Afscheid

We lopen samen, Mieke en ik, nog een dag de voeten kaal in Venezia en smiddags zeggen we t.o. het St. Marcoplein tegen elkaar, Nu is het genoeg, wij willen ook wel eens per boot Venezia zien. Dus we varen tot het Lido, helemaal aan de zee en weer terug via het Canal Grande naar Ferrovia naar het hotel.We houden weer een siesta in de late middag op bed en gaan daarna weer op zoek naar een restaurant.Of zullen we naar dat van gisteren gaan? en dan zeggen We want the same as yesterday.We houden het dicht bij huis en zitten tot het maar niet koeler wil worden op ons geweldige balcon van onze hotelkamer.Morgen geen Venezia maar de bus naar Lido di Jesolo aan zee, met echt strand.Door de enorme drukte doet de bus er maar liefst 2 uur over. En dan verbazen we ons over hoe strandleven ook kan zijn.Gratis strandstoelen, en parasols, eettentjes met vino frissante a 1 euro per glas, koffie ook. We blijven hangen en eten er ook. De bus van 21.30 brengt ons in een uur terug naar het hotel. Daarna houden we ons laatste gesprek op ons balcon, het wil maar niet onder de 25 gr. worden, zelfs niet na enen.Zondag. We doen het zo! Wim gaat internetten en Mieke loopt nog een rondje Venezia. Daarna gaat Wim per scooter naar Treviso, daar de boel op een camping zetten en Mieke neemt de bus naar het vliegveld bij Treviso en Wim pikt haar daar op en samen op de scooter naar Treviso. Het verhaal van de heerlijke vis staat op internet, de garage betaald en dan blijken er geen campings te zijn in Treviso. Mieke zit inmiddels in de Ryanbus naar het vliegveld. We smsen elkaar. Ga naar een hotel! is de boodschap aan mij, want Mieke past niet op de scooter als alle bagage er op zit.Ik vind er iets op en sms "Ik kom eraan". s'middags zoeken we een leuk restaurant buiten de stad, zonder resultaat.s Avonds om 8 uur nemen we bij het vliegveld afscheid, Mieke loopt met haar koffertje naar de terminal en Wim toetert ten afscheid en rijdt op de scooter via de snelweg naar zijn hotel om de volgende dag aan zijn Road to home te beginnen. Beide hebben we besloten niet te veel over onze ontmoeting uit te wijden want ook bij ons schieten de woorden te kort.Daar bij het vliegveld, waar weop een terras gingen zitten bleek op die hete zondagmiddag dat ook de tijd was stil gaan liggen. We keken elkaar aan en er scheen geen afscheid te komen.
Alles is veel, als je niet veel verwacht.