weerzien met Corsica
Door: Wim Wagenaar
Blijf op de hoogte en volg Wim
12 Juni 2015 | Frankrijk, Calvi
Weerzien met Corsica
Als de ferry de baai van Calvi binnen draait wordt mijn naam omgeroepen. Ik sta er van versteld, kennen ze me nu hier ook al, maar ik dien me naar de infobalie te begeven. Ik zeg wie ik ben en ze toont me mijn portemonnee. Hoe komen jullie er aan? Vraag ik, maar daarop komt geen antwoord, ook niet of ik ben die ik ben. Ik hol naar de plek waarvan ik denk dat daar de piaggio staat maar ik kan hem niet vinden. Voor- en achterkant van het schip heb ik door elkaar gedraaid door dat gehol. Maar dan rij ik Calvi binnen langs de Citadelle op weg naar de camping. Daar staat al een rij voor de receptie en het duurt wel een half uur en een droog shirt eer ik aan de beurt ben. Ik ga de tent opzetten en bel Mieke dat ik er ben. Daarna trek ik droge kleren aan en ga een pizza eten in het restaurant. Ik sta op het oude gedeelte van de camping, grote pijnbomen met de parasol kruin en hoge eucalyptusbomen die sterk geuren samen met de hars en de vele andere geuren van Corsica doen je beseffen er eindelijk weer terug te zijn. Ik ga pas om 11 uur de tent in en dan hoor ik weer dat unieke geluid van de hop, een vogel die ik hier alleen gehoord heb. Zijn eentonige heep en 3 seconden later weer heep maken hem herkenbaar. Om 2 uur in de nacht vond hij het tijd opnieuw van zijn aanwezigheid kond te geven. Ik hoorde dat Pedro is overleden en zo te horen was niemand er erg rouwig over. Hij was een beetje een ongeleid projectiel geworden. Maar ik moest beslist een praatje gaan maken met mevr. Santini, de weduwe van de eigenaar. Dat zou ze leuk vinden, praten over le vieux bon temps. De volgende morgen ben ik al om 7 uur op en ga na alle pillen geslikt te hebben een handwasje doen en leg alles te drogen over bomen en de tent en de scooter. Maar ik heb de laatste nodig want ik wil alle problemen op gelost hebben. Eerst kijken naar een stoel, in de campingwinkel hebben ze een hele luxe en de prijs en het gewicht besluiten mij het niet te kopen en rij naar een super marche. Daar vind ik het niet maar wel allerlei boodschappen voor de dag en die er na. Dan weer terug naar de camping, want ik had alle bagagetassen en koffer gedemonteerd, en nu was de enige tas die ik mee had helemaal vol. Toen weer op pad naar een andere marche, de Super U, daar hadden ze er wel 2 types vouwstoelen, maar te zwaar, zodat ik met de derde keuze die ze hadden, naar de kassa liep. Het was een vissersstoeltje maar met een rugleuning, onderweg zag ik de mogelijkheid dit onhandig gevormde ding te vervoeren. Weer terug en weer op pad naar Calvi, het is maar 2 km maar ik vond het nu welletjes, op zoek naar een of fotozaak of een computerwinkel. Mijn camera wil via een draad geen contact maken met de computer. Ik had hem een vorige keer wat te hardhandig op de grond gezet, dat zal de oorzaak zijn. Na 3 keer vragen kwam ik bij een goede zaak, de jongen snapte het probleem en uiteindelijk liep ik met een lecteur des cartes de winkel uit. Ik kocht een heerlijk stokbrood gevuld met lekkers van Corsica, want zo spreken ze het hier uit en niet Corse, zoals de Fransen. Na de middag was het tijd geworden voor een ritje door de binnenlanden. Aan zee was het al 30 gr. En toen ik de weg langs het vliegveld nam liep het al gauw op naar de 38. Een overweldigende melange van geuren rook je hier, ja dit is Corsica; de tijm en laurier, de mirte en altijd de eucalyptus en nog veel meer. Ik rij met een omweg naar Calenzano, dat gaat over 2 behoorlijke klimmen. Oh, klimmetjes en ik herinnerde me het ritje dat Betty en ik en Roman, die ongeveer 10 of 11 moet zijn geweest, op de fiets gemaakt hebben. Daarna heeft zij die fiets niet meer aangeraakt. Het kwam mij nu ook een beetje als te veel van het goede over. In Calenzana zie ik een oud baasje op een bankje