De Woestijn

Donderdag, 2 okt.2008
Om half elf vertrekken we met een stel van M.s.F. Msa een Japanse en Olivier, een franse jongen op 4 dromedarissen en Achmed is onze leider en gids, een man met blauwe jellaba en zwarte tulband.Hij leidt ons door de enorme roodgele zandduinen.Het lijkt langzaam te gaan maar door hun gestage tred schiet het beter op als lopen. Wat makkelijk lijkt te zijn blijkt toch moeizamer te zijn. Als de dromedaris naar beneden loopt zakt hij 10 cm diep weg in het zand en zit je meteen een stuk schuiner op het dier. Eeen handvat aan het zadel dient als steun. Achmed kiest als een kenner de meest egale weg, wat door de gelijke kleur en de vertikale zon moeilijk is te zien voor ons , eenvoudige reizigersNa een uur begint heel goed de vermoeidheid te voelen maar het exotische terrein doet dat een beetje vergeten. We dale af naar een zwart-grijze vlakte, heel in de verte zijn wat heuvels te zien en iets wat op huisjes lijkt.Na nog eens een uur lopen of zitten komen we, vlakbij de Algerijnse grens, bij een verlaten dorp aan. De lemen huisjes zijn nog half overeind en volgewaaid met zand. Op een heuvelverderopeen gebouw met zendmast;de laatste politiepost van Marokko bij de denkbeeldige grens in het zand.In de heuvels verlaten koper en zilvermijnen, vandaar ook het verlaten dorp.Als de dromedaris eerst door zijn voorpoten zakt en op z,n knie valy is het zaak je stevig vast te houden aan het handvat van je zadel, dan valt tie op z,n kont en zakt hij door de knieen, dan kun je afstappen. We lopen naar een lemen hutje van 2 x 4 mtr. Dat wordt ons verblijf de komen de 4 uur.De hut is heerlijk koel en er liggen keden en kussens op de grond. Ik voel me verschrikkelijk moe, kan nog nauwelijks op de benen staan en kan ook niet meer slikken vanwege de gortdroge keel.Ik drink wat en ga liggen, doodop ook al vanwege de in Midelt opgelopen kou.Ik zet wat later en fles water aan de mond en een hele liter loopt vanuit de fles in mijn maag, even later val ik in slaap.Iedereen trouwens, het lijkt alsof de woestijn zo,n geweldig sterke uitstraling op een mens heeft, dat erv een verpletterende rust over je komt, bovendien is er geen enkel geluid waar te nemen,een verpletterende stilte.Achmed is bezig met de lunch, de nomaden in een van de huisjes maken rijst voor ons klaar, die eten we met gesneden verse groentes.Na het eten ga ik buiten kijken, een overweldigende omgeving. Granieten stenen in het zand, ik vind een mooi fossiel, de oude moskee die nog redelijk intact lijkt. Binnen praatten we een beetje maar niemand heeft behoefte aan praten, liggen , voelen of doezelen, je voelt een soort trance. Om 4 uur stijgen we weer op voor een mart van een uur naar ons bivak verderop in de woestijn.Na een tijdje komen we weer in de hoge zandduinenen begint het voor mij erg zwaar te worden. Ik durf vanaf de rug van het dier geen foto,s meer te maken, bang als ik ben eraf te vallen.En dan is er ineens dat sprookjesbeeld van een oase.We komen over een kam van een duin en voor ons zien we in een bocht van een veel groter duin de palmenoase. Er staan diverse nomaden tentjs en we rijden er heen, een opluchting .Er is zelfs een kleine waterput. We stijgen af en installeren ns in de 2 persoonstent, een tafeltje, 25 cm hoog is alles, met wat matjes om op te slapen en wat kussens. Maar veel tijd ids er niet want we moeten de berg, wel 150 hoog en alleen zand, oplopen om boven de zonsondergang te zien.Ik geef Mieke de camera mee en ga in de tent liggen. Achmed gaat met haar mee en zal haar aanmoedigen met: You are a strong woman.Hij gebaart haar om op blote voeten naar boven te gaan, ze luistert.Later, in het donker, komen ze hand in hand de berg weer af, als hadden ze zich tijdens die mooie zonsondergang verloofd. We eten half liggend de tagine met kip. Om half negen doen we de wollen flappen van de tent dicht en proberen te slapen. Verderop begint, wel heel mooi , ritmisch getrommel. De nacht duurt lang, veel hoesten, de rug doet verdraaid veel pijn, en als eindelijk Achmed om even voor 6 in de morgenzijn nieuwe verloofde wekt voor de zonsopkomst, laat Mieke verstek gaan maar meldt wel dat Gaullaume niet zo goed gaat en met een quad teruggebracht wil worden. We besluiten dat ik lopend mee ga tot we in de vlakte zijn e een 4 x 4 van het hotel me komt halen.Ales klopt, ik loop als een oude legionair achter de groep door het zand. We zien de landrover komen en mijn lijden is afgelopen. We rijden een stuk om de duinen heen en ik val in een beter bed. Na 2 uur komt Mieke met de rest bij het hotel, ook zeer vermoeid. Het merendeel van de dag lig ik op bed, later regelen we een huurauto voor de komende dagen. Die wordt door een mannetje 100 km verderop gehaald en die laten we dan weer achter in Ouarzazate. De volgende morgen is de auto er niet en het mannetje ook niet enh de grote borg van ons ook niet en wij willen weg. Maar dat is de cliffhanger voor het volgende verhaal.