorm en elegantie. Dat miste ik in die andere landen. De stemming zit er weer goed in ,gelukkig maar.Ik besluit als een soort saluut naar Bibione te gaan . In de jaren 60 een nieuw vakantie dorpjeaan een kust die eerder vergeven was van muggen en andere plagen. Mijn ouders waren er in die tijd een weekje en we hoorden oeverloze verhalen hoe leuk de markt in Latisana was etc. Die namen staan dan in je geheugen. Ik weet wat ik nu te zien krijg : Een vreselijk schaalvergroot vakantie gebeuren. Er staan echt 100.000 strandstoelen op een geweldig breed en lang strand. Nederig neem ik een miniem plaatse in op de camping en ga verder met langzaam naar Venetië te sluipen teneinde Mieke in de armen te vallen .Oh ja en Pieter moet maar even zijn bankrekening vermelden voor die eindeloze dubbele expresso's die ik op Marco's pleintje ga drinken.En ze maakten me hier in Italië helemaal des duivels door buiten veel geld ook een identiteitsbewijs te willen zien, als je wilt internetten. Zie ik eruit als een cyberterrorist? Jullie zijn knettergek, maar verder bleef ik natuurlijk vriendelijk. Bij die lui wil ik OOK niet horen.