zitten en vraag hem of hij een oud-legionair is, er staat een jeugdige jongen naast hen en die begint te lachen. Ik vertel dat ik 35 jaar geleden regelmatig bij A Stagiona kwam, een restaurant net om de hoek. De jongen kent het niet, maar de oude baas wel. Hij, de oude eigenaar, is nu herder bij het bos van Bonifato, vertelt hij. Hoe vindt je het om oud te zijn vraag ik hem. Zijn kraaloogjes beginnen te glimmen. Oh, zegt hij, je weet het nooit he. Ik zeg: Het is toch elke keer weer een avontuur, oud worden, je weet niet wat het is, het is weer wat nieuws. De kraaloogjes glimmen nog harder en hij duwt tegen de jongen en zegt; zie je nu wel ik ben nog steeds jong. We schudden handen en ik rij weer verder met de scooter. Naar Montegrosso of Montemagiore al naar gelang je voorkeur uitgaat, het ligt op de top van een heuvel en van daar uit kijk je mooi over de baai van Calvi en dan komt de herinnering weer boven hoe ik met mijn zoontje die zijn stuur op de kop op zijn fiets heeft laten monteren zodat het op een racefiets lijkt die zijn vader heeft. Dat moet ik 36 jaar geleden bezuren want we rijden samen een eindje rond en hij wil naar dat adelaarsnest boven op de heuvel. Dat wordt duwen want hij heeft geen versnellingen op zijn fiets. Na 8 km behoorlijk klimmen, zien we het einde en Roman versneld op het steilste stukje met nog een echte hairpin op het eind. Ik heb alle kracht verspild of liever verbruikt om samen boven te komen. Ik ben trots. Nu rij ik er op de scooter, ook dus met behulp van iets anders.Net als dat mannetje in Calenzana zeg ik ook: Ik ben nog steeds jong, als je maar durft. Terug op de camping ga ik een half uur in de zee dobberen en een beetje afkoelen. Men heeft verderop in zee golfbrekers neergelegd zodat de baai een beetje een bassin is geworden, weinig verversing van het water dat daardoor steeds warmer wordt. Verder de zee in voel ik de temperatuur van het water naar beneden gaan. Dan is het tijd geworden om naar Saint’antonini te gaan. Ja, zo schrijf je het. Het is een heel oud dorp op de top van een heuvel en de weg er naar toe doet niet onder voor die in de Belgische Oostkantons. Gelukkig heeft de tomtom nu luchtvering, dus die valt niet van het dashboard. Ik parkeer de scooter bij de parkeerplaats van het dorp want je kunt alleen te voet de trappen op die verderop trappen in tunneltjes worden, het is nog te licht want anders vliegen de vleermuizen je om de oren. Ik heb grote moeite bij het omhoog gaan over die natuurstenen trappen, en moet regelmatig op adem en krachten komen. Restaurant Panorama lees ik op een bord dat ik nog uit het verleden ken. Ik doe die oude houten deur open en loop het restaurant binnen. Ik zie niemand, alles is of leeg of opgeruimd, maar ik hoor gerommel ergens en loop er op toe. Dan zie ik hem, die mij die lange uit Holland op de fiets ooit noemde. Hij heeft een dun snorretje maar ik herken hem terwijl ik me geen idee van hem voor ogen kon krijgen. Ik zeg wat ik wil; hier zitten wat schrijven en als het de tijd is iets eten bij hem. Maar het gaat een teleurstelling worden. Ze gaan nu sluiten. Ik vertel over mijn wens om na 35 jaar….Hij loopt naar zijn vrouw en zegt dat hij wel wil koken. Ik vertel dat zijn moeder als we binnenkwamen en om muskaatwijn vroegen, zij steevast antwoordde, Oui, nous avons du bon muscat. Ook vertel ik dat hij alles wat op een bord overbleef over de omheining van het terras gooide onder het uitspreken van de woorden: pour les poules. Er begonnen lampjes te branden bij hem en ik zag zijn dubio groeien. Ik loop naar binnen waar ook zijn vrouw is en zeg: Si ca ne vous derangez pas beaucoup, je reviens demain, na het uitspreken hoor ik een zucht van opluchting, hij schenkt me de muscat in en, il lest vraiment tres bon, zegt; kom dan om kwart over twaalf of half een, dan regel ik je tafel. We schudden handen en ik ga beneden