De weg naar het eind

Maandag 7 juli,
Om 8 uur zit alles weer op en aan de scooter en rij ik Treviso uit, druk verkeer op de weg en dat zal de hele dag zo blijven.Konstant wordt er dicht tot zéér dicht langs me heen gereden. Een enkele keer kom ik in moeilijkheden omdat een vrachtauto veel te snel weer naar rechts gaat en ik bijna de berm in wordt gereden.Het zijn hoofdzakelijk Italianen in personenauto's die het veel te bont maken. Tot Trento gaat het als een speer, dan een tunnel van een km of 3 en een vrachtauto die al die tijd veel te kort achter me blijft rijden. Het lawaai in de tunnel is daardoor enorm en ik ga me steeds minder op m'n gemak voelen.Dan blijkt dat ik zo af en toe op de autosnelweg terecht kom. Dan staan er borden met hoeveel cc inhoud je wel op de weg mag, ik dus niet met mijn 50cc.Dan ken ik geen Italiaans meer.De Oostenrijkers van hun kant zeggen ineens dat je met een mopet niet meer op deze weg mag rijden, waar dan wel?: Zoek lekker zelf uit.Ik doe alsof ik de borden niet zie, anders ben ik volgende week nog niet thuis. Over thuis gesproken: Odette heeft zich in de situatie geschikt en is weer de oude mooie meid.Na Merano begint de weg te stijgen naar de Resiapas op 1500 mtr. hoogte. Het wordt ook steeds kouder en zo'n 15 km voor de top begint de koude regen te vallen. Ik heb honger, moet tanken en heb geen geld meer, dus rij ik een dorpje binnen voor een Bancomat. Maar die heeft ook een maandaggevoel en dus geen zin.De volgende idem en de derde dito. Ik begin me een beetje zorgen te maken en besluit de pas over te gaan naar Oostenrijk. Ga tanken met de visa en dat lukt wel. De regen plenst naar beneden en met het vizier dicht van de helm is het zicht moeilijk, terwijl opletten op overstekend water ivm aquaplaning zeer wenselijk is. Daardaar schiet het niet op. Om 17.30 ben ik koud en nat in Landeck, zie een camping maar probeer eerst een geldmachine, die doet het wel. Het regent bijna niet meer en de witte wolken hangen halverwege de bergen. Kom op Wim, geen mietje, kamperen! Dat doe ik dus. De Inn dondert langs de tent. De dame van de camping praat half Nederlands , zoals ook in Luxenburg. Tirol, ik heb er niets mee. Ik moet zorgen het vanacht niet koud te krijgen, maar hoe doe je dat? JODELEN!!!
Dinsdag ben ik al om 7 uur op pad, misschien niet erg verstandig want de wolken hangen laag.Het is droog met zo af en toe iets blauws.De Albergpas 1750 mtr. ligt na 20 km en dan is het verder klimmen naar Lech. Het wordt wel steeds kouder en ik trek de natte handschoenen aan , nat nog van de regen van gisteren. De sneeuwhellingen komen dichterbij en scooty lijkt het moeilijk te hebben met de steile helling. Echt koud is het op de col, maar de weg naar Lech is 's nachts afgesloten en overdag met verkeerslichten zo af en toe open. Ik gok het er op. De galerij in de bergwand is in onderhoud en het wegdek is eruit, je moet over grof steenslag en klei de steile helling (13%)op in halfdonker want de verlichting is ook uit. Ik ga maar met een gangetje van 20 km per uur naar boven. Achter me een vrachtauto die me lijkt te willen duwen, zo kort zit hij achter me. Het lawaai is weer oorverdovend. In Lech zie ik een volwassen man met zo'n lederhose aan , kniekousen eronder, en bij z'n volle verstand, lijkt het. Een tijdje geleden zag ik Willem-Alexander en Maxima de pers rondleiden op hun terrein in Wassenaar.Ze hadden beiden een halfliterflesje spa in de hand. In Dubrovnik gingen campinggasten de afwas doen met een rugzakje op, of je ziet's avonds iemand met de zonnebril nog in het haar. Praat nooit met dat soort mensen, levensgevaarlijk. In Lech heb ik het nog te koud om er iets aan te doen. Over de grens met Duitsland bij de Bodensee wordt ik geconfronteerd met een nieuw verkeerssysteem. Ik ben plotseling niet meer welkom op bepaalde stukken weg, het is ineens een autoweg.In Oostenrijk was dat ook al, maar toen kon ik zeggen dat ik de taal niet sprak, maar in Duitsland ligt dat anders.Bovendien heb ik geen goede detailkaart mee en als je op een kleine weg zit lijkt het of alles is afgesloten, overal Umleitungen, om zot van te worden. Op een gegeven moment wordt het me teveel , ik had al weer heerlijk kou zitten lijden op de Hochstrasse van het zwarte woud, en probeer bij Baden Baden de Rijn over te steken en naar Frankrijk te gaan. Het is al 6 uur in de middag. Via een oude treinbrug, de rails liggen er nog en er is beton ertussen gestort, de hele brug is zwaar verroest , kom ik in La France. Geen campings, weer de grens over en bij een dorp in de Pfaltz waar een camping staat aangegeven: Umleitung. Ik geef het op. 20 km verder is een zekere camping. Om 8 ur ben ik er, 13 uur op de scooter en 450 km verder. Doodop. Ik vertel desgevraagd een Engelsman waar ik zoal ben geweest en hij komt me later een pak Glenfiddich cakes brengen. Ik val als een blok in slaap.De dag erop kom ik tot net onder Aken en dan is het nog een klein eindje naar Giesbeek.
Wat ik geleerd heb deze reis? Teveel om nu al een opsomming te geven. De interressante mensen ontmoet je in niet-toeristische gebieden, die weten waar ze zijn en geweest zijn. Reizigers. Het mooiste? het diuurste? het vervelendste? Ik weet het niet. Venezia is van een eenzame schoonheid, maar Sarajevo is een hevig emotionele beleving.

Reizen moet je niet lezen, Reizen moet je doen!!!Zolang het kan.

Heimbach, 9 juli 2008
Wim Wagenaar
Opgedragen aan mijn kleindochter Mimi, opdat ze het stokje via haar vader overneemt en gaat reizen dat het een lust is.