Dah, een echte zwarte Fin

Allereerst dit; Ik weet het , het is watjesgedrag om dat laatste stuk met de bus te gaan. Het spijt me, ik zal het niet weer doen. Zo.
Maar dat heb je met oude mensen die alles nog op hun eigen wijze willen doen en niet op de hoogte blijven met de vooruitgang. Want ik kijk m'n ogen uit wanneer ik de bus in naar mijn stoel no.36 stap. Dat is achterin en daar staan 2 ovale tafels met rond elke tafel 4 fauteuils. 2 echte zitjes, wifi aan boord en gratis koffie, aansluitingen om alles op te laden. Dit is Lux eurolines. Er komt een donker gekleurde jongen t.o. me zitten en 2 stoelen naast me een blond meisje in rood-wit gekleed die naar later bleek een Belarus te zijn. Ze weigert te praten met mij en de donkere jongen,die een beetje Russisch spreekt.Hij is een Fin naar niet van origine, Mauretanië dat is zijn geboorteland. We hebben het over Marokko en hij vraagt: Wat vind je er nu werkelijk van, die Marrokanen? Ik zeg: Het zijn net mensen. We lachen. Hij noemt een woord in het Mauretaans, dat er op neer komt dat ze een kort lontje hebben. Hij wil Russisch en Pools leren, en komt net terug van een reis door Oost-Europa. Russen zijn ok zegt hij. Maar voor mij is het een beetje gevaarlijk daar.Door je kleur? vraag ik. Ja, sometimes they beat you down on the streets , but if they don't they are ok. We lachen beiden uitbundig in de bus. Ik vraag hoe hij heet. Dah Mohamid, maar ik wil dat veranderen. Ik zeg: moet je niet doen, iemand met een rare naam onthoudt men veel beter. Hij denkt na en begint te grijnzen. OK William. In Tallinn nemen we afscheid met veel handgeklap. Het Belarus meisje wil op 't laatst toch nog wel iets zeggen maar ze praat een klein beetje Engels, terwijl Dah en ik soms Engels en dan weer Frans aan het praten waren, om het bij te houden. Ik ga met een taxi naar mijn hotel bij het C.S. Daarna loop ik de voeten stuk in deze prachtige half Middeleeuwse stad Van de drie hoofdsteden van de Baltic, vind ik deze het mooist en origineelste Op sommige plekken wel wat toeristen. Waarschijnlijk allen uit omringende landen want ik versta geen woord. Slavische talen. Dan, als de oude stad een beetje bewonderd is , loop ik, alsof het nog niet genoeg is, naar de haven en koop een ticket naar Helsinki, voor morgen. Om 08,00 vertrek en na 2½ uur varen in Helsinki en 's avonds om 20,00 uur weer terug. De prijs valt mee.Ik vraag Merike van het hotel waar ik zal gaan eten. Hier achter zijn mooie oude houten huizen van 2-3 verdiepingen, zeg ik. Yes, but it's a bit of a Ghetto, zegt ze en kijkt bedenkelijk. Voor mij is het eerder een aan- dan een ontmoediging. Ze zegt: loop maar naar Bokeem, daar kun je wel eten, ook een houten huis. Het eten is er simpel, de dienstertjes niet, maar wel alleraardigst. Ik loop terug door die wijk met die huizen, tenminste ik loop op mijn gevoel terug. Ik had vanuit het restaurant al dronken mensen, soms met ontbloot bovenlijf(mannen), gezien die gewoon de tram invielen.Maar nu loop ik een volslagen lam echtpaar met kind tegen het lijf.Zo zatt als hij is probeert de man/jongen de tas van zijn vrouw/meisje te openen, wat niet erg goed lukt. Ze staan voor een alkoholwinkel. Die staan hier om de haverklap, zwaar getraliede winkels en altijd wel een handvol ladderzatte figuren er voor.De vrouw weet uit ervaring wat er zal gaan gebeuren en loopt naar de overkant en blijft voor een mooie houten voordeur van een houten huis staan kijken. Dan maak ik een foto van haar. Hij ziet het gelukkig niet, te druk de portemonnee te zoeken.Ik loop terug naar mijn, ook houten hotel.Als ik er bijna ben hoor ik: Hé, that's the biker. You know at the Hill of crosses! Het is het Italiaanse echtpaar op de motor die ik ontmoette bij de kruisenberg. Ze logeren in hetzelfde hotel Hij komt met uitgestoken hand aanlopen en weer klinkt luid handgeklap.

ps. ivm het ontbreken van een kabel om foto's te plaatsen, die van Tallinn volgen zsm