bij de parkeerplaats van het dorp mijn verhaal schrijven. Tot er 2 Duitse stellen bij een paneel bij mijn tafel dan overleggen wat en hoe te doen, bovendien ruik ik sigarettenrook en trappen ze mijn inspiratie helemaal kapot. Ik sta demonstratief op en loop 3 meter van mijn werkplek af en zeg; En nu is het uit; Wegwezen. Er gaat een Herdershond aan mijn voet liggen en tegen zoveel aanhankelijkheid kan ik niet tegen op en die Duitsers vertrekken. Ik ga ook weg en rij een eindje de heuvel af, Het dorp ligt op zo’n 500 mtr. hoogte, en iets verderop zie ik een leuke pizzeria en stop en ga verder met mijn verhaal. Er verschijnen wat Corsicanen en gaan aan de bar staan praten. Je denkt in Italië te zijn maar ze hebben hun eigen taal. Ik zit nog steeds vanuit de hoogte op de baai te kijken en ook op de Monte Grosso, die in het avondlicht steeds bruiner en roder wordt. De zon zakt achter de Citadelle van Calvi en dat zijn de goede ingrediënten voor het verhaal van Anthonie van Kampens Corsicaans Avontuur. Het is een mooi liefdesdrama en geeft een goed beeld van wat Corsica was (?) en deed. Nu zouden we zeggen dat het wat oubollig overkomt maar dat vind ik ook van veel foto’s waarop ik sta van jaren geleden. Enfin, het pas op Corsica aangekomen meisje wordt verliefd op een ruwe lokale herder en dan komt er natuurlijk drama. Het loopt ook niet goed af, maar omdat veel zich in Calvi afspeelt zit er herkenbaarheid in. Het boek is opgedragen aan een eigenaar van een bungalowpark in Calvi, Manus Vroom, die verdronken is in zee daar in 1958. Van Kampen geeft een verkeerde locatie er van want 35 jaar geleden sprak ik de opvolger van die Vroom en hij vertelde dat het daar vlak voor de kust is gebeurd. Maar ook dat ene Tao Kirifoff, een Kaukasiër die adjudant is geweest van, Pim, let op! , Prins Yousoupoff, een van de daders van de moord op Raspoetin, In de Citadelle jaren lang een kroeg uitbaatte. Die moord duurde bijna een gehele nacht omdat Raspoetin zich bijna immuun had gemaakt tegen het gif dat men hem had toegediend. Ik heb me vrijdag de 12e de benen uit het lijf gelopen om die kroeg nog te vinden maar, in tegenstelling tot 35 jaar geleden, is die er niet meer. De naam Corsica komt van de Griekse benaming van het eiland, Kaliste(de Schone), vandaar dat de andere naam van het eiland, Ile de Beauté is. Toen ik vanochtend na een uitstapje naar een woest stuk land op de scooter, keien, gaten en betonblokken, dit notebook wilde ophalen die ik aan het laden had gelegd in een toilet dicht bij mijn tent en me het klap lazarus schrok toen ik een leeg toilet zag. Oh nee he, ik liep naar een medewerker van de camping die zei dat hij meegenomen was naar de receptie. Daar kreeg ik het terug met de belerende en dringende aanwijzing “dit nooit meer te doen”. Ik vroeg waar ik het wel kon opladen. Wel, hier kunt u altijd terecht. Er klonk ineens een lied in mij ”laat me, laat me, laat me m’n eigen etc. Maar ik begin een beetje angst te krijgen, want al dat geluk gaat een keertje opraken, ben ik bang. Maar laten ze van mijn spullen afblijven! Vanmorgen in de Citadelle raak ik aan de praat met een man, zijn maat is met de bekende blauwe Franse kleur wat blinden voor de ramen, met die Louvre latjes te schilderen. Ze hadden het over een Citroen Saxo die er stond, de ander vond hem te oud en liep terg naar zijn latjes. Ik zeg ‘wat is oud’. Hij knikt en vraagt naar mijn leeftijd, ik vertel hem die en zeg de maand er ook bij. Ik ook, zegt hij en zijn maat is ook van maart. Maar, zeg ik, het lopen gaat erg slecht, vanwege de rug. OH, zegt hij, en maakt een algemeen bekend gebaar en begint bij het idee er aan al te grinniken. Ik heb er hulp bij nodig, zeg ik hem. “Ik geloof er niets van’ hoor, ik hem zeggen. Ik besluit met; Oud zijn is vermoeiend, maar wel leuk. We geven elkaar de hand en ik strompel verder over dat moeizame keitjespad.
