De Geschiedenis in.

Rafina, 8 mei2009

Het bleek dat er een meisje op de camping in Kato Gatzea ook op” waarbenjij” een blog had. We hebben haar een afscheidsbericht gegeven en zijn naar, op Kreta na, het grootste eiland van Griekenland gegaan. Via Chalkidi over de brug op zoek naar Erétria. Dat valt niet mee als alles maar dan ook alles in het Grieks staat aangegeven, als het al staat aangegeven! . We leren snel hoe het in het Grieks heet. In ons geval moeten we naar Epétpia. We rijden faliekant verkeerd en na wat heen en weer gerij, we weten dat we bij de zee moeten blijven, komen we op de goede weg. De camping vinden we na een tijdje, dat is altijd hier een opluchting, dat! tie bestaat alleen al. Er is nauwelijks plaats, alleen bij een gerestaureerde toren, waar ooit Aristotaallos bedacht dat iets nooit niets kon zijn. We vinden een plekje van waaruit we op de zee en de overkant kunnen kijken. De ferry’s, die een km verderop een zéér regelmatige overtocht onderhouden maken een indringend monotoon geluid. We stappen op de fiets en gaan het dorp verkennen. Een in een carré gebouwd dorp met veel restaurantjes, die aan een mooie kade gelegen zijn. Alles is oud en aan vervanging toe. Mieke zoekt een opticien, maar alles is tot 17.30 gesloten, dus gaan we voorzichtig koffie drinken. Hier valt het mee, onderweg langs de snelweg, waar bij parkeerplaatsen achter de vangrail een bestelwagen staat die als cantina is ingericht, kostte de koffie 1.50. We vroegen het hem, waarom het overal zo duur is. Ze zijn gek, was ook zijn antwoord, “en maar klagen dat er geen toeristen komen met die prijzen” Hier aan de kade kun je rustig zitten. We zijn lui en gaan er ook het avondmaal nuttigen. Als we de volgende dag in Marathon aankomen ben ik al moe. We zijn die dag al vroeg opgestaan, ook al door het gedreun over het water van de vroege ferry’s, Een half uur varen en ook wij zijn aan de overkant. Dan staat er natuurlijk weer niets aangegeven. Maar ook in Marathon niets wat op een eindje lopen duidt. We rijden over de drukke dubbelbaans weg dat beslist het circuit van die looptocht moet zijn, naar de camping. Die ligt hoog op een rotspartij aan zee, dus een eindje er boven. We krijgen de caravan onder een gebogen dennenboom, zodat we enige natuurlijke schaduw hebben, het weer is immers zoals het hoort, de laatste dagen. Zorgen om het verbranden, zeg maar. Als we de trap naar het strand afgedaald zijn en op het kiezelstrand zijn aangekomen gaat Wim zwemmen en Mieke kijkt toe, want zi jheeft geen waterkleding bij zich. Dat komt vanmiddag. We horen dat er om het uur een bus richting Athene-centrum gaat, en besluiten dat morgen te gaan doen. Het zal in ieder geval natuurlijk het bezoeken van de Akropolis zijn, volgens Mieke Oude Stad. Daarna wordt het haastwerk. We willen nog naar Tolo, een dorp bij Nafplio op de Peleponnisos, om van daaruit naar Mykines te gaan en Tiryntha. Daarna naar Delphi en door naar Metéora. En dan moeten we alweer op de avond van de 18e zorgen om in Igoumenitsa te zijn om aan boord te gaan naar Bari Italië. Het is ook eigenlijk geen doen om zo kort op pad te gaan voor dit soort dingen. Maar nog steeds zijn we er niet uit wat we van Griekenland vinden.
Raar eigenlijk.

Zaterdag, het is zoals al behoorlijk wat dagen, lekker weer, onbewolkt en overdag steeds warmer, zo’n graad of 24. Als je niet oplet word je zo rood als een kreeft. We gaan met de bus naar Athene. Die vertrekt elk half uur uit Rafina. Ongeveer 40 minuten en dan staan we in die enorme stad Athene. Eerst maar eens koffie drinken, ja het kan, het kost maar 1.50. We staan op het Arios Park, dat moeten we onthouden. We nemen een taxi naar de Akropolis en daar zie je de groepen met gidsen, het is onvermijdelijk. We kopen de kaartjes en ik kan eindelijk mijn voordeel doen met de leeftijd. “Als u een identiteitsbewijs heeft én uit de EU komt krijgt u 50% korting. Nu, dat heb ik. 6 Euro bespaard. We brengen een tijd door op de berg om alles te bekijken en te fotograferen. Mieke mag een broodje niet opeten bij het Erechtheion, er staat een bewaakster en die roept: madame, no lunch! Later, terug in de stad gaan we in de Evangelistiosstraat op een terras zitten en zijn de klos met de koffie. Meer dan €.8 zijn we kwijt, voor nescafé, en nog koude ook, dat is modern. Zo’n oude stad en ik voel me te oud om hier de tijd door te brengen. We lopen een kerkje binnen en zien hoe degene die de boel bewaakt al direct de kaarsen dooft die degene aangestoken heeft als die het kerkje verlaat. Ze gooit ze achteloos in een jute zak. In de taxi terug van de Akropolis komen we langs de tempel van Zeus. Ik vraag hoe je Zeus uitspreekt in het Grieks en krijg een lesje in de juiste uitspraak De Z moet in dit geval uitgesproken worden als en D en een H. Je krijgt dan zoiets als Deos. En dat klopt want Zeus was de God der goden. Ik vraag nog even naar de toestand van hun metro. Een gebaar van de handen naar de hemel en een mimiek van: hou op. Ze hebben al enkele stations weer gesloten, verklaart hij. Daarna vragen we wat er met de prijzen in Griekenland is gebeurd na de invoering van de Euro. Hij haalt een half lt. Flesje water te voorschijn en zegt: dit kostte 10 voor de euro en direct erna 50 ct. We zijn straatarm geworden en met de Olympische spelen erachteraan zijn we bankroet. Ik laat maar na om hem eraan te herinneren dat zijn regering zelf de EU heeft bedonderd met hun inflatiecijfers bij die invoering van de euro.
Op onze camping staat een Bulgaars echtpaar met een dobermannpincher. Toen we gisteren de lange stenen trap afliepen naar het strand(je) zaten zij er onder een parasol en de hond sloeg al aan toen wij aan de eerste van de 99 treden van de trap begonnen. Toen we op het strand aankwamen konden ze niets anders doen om de hond in bedwang te houden dan er met z’n tweeën op te gaan liggen. Het kreng gromde en liet zijn goed onderhouden gebit aan ons zien toen we er langs liepen. De nieuwe rijken uit het oosten. Gisteravond hebben we de octopus geslacht en opgegeten. Voor we daar aan toekwamen zat er al een comité poezen bij de caravan om hun goedkeuring aan dit maal te geven. Na de maaltijd bleven ze om de vuilcontainer draaien waar het restant in verdween. De octopus zelf smaakte heerlijk, eigenlijk moest hij gegrild worden maar als je de tentakels met die zuignappen in de pan gooide leek het alsof het beest nog leefde, het kromp samen en rolde in een krul. Het bleek een rode inkt octopus want de pan kleurde direct geheel in die kleur. Mieke was iets voorzichtiger met het consumeren. Morgen is het weer tijd om op te breken en gaan we naar Tolo, een klein plaatsje onder het kanaal van Korinthië op de Peleponnesos. We spraken Hollanders en die hadden goede berichten over de camping daar. Ook was er wifi bij de buren, het is wat met dat moderne gedoe.