In Sarajevo, de warzone

Waar waren we gebleven, Oh ja, Ik word s'avonds op de koffie gevraagd door de overgebleven Hollanders. Er heeft zich ook een jongen die per fiets hierheen is gekomen gemeld voor een bakkie.Hij is al 6 weken onderweg, heeft een karretje achter de fiets en als handycap een lamme linker arm. Hij wil een half jaar wegblijven en de Zwarte zee rondfietsen. Jack heet hij. Het Hollandse echtpaar doet alles per semi SUV en ,zoals hij het zelf noemt, sleurhut en zijn ook al een tijdje O.Europa aan het doen. Hij is een parmantig klein mannetje en zij zet de koffie. Ik moet vier wielen onder de kont hebben en een stuur in de handen, zegt hij. We bevragen elkaar zoals reizigers dat doen. De volgende dag zit ik al voor 7 uur op de weg, eerst voor de zoveelste keer langs 2 smerige herdershonden, die komen als een speer naar de weg gerend als ze de scooer horen en ik moet dan zorgen om op volle snelheid te liggen, dan haal ik het net, ik toeter elke keer als overwinningsteken maar het kan ook van opluchting zijn. Vanmiddag kwam eem collega hond , wit en keurig verzorgd gebit achter me aan toen de scooter net een steile helling moest verwerken. Ai, ik ging nauwelijks 40 per uur, een makkie voor de hond. Vond hij denk ik ook want hij gunde me geen blik waardig maar rende gewoon naast me mee en zei niets. Sparring partner.Al snel buiten Beograd weet ik niet meer waar ik ben. de Sava, de rivier, moet rechts van me blijven maar wel dichtbij, dan zit ik goed. Na 40 km heb ik nog steeds geen bord gezien die ik op de kaart kan thuis brengen. Enfin, zit ik eindelijk op een niet goede maar ook niet helemaal foute weg, wijzen de borden me foutief een andere kant op en zit ik 15 km verder weer helemaal nowhere. Uiteindelijk rij ik wel 50 km teveel maar dan sta ik na 240 km toch bij de Bosnische grens. Even daarvoor was een vader en zoon een varkentje aan het wassen.Ze hadden hem keurig aan een 3 poot opgehangen, kop naar beneden en zoonlief was hem met een scherp lang mes aan het scheren. Ik stopte voor een foto en knorretje hing er heerlijk rose bij. Een ton heet dampend water stond terzijde.In Bosnië begint het meteen te stijgen, hoge , tot wel 1300 mtr, bergen, veel bosbouw en zagerijen en je bent dan ook meteen in de Warzone. Als rotte kiezen staan de uitgebrande en verwoeste huizen tussen de bewoonde. Naast de verwoeste worden nieuwe huizen gebouwd. Als ik verder kom zie ik bijna geen oorlogschade meer, maar dan zit ik in de (Servische) republiek Srpska, een onderdeel van Bosnië-Herzegowina. Het cyrillische schrift op de borden houdt aan tot vlak voor Sarajevo, dan kan ik alles weer normaal lezen, en beginnen de verwoestingen pas goed. Ik word op de camping in Ilidze verwelkomd door een stel Duitsers met bandages met opschrift Germany op het hoofd met de kreet: Ein Roller aus Holland. Scheisse Deutschland roep ik lachend terug. s' Avonds kijken we gezamelijk naar de Mannschaft en wisselen gegevens uit. Ze kunnen nauwelijks geloven dat ik vanuit Holland kom. Waarom doe je dit, vraagt er een . De ander geeft het juiste antwoord, zun Spass. De weg door Crne Gore moet een zeer lange verlaten weg zijn, Heb je wel reserve spullen, een kanister, vraagt er een. Ik weet niet wat een kanister is maar zeg Tuurlijk.Je raakt alles kwijt in Albanië, als je je schmuck niet afgeeft snijden ze je vingers er af. Ik moet er naartoe voor het verandert roep ik en we wensen elkaar veel geluk bij het reizen.Ze vinden wel dat ik gek ben, maar ook weer niet echt gek. Dan ga ik slapen.