Als de ferry de baai van Calvi binnen draait wordt mijn naam omgeroepen. Ik sta er van versteld, kennen ze me nu hier ook al, maar ik dien me naar de infobalie te begeven. Ik zeg wie ik ben en ze toont me mijn portemonnee. Hoe komen jullie er aan? Vraag ik, maar daarop komt geen antwoord, ook niet of ik ben die ik ben. Ik hol naar de plek waarvan ik denk dat daar de piaggio staat maar ik kan hem niet vinden. Voor- en achterkant van het schip heb ik door elkaar gedraaid door dat gehol. Maar dan rij ik Calvi binnen langs de Citadelle op weg naar de camping. Daar staat al een rij voor de receptie en het duurt wel een half uur en een droog shirt eer ik aan de beurt ben. Ik ga de tent opzetten en bel Mieke dat ik er ben. Daarna trek ik droge kleren aan en ga een pizza eten in het restaurant. Ik sta op het oude gedeelte van de camping, grote pijnbomen met de parasol kruin en hoge eucalyptusbomen die sterk geuren samen met de hars en de vele andere geuren van Corsica doen je beseffen er eindelijk weer terug te zijn. Ik ga pas om 11 uur de tent in en dan hoor ik weer dat unieke geluid van de hop, een vogel die ik hier alleen gehoord heb. Zijn eentonige heep en 3 seconden later weer heep maken hem herkenbaar. Om 2 uur in de nacht vond hij het tijd opnieuw van zijn aanwezigheid kond te geven. Ik hoorde dat Pedro is overleden en zo te horen was niemand er erg rouwig over. Hij was een beetje een ongeleid projectiel geworden. Maar ik moest beslist een praatje gaan maken met mevr. Santini, de weduwe van de eigenaar. Dat zou ze leuk vinden, praten over le vieux bon temps. De volgende morgen ben ik al om 7 uur op en ga na alle pillen geslikt te hebben een handwasje doen en leg alles te drogen over bomen en de tent en de scooter. Maar ik heb de laatste nodig want ik wil alle problemen op gelost hebben. Eerst kijken naar een stoel, in de campingwinkel hebben ze een hele luxe en de prijs en het gewicht besluiten mij het niet te kopen en rij naar een super marche. Daar vind ik het niet maar wel allerlei boodschappen voor de dag en die er na. Dan weer terug naar de camping, want ik had alle bagagetassen en koffer gedemonteerd, en nu was de enige tas die ik mee had helemaal vol. Toen weer op pad naar een andere marche, de Super U, daar hadden ze er wel 2 types vouwstoelen, maar te zwaar, zodat ik met de derde keuze die ze hadden, naar de kassa liep. Het was een vissersstoeltje maar met een rugleuning, onderweg zag ik de mogelijkheid dit onhandig gevormde ding te vervoeren. Weer terug en weer op pad naar Calvi, het is maar 2 km maar ik vond het nu welletjes, op zoek naar een of fotozaak of een computerwinkel. Mijn camera wil via een draad geen contact maken met de computer. Ik had hem een vorige keer wat te hardhandig op de grond gezet, dat zal de oorzaak zijn. Na 3 keer vragen kwam ik bij een goede zaak, de jongen snapte het probleem en uiteindelijk liep ik met een lecteur des cartes de winkel uit. Ik kocht een heerlijk stokbrood gevuld met lekkers van Corsica, want zo spreken ze het hier uit en niet Corse, zoals de Fransen. Na de middag was het tijd geworden voor een ritje door de binnenlanden. Aan zee was het al 30 gr. En toen ik de weg langs het vliegveld nam liep het al gauw op naar de 38. Een overweldigende melange van geuren rook je hier, ja dit is Corsica; de tijm en laurier, de mirte en altijd de eucalyptus en nog veel meer. Ik rij met een omweg naar Calenzano, dat gaat over 2 behoorlijke klimmen. Oh, klimmetjes en ik herinnerde me het ritje dat Betty en ik en Roman, die ongeveer 10 of 11 moet zijn geweest, op de fiets gemaakt hebben. Daarna heeft zij die fiets niet meer aangeraakt. Het kwam mij nu ook een beetje als te veel van het goede over. In Calenzana zie ik een oud baasje op een bankje zitten en vraag hem of hij een oud-legionair is, er staat een jeugdige jongen