Aan de stok

Vrijdag, 17 september Essaouira.
De petit taxi brengt ons naar het nieuwe busstation van Agadir. We moeten boven zijn, gebaart men, maar daar is nog niets dus lopen we via loopbruggen naar daar waar de bussen staan en komen.Essaouira? vraagt iemand en na ons knikken: Laat de bagage maar hier staan, een ander krabbelt wat op 2 papiertjes en vraagt 120 dirham. We betalen, de bus komt over 8 minuten, zegt hij nog.Er waait een koude wind in de mist die ook vandaag over Agadir hangt. De bus komt en iedereen roept dat we moeten opschieten, hij stopt maar even. Onze bagage gaat het dak op, dat de bus van ver komt kunnen we zien als we naar binnen klimmen.Waarschijnlijk uit het veel zuidelijker gelegen La,ayoune. De bus is kompleet uitgewoond, alle zittingen zijn kapot, de rugleuningen ook en de armsteunen zijn nog slechts rudimentair aanwezig. Het stinkt in de bus en de inzittenden nog erger.Bij ons in Holland zou deze bus zelfs voor het vervioer van hooligans worden afgekeurd, omdat er niets meer in te vernielen valt.We butsen en slingeren 3 uur in de bus over de bochtige kustweg. De chauffeur houdt het gas er goed op, tijd is geld , zeg maar.Als we onderweg een stop maken en het hulpje op dak de bagage naar beneden zwaait, rijdt de bus alweer voor hij eraf kan klimmen. Hij zakt langs ons raam naar beneden en via de pal achter ons zittende deur klautert hij naar binnen. Zag je dat hij z,n geslacht uit zijn gulp had hangen? zei Mieke. Waar jij al niet op let, antwoordde ik. Toen hij langs ons raam zakte! Zag je het niet? Ik dacht dat hij een gekleurde knoop aan z,n gulp had, zei ik. Ook toen hij via het gangpad langs ons liep kwamen we er niet uit , wat het was. Om half een stappen we uitgewoond en ik met een zeer pijnlijke rug uit de bus en lopen met onze bagage op de rug en aan de hand de ommuurde oude stad van Essaouira in. Het is een oude Portugeese stad en dat is aan alles te zien, ook een levendige stad, waar toeristen en bevolking heel mooi door elkaar lopen, het leven gaat er nog op oude wijze door en wij bekijken het van binnen uit. We slapen weer eens in een Riad. Als we de plaats gaan verkennen blijkt dat de rug van mij z,n beste tijd gehad heeft. Zwaar steunend op Mieke lukt het een straat door te lopen maar dan moet er gepauzeert worden.Mieke ziet een winkeltje waar ze fraaie houen Berber stokken verkopen met handvat en daarna loop ik weer als een voornaam persoon door de straat.Voor even dan. Roman smste dat onze reis en ik ook op z,n eind liepen, maar de dagen van de reis mogen dan geteld zijn, de mijne zijn nog niet genummerd en hoewel de meeste woorden en aardappelen verbruikt zijn, er ligt hopenlijk nog een beetje in ,t verschiet, anders begint straks die chirurg ook niet aan de rug van mij. Met de stok heb ik er op straat ineens vele collega,s bij. Je neemt als het ware ook een andere indentiteit aan, je voelt je zekerder, want je hebt iets in de hand , nietwaar? Een voornaam getik op de stenen vloer in ons hotel kondigt de komst van Monsieur Wagenaar van verre aan. We laten ons de volgende dag de garnalen en sardines goed smaken bij de visafslag. Daar aan de haven staan wel 12 standjes met de versgevangen vis uitgestald en waar je aan tafels met houten banken de aangewezen vis gaat opeten. Het is er een drukte van belang, elk standje wil je naar binnen trekken als klant. Voor aan de weg staan de prijzen, ze gelden voor elke stand. Heerljijke verse vissen, van grote garnalen tot haai en tonijn of geel zwarte zeeslang. En de dag daar weer op koop ik de leren jas, precies de kleur die ik hebben wil, zeg maar de kleur van het paard van de Marlborocowboy.