Ruggen en ezels

zaterdag,27 sept.2008 Meknes
Vrijdag blijven we nog in Rabat, er valt nog veel te zien om er nog een dag te blijven. Na het ontbijt bij de kasbah lopen we door de smalle straatjes en bekijken de zee van bovenaf. Alle huizen in de kasbah , eigenlijk een citadel, zijn blauw geschilderd en er staan grote gekleurde potten met planten en bloemen voor de huizen.In hotel des Oudayes zien we kans een kop koffie te krijgen. Beiden hebben we enige last van buikloop dus het drinken van sterke koffie geeft een extra dimensie aan het lopen op straat. ,s middags een siësta en als iedereen om 3 uur weer de winkeltjes opent lopen we over de markt. Proberen een internet café maar de verbinding is bedroevend en het toetsenbord nodigt uit het ding meteen het raam uit te gooien. Mieke loopt tegen een niet te laten hangen bruin leren jas aan en de man van het winkeltje raadt ons aan in restaurant Ziryad te gaan eten. Een eind verderop in de souq staat een bord dat we een steeg in moeten en dan na een paar bochten moeten we een nog smallere steeg in. we lopen een hoek om en nog een . We zien niets wat er op lijkt. Een arabier is behulpzaam en wijst ons een met ijzer beslagen deur aan en we gebruiken de klopper. Na enig wachten gaat die open en we reserveren voor 8 uur.Een taxi brengt ons naar een internetcafé buiten de stad en ik kan aan het werk. Om 8 uur staan we binnen het restaurant en kijken de ogen uit.Via een gang met scheefvoorover gebogen kandelaars voor bespiegelde wanden leidt men ons naar de eetzaal, een riad alweer. Een vierkante plaats en drie verdiepingen hoger de open hemel. Alles met arabische bogen en op de binnenplaats speelt een 3 mans en 1 vrouw sterk orkestje. We krijgen een nis voor ons 2en, een half ronde bank achter een even ronde tafel. Er staan wijnen en bieren op de kaart, eindelijk.Er valt nauwelijks te kiezen, het menu wordt door serveersters keurig opgediend. De tafel komt vol te staan met schaaltjes heerlijkheden, een marokkanse salade. Water wijn en bier wordt bijtijds bijgeschonken.Het hoofdgerecht is tagine en couscous zoals we die nog nooit gehad hebben.Het dessert is diabetes opwekkend en veel te veel. De mintthee heerlijk. Het regende fors maar als wij de deur uitlopen (met de overgebleven zoetigheden in een doosje) is het droog. Een jongen in djebella en fez op het hoofd loopt met een grote koperen lamp met gekleurd glas voor ons door al die donkere stegen en leidt ons naar de uitgang van de souq waar hij een taxi voor ons roept.Op de boul. Mohammed V drinken we nog een koffie en het begint weer te hozen en te bliksemen.Ik wil nog een fles bubblewater hebben maar dat gaat niet zomaar hier. Nergens meer een kiosk open om het te kopen om half 11. De schoenwinkels zijn tot middernacht open maar iets te drinken, ho maar.Dat is,s morgens net zo. Er begint stoom uit mijn oren te komen als een vriendelijke marokkaan aanbiedt om het door de regen heen aan de overkant van de boulevard te gaan halen.Ik geef geld en komt met een fles zonder prik terug.Hou maar, roep ik en loop stampvoetend weg.Naast ons hotel lukt het uiteindelijk wel, de man geeft een klein flesje en ik zeg: heb je geen grote fles? Mieke lacht zich suf over zoveel woede en energie. Ik even later ook, want zo kom je snel van de frustratie af hier. De zaterdag wordt een stralende dag, we zijn al om 8.30 op het station voor de trein naar Meknes. Die zit al vrij vol maar we vinden een plek. Reistijd 2 en een half uur.Mijn rug. die volgens de MRI en de neurologe versleten is en geopereerd dient te worden, houdt het redelijk, al is het zeulen met koffer en rugzak behoorlijk vermoeiend, maar het door de benen zakken blijft achterwege. In meknes staat het hotel 100 mtr. van het station.We informeren naar een rit naar Volubilis en de heilige stad Moulay Idriss, de oude romaanse en de heilige stad. We gaan met een grote oude Mercedes zo,n 30 km buiten Meknes, daar staan op een heuvel de restanten van de voormalige hoofdstad van de romijnse provincie Marokko. We lopen een uurtje over het terrein en hebben het dan wel gezien. In Moulay Idriss is het een drukte met pelgrims tijdens deze ramadan, nergens een gelegenheid voor thee- of koffiedrinken. We kopen 2 flesjes fris en drinken die als junks een beetje verscholen tussen geparkeerde auto,s We slenteren naar onze taxi terug en laten ons terugbrengen naar Meknes. We proberen koffie te krijgen met het argument dat het bij ons in Holland al 7 uur is en er gegeten mag worden, bij het 2e café lukt het , We weten dat er tussen hemel en aarde behoorlijk wat ellende kan zitten, maar wat er tijdens dat koffie drinken uit de hemel valt is niet te beschrijven. Men had alvast allerlei lekkers buiten op tafels uitgestald zodat de mensen vanuit de moskee zo alles konden kopen, de kassa was zelfs verplaatst. Nu moets alles met een noodgang weer naar binnen toe. Als wij rennend voor zover dat lukte, bij de straat van ons hotel aankopmen is die aflopende weg een kolkende rivier geworden.We gaan weer in een riad eten midden in de medina, de taxi kan niet bij het restaurant komen dus lopen we weer door stegen en gangen. We worden weer beloond met een voortreffelijk eten in een mooie tuin.
Zondag zitten we om 11 uur in fez aan de koffie, het reli-regime lijkt wat verzacht hier. Het is de 26e dag van de ramadan en de meisjes worden als princesjes aangekleed en hun handen met rode hennaverf beschilderd.We slaan alle hulp af om ons door de medina te gidsen. U verdwaalt en komt er nooit meer uit, is de veel gehoorde kreet. We zijn eigenwijs, een steeg met alleen maar winkeltjes loopt eindeloos naar be\neden, steeds moet je aan de kant om pakezels door te laten en er zijn weinig toeristen. Dan komen we voor de keuze: links of rechts.En verderop weer en dan nog een keer. Een café met dakterras biedt uitkomst. Van bovenaf zien we een weg waar autos komen en even later lukt het ons de steeg te vinden die daarheen leidt.