naast hen en die begint te lachen. Ik vertel dat ik 35 jaar geleden regelmatig bij A Stagiona kwam, een restaurant net om de hoek. De jongen kent het niet, maar de oude baas wel. Hij, de oude eigenaar, is nu herder bij het bos van Bonifato, vertelt hij. Hoe vindt je het om oud te zijn vraag ik hem. Zijn kraaloogjes beginnen te glimmen. Oh, zegt hij, je weet het nooit he. Ik zeg: Het is toch elke keer weer een avontuur, oud worden, je weet niet wat het is, het is weer wat nieuws. De kraaloogjes glimmen nog harder en hij duwt tegen de jongen en zegt; zie je nu wel ik ben nog steeds jong. We schudden handen en ik rij weer verder met de scooter. Naar Montegrosso of Montemagiore al naar gelang je voorkeur uitgaat, het ligt op de top van een heuvel en van daar uit kijk je mooi over de baai van Calvi en dan komt de herinnering weer boven hoe ik met mijn zoontje die zijn stuur op de kop op zijn fiets heeft laten monteren zodat het op een racefiets lijkt die zijn vader heeft. Dat moet ik 36 jaar geleden bezuren want we rijden samen een eindje rond en hij wil naar dat adelaarsnest boven op de heuvel. Dat wordt duwen want hij heeft geen versnellingen op zijn fiets. Na 8 km behoorlijk klimmen, zien we het einde en Roman versneld op het steilste stukje met nog een echte hairpin op het eind. Ik heb alle kracht verspild of liever verbruikt om samen boven te komen. Ik ben trots. Nu rij ik er op de scooter, ook dus met behulp van iets anders.Net als dat mannetje in Calenzana zeg ik ook: Ik ben nog steeds jong, als je maar durft. Terug op de camping ga ik een half uur in de zee dobberen en een beetje afkoelen. Men heeft verderop in zee golfbrekers neergelegd zodat de baai een beetje een bassin is geworden, weinig verversing van het water dat daardoor steeds warmer wordt. Verder de zee in voel ik de temperatuur van het water naar beneden gaan. Dan is het tijd geworden om naar Saint’antonini te gaan. Ja, zo schrijf je het. Het is een heel oud dorp op de top van een heuvel en de weg er naar toe doet niet onder voor die in de Belgische Oostkantons. Gelukkig heeft de tomtom nu luchtvering, dus die valt niet van het dashboard. Ik parkeer de scooter bij de parkeerplaats van het dorp want je kunt alleen te voet de trappen op die verderop trappen in tunneltjes worden, het is nog te licht want anders vliegen de vleermuizen je om de oren. Ik heb grote moeite bij het omhoog gaan over die natuurstenen trappen, en moet regelmatig op adem en krachten komen. Restaurant Panorama lees ik op een bord dat ik nog uit het verleden ken. Ik doe die oude houten deur open en loop het restaurant binnen. Ik zie niemand, alles is of leeg of opgeruimd, maar ik hoor gerommel ergens en loop er op toe. Dan zie ik hem, die mij die lange uit Holland op de fiets ooit noemde. Hij heeft een dun snorretje maar ik herken hem terwijl ik me geen idee van hem voor ogen kon krijgen. Ik zeg wat ik wil; hier zitten wat schrijven en als het de tijd is iets eten bij hem. Maar het gaat een teleurstelling worden. Ze gaan nu sluiten. Ik vertel over mijn wens om na 35 jaar….Hij loopt naar zijn vrouw en zegt dat hij wel wil koken. Ik vertel dat zijn moeder als we binnenkwamen en om muskaatwijn vroegen, zij steevast antwoordde, Oui, nous avons du bon muscat. Ook vertel ik dat hij alles wat op een bord overbleef over de omheining van het terras gooide onder het uitspreken van de woorden: pour les poules. Er begonnen lampjes te branden bij hem en ik zag zijn dubio groeien. Ik loop naar binnen waar ook zijn vrouw is en zeg: Si ca ne vous derangez pas beaucoup, je reviens demain, na het uitspreken hoor ik een zucht van opluchting, hij schenkt me de muscat in en, il lest vraiment tres bon, zegt; kom dan om kwart over twaalf of half een, dan regel ik je tafel. We schudden handen en ik ga beneden bij de parkeerplaats van het dorp mijn verhaal schrijven. Tot er 2 Duitse stellen bij een paneel bij mijn tafel dan overleggen wat en hoe te doen, bovendien ruik ik sigarettenrook en trappen ze mijn inspiratie helemaal kapot. Ik sta demonstratief op en loop 3 meter van mijn werkplek af en zeg; En nu is het uit; Wegwezen. Er gaat een Herdershond aan mijn voet liggen en tegen zoveel aanhankelijkheid kan ik niet tegen op en die Duitsers vertrekken. Ik ga ook weg en rij een eindje de heuvel af, Het dorp ligt op zo’n 500 mtr. hoogte, en iets verderop zie ik een leuke pizzeria en stop en ga verder met mijn verhaal. Er verschijnen wat Corsicanen en gaan aan de bar staan praten. Je denkt in Italië te zijn maar ze hebben hun eigen taal. Ik zit nog steeds vanuit de hoogte op de baai te kijken en ook op de Monte Grosso, die in het avondlicht steeds bruiner en roder wordt. De zon zakt achter de Citadelle van Calvi en dat zijn de goede ingrediënten voor het verhaal van Anthonie van Kampens Corsicaans Avontuur. Het is een mooi liefdesdrama en geeft een goed beeld van wat Corsica was (?) en deed. Nu zouden we zeggen dat het wat oubollig overkomt maar dat vind ik ook van veel foto’s waarop ik sta van jaren geleden. Enfin, het pas op Corsica aangekomen meisje wordt verliefd op een ruwe lokale herder en dan komt er natuurlijk drama. Het loopt ook niet goed af, maar omdat veel zich in Calvi afspeelt zit er herkenbaarheid in. Het boek is opgedragen aan een eigenaar van een bungalowpark in Calvi, Manus Vroom, die verdronken is in zee daar in 1958. Van Kampen geeft een verkeerde locatie er van want 35 jaar geleden sprak ik de opvolger van die Vroom en hij vertelde dat het daar vlak voor de kust is gebeurd. Maar ook dat ene Tao Kirifoff, een Kaukasiër die adjudant is geweest van, Pim, let op! , Prins Yousoupoff, een van de daders van de moord op Raspoetin, In de Citadelle jaren lang een kroeg uitbaatte. Die moord duurde bijna een gehele nacht omdat Raspoetin zich bijna immuun had gemaakt tegen het gif dat men hem had toegediend. Ik heb me vrijdag de 12e de benen uit het lijf gelopen om die kroeg nog te vinden maar, in tegenstelling tot 35 jaar geleden, is die er niet meer. De naam Corsica komt van de Griekse benaming van het eiland, Kaliste(de Schone), vandaar dat de andere naam van het eiland, Ile de Beauté is. Toen ik vanochtend na een uitstapje naar een woest stuk land op de scooter, keien, gaten en betonblokken, dit notebook wilde ophalen die ik aan het laden had gelegd in een toilet dicht bij mijn tent en me het klap lazarus schrok toen ik een leeg toilet zag. Oh nee he, ik liep naar een medewerker van de camping die zei dat hij meegenomen was naar de receptie. Daar kreeg ik het terug met de belerende en dringende aanwijzing “dit nooit meer te doen”. Ik vroeg waar ik het wel kon opladen. Wel, hier kunt u altijd terecht. Er klonk ineens een lied in mij ”laat me, laat me, laat me m’n eigen etc. Maar ik begin een beetje angst te krijgen, want al dat geluk gaat een keertje opraken, ben ik bang. Maar laten ze van mijn spullen afblijven! Vanmorgen in de Citadelle raak ik aan de praat met een man, zijn maat is met de bekende blauwe Franse kleur wat blinden voor de ramen, met die Louvre latjes te schilderen. Ze hadden het over een Citroen Saxo die er stond, de ander vond hem te oud en liep terg naar zijn latjes. Ik zeg ‘wat is oud’. Hij knikt en vraagt naar mijn leeftijd, ik vertel hem die en zeg de maand er ook bij. Ik ook, zegt hij en zijn maat is ook van maart. Maar, zeg ik, het lopen gaat erg slecht, vanwege de rug. OH, zegt hij, en maakt een algemeen bekend gebaar en begint bij het idee er aan al te grinniken. Ik heb er hulp bij nodig, zeg ik hem. “Ik geloof er niets van’ hoor, ik hem zeggen. Ik besluit met; Oud zijn is vermoeiend, maar wel leuk. We geven elkaar de hand en ik strompel verder over dat moeizame keitjespad.
-
12 Juni 2015 - 22:21
Danielle:
Mooi verhaal weer Wim en oh heimwee naar Corsica na het lezen!!
Goeie (verdere) reis! Liefs Danielle -
13 Juni 2015 - 12:59
Tom:
Het gaat je weer goed zo te lezen Wim. Ook ik krijg heimwee bij naar Corsica bij het lezen van je verhaal.Vooral die Maggi geur op het eiland is me bijgebleven en de vele vergezichten over de zee. Groeten Tom -
13 Juni 2015 - 14:19
Cor:
Wim,
Je bent in vorm, jouw manier van schrijven geeft mij als lezer het gevoel er zelf bij te zijn.
Let wel een beetje op je spullen want anders dreigt er een reisverbod.
Hartelijke groet,
Cor -
13 Juni 2015 - 16:51
Dick Schouten:
Mooi geschreven en wat een geluk heb ik toch dat ik hier al vele jaren woon wil je meer weten over corsica kijk dan eens op www.allesovercorsica.com met een blog waar regelmatig nieuws over corsica staat. -
14 Juni 2015 - 14:32
Hans Van Dam:
Ik ben nog nooit op Corsica geweest , maar als ik jouw verslag lees met al je gebruik van zintuigen dan komt me het haast bekend voor en is het net alsof ik er ook ben geweest .
Erg leuk dat je ook nog mensen treft van zo lang geleden die je welkom heten en zelfs na sluitingstijd nog voor je willen koken, zo voelt een mens zich welkom.
Laten ze van m`n pullen afblijven klinkt wat al te opportunistisch voor een man met jouw reiservaring , ik vond dat die man gelijk had met zijn besluit jouw notebook in bewaring te nemen, het getuigde van extra verantwoordelijkheid tegenover zijn gasten, een verantwoordelijkheid die hij goed beschouwd niet hoeft te nemen.
Aan het slot dat algemene gebaar, als dat het gebaar is wat ik denk, dan is dat iets waarvan ik me tijdens mijn reizen in onwetendheid steeds heb afgevraagd " hoe kan het toch dat ze dit oud Nederlandse gebaar over de hele wereld kennen", totdat ik ging beseffen dat het een internationaal symbolisch teken was.
Wim je ziet er goed doorvoed en relaxed uit daar bij die etenstafel zo op het eerste gezicht geen reden voor iemand zich zorgen over je te maken. Maar blijf altijd voorzichtig op jezelf en op de weinige spulletjes die je mee hebt daar kun je moeilijk zonder.
Ik groet je Wim , en wens je een voorspoedige verdere reis en de nodige rust.
-
15 Juni 2015 - 11:20
Marjo Wagenaar:
Goed verslag met alle kleuren en geuren. Moet er toch ook eens naartoe (deo volente).
Leuk je foto te zien, lijkt totaal niet op onze tak van de Wagenaars!
Ga door met je amuseren. laat ons meegenieten, wees voorzichtig met je spullen en vooral met jezelf.
Ik het diep respect voor je doorzettingsvermogen.
Hartelijke groet, Marjo -
15 Juni 2015 - 17:58
Annette Lhors:
Hallo Wim,
Wat laat je mij weer genieten met jouw verslagen !!!Ah oui...Le bon vieux temps....Ik was ietsje meer dan 40 jaar geleden ook daar...net getrouwd !!!
Erg druk hier maar ik neem wel altijd de tijd om jou te lezen !!!
Doe voorzichtig en geniet,
Annette -
27 Augustus 2015 - 12:07
Willem-Jan Meulemans:
Mooi verslag en roept bij mij ook veel herinneringen op. Ik ben een neefje van Manus Vroom en kwam al in Calvi toen ik 5 en 6 jaar was (eind vijftiger jaren). Tao baatte toen nog de kroeg uit in de Citadelle.
De vrouw van Manus Vroom, Eetje Vroom-Goossens heeft vrijwel haar hele leven in Calvi gewoond en is - daar kwam ik bij toeval achter - op 24 december 2014 aldaar op 91 jarige leeftijd gestorven. -
14 September 2017 - 13:21
Bernard Vroom:
Dank voor jouw mooie verhaal, het roept veel herinneringen op. Evenals Willem-Jan ben ik ook een neef van Manus Vroom. In de jaren 70 ben ik samen met mijn echtgenote regelmatig op vakantie geweest op Corsica. Mijn tante Eetje Vroom-Goossens beheerde toen nog het door haar herbouwde bungalowpark "Capricorne" met stenen in plaats van houten bungalows, waar zijzelf een grotere bungalow bewoonde.
Met onze Renault 4 reden wij toen in enkele dagen via de Route National (de Autoroute du Soleil was er nog niet) naar Nice, Toulon of Marseille om met de veerboot de oversteek te maken. Overnachten deden wij door gebruik te maken van kleine hotelletjes, zo ook tijdens onze rondreizen over het eiland. Rijdend over angstig smalle wegen, die regelmatig versperd werden door loslopende ezels of herders met hun schapen. Aan de westkust van het eiland was je daardoor veel tijd kwijt voor weinig kilometers, haast moest je niet hebben, dat hadden de Corsicanen ook niet. Voor aankomst in de haven van Calvi rook je het eiland al (de sterk geurende maquis).
Later heeft Eetje het bungalowpark verkocht; op de bestaande bungalows zijn toen flats gebouwd, zodat de locatie nu moeilijk terug te vinden is. Zij heeft een huis laten bouwen in de buurt van de Revellata met prachtig uitzicht over de baai. Begin jaren 2000 zijn wij weer verschillende malen naar Corsica geweest en hebben haar daar bezocht, de laatste jaren van haar leven heeft zij doorgebracht in een verpleeghuis in Ill Rousse waar zij op 93 jarige leeftijd is overleden, nadat zij zeker 60 jaar op Corsica had gewoond.
Begin 2000 zagen wij, tot onze teleurstelling, dat het eiland veel drukker was geworden. Het wegennet was sterk verbeterd, maar in kleine plaatsen aan de kust waren de havens volgebouwd met hotels. Maar in het binnenland was de oude sfeer terug te vinden. Corsica blijft het Ile de beaute.
-
23 Oktober 2021 - 21:49
Mattijs Numans:
Begin deze maand was ik een weekje terug in Calvi, waar ik in 1967 en 1968 (als plm tienjarige) met mijn ouders verbleef in het park ‘Capricorne’ van Mw (Eetje) Vroom. Het eerste jaar (‘67) was ook het bungalowpark ‘Corsica’ er nog, waar wij mee-aten met de gasten die daar verbleven. En waar mijn ouders ruim voor mijn tijd waren geweest toen Hr (Manus) Vroom er nog was en met zijn gasten ging varen en duiken. Heerlijke vakanties, ook nu voor ons. Maar inderdaad was de locatie van het park niet terug te vinden. Gefascineerd door het verhaal (destijds al) wist ik niet meer dan het telefoonnummer toen (89) en wat foto’s. Ben er niet goed uitgekomen. Weet iemand meer over de locatie? -
01 November 2021 - 15:32
Jan Kingma:
Wij hebben, zijnde drie Delftse studenten, elk een aantal jaren (rond 1958) als gids bij Eetje gewerkt. Verhalen, gebeurtenissen? Teveel om op te noemen!
Een aantal jaren geleden hebben wij een reünie gehouden bij één van ons thuis. Corsica is een deel van ons leven. Francois, Tao, Orsini, ga zo maar door! Het was een voorrecht om dit mee te mogen maken.
En zoals de Gaulle heel lang geleden in Ajaccio al uitriep: "Vive la Corse!" En dat werd hem in het moederland Frankrijk zeer kwalijk genomen: niks geen onafhankelijk Corsica!
Jan Kingma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
