Weer op weg

Porto Pollu, 4-15 juni
In de krant van vrijdag zag ik de weersverwachting voor de komende 4 dagen en schrok er van. 4 dagen regen uit wolkjes stonden er getekend. Bij wat toen heden, was stonden donkere wolken en bliksem. Die regen klopte een beetje maar als het 28 gr. is en het sputtert een beetje ga je niet schuilen. Maar het deed mij wel besluiten niet naar Saint ‘antonino te gaan, regen en het donderen boven het hoofd vind ik met scooteren niet leuk. Hij zal denken zoals de Belgen er een gezegde over hebben: Als een Ollander je niet bedonderd heeft is hij het vergeten. Ik ben de afspraak niet vergeten, maar hij krijgt nog een betaling voor een muscat van mij. Ik besluit om de volgende dag, mooi weer of regen, te vertrekken, want ik ga me oud voelen als ik nog langer op dat stoeltje voor mijn tent zit. Het weer klaart op tegen het eind van de middag en ik zie de zon en heb hoop voor morgen. Blijft een volgend dilemma, waar ga ik heen. Volgens mijn roadbook moet ik naar Porto, dat is slechts 80 km maar wel over de kustweg. Die ken ik want die heb ik eens op de racefiets gedaan, toen haalde ik de auto’s in op die kronkelige en smalle weg. Maar ik kan ook doorgaan met wat het roadbook over de volgende etappe zegt. Dat is naar Porto Pollo en ligt nog eens 120 km verder naar het zuiden. Kom op, ik zie wel, wanneer ik in Porto(sec) ben beslis ik opnieuw. Er ligt in Porto een leuke kleine camping aan de monding van een riviertje en vlak erachter het grote, wat bruinige zandstrand. Een toren op een rots, het heeft veel, maar ik ga door, ik wil weer reizen, onderweg zijn, dat is een aparte flow en die bevalt me weer heel goed. Ik geef gas en ga door het gebied van de Calanches, werelderfgoed. Het zijn terracotta kleurige rotsen die omhoog reiken in zeer grillige vormen. De weg loopt er langs want het is de kustweg, enorme eucalyptus bomen met hun ontvelde bast staan langs de weg en geuren dat het een lieve lust is. Ik stop geregeld om foto’s te maken en houd de camera om de hals zodat ik snel een shot kan maken want de weg is smal en er zijn weinig uitwijk mogelijkheden. Regelmatig is de doorgang slechts voor 1 auto breed genoeg zodat er enig overleg moet zijn met tegenliggers. Ik krijg steeds meer bijval van mijn intern gemoed dat ik er juist aan gedaan heb weer te gaan reizen. Ik begon me een oude man te voelen in dat vissersstoeltje voor mijn tent. Ik herinnerde me dat ik herders met elkaar hoorde praatten op de hellingen toen ik die weg langs de kust fietste, 35 jaar geleden. Je zag ze niet, maar hun stemmen droegen ver, vooral als er weinig ander geluid is, want de fiets is erg stil. Aan de vele uitwerpselen van dieren kon je weten je dat ze er waren en die stront rook minstens zo sterk als die eucalyptussen. Opmerkelijk is dat vandaag alle tegenliggende motorrijders wel groeten, het zal aan de weg liggen, maar toch geeft het een idee erbij te horen. Toen ik bij de afslag naar de Fango kwam, dat is een riviertje waar we vroeger gingen zwemmen, tussen de rotsen had het riviertje bassins gevormd waar naar hartenlust gezwommen en gedoken kon worden. Corsicanen kwamen er na het werk even een koele duik halen en soms ook stonden ze met geweren op de rotsen en visten op die manier op de forellen. Niks gewacht tot ze beten; knal, en je had um. Ja, Annette, ik ken die Corsicanen een beetje, echte eilanders en een kort lontje. Bovendien lees ik nu een pil van een boek over Napoleone Bonaparte, zijn leven etc. Maar mijn Coulommiers wordt zo zacht in de zijtas van de scooter, weet jij een andere oplossing dan er meer van te eten en niet te bewaren?
Maar ik wil niet alles weer terugzien, ik wil nieuwe dingen zien en heb daarom als nieuwe bestemming Porto Pollo ingegeven. Ik ga bij uitzondering lunchen of wat er voor door gaat. Wanneer ik naar Cargese afdaal zie ik een paar motoren geparkeerd staan en zet daar de Piaggio er naast en begin me uit te pellen. Helm af, rugzak af, handschoenen uit, niergordel af en kijk dan nonchalant rond, ik heb geen zonnebril waarmee ik deze paringsdans kan voltooien maar ik voel me wel een beetje een haantje. Bestel een grote fles water en een pannini Corse en een quart de rouge. Dat water is zo op want de uitdroging op motor of fiets of scooter is enorm en je reactievermogen gaat met sprongen naar beneden. Na een half uurtje monteer ik alle ingrediënten weer in omgekeerde volgorde en rij weg, richting Ajaccio. Dan volgt nog een stuk van 50 km over diverse colletjes en zeer slechte wegen, maar als ik plotseling, over een boterzachte weg, helemaal nieuw, rij, kan ik me niet iets anders bedenken dat hier 2 jaar geleden de tour over heen is gekomen en dat dat de reden moet zijn van zo’n mooie weg. Ik daal naar zeeniveau en zoek de camping Alfonso, die is er niet maar U Casseddu wel en dat betekent ook het zelfde verzekerd men mij. Het ligt aan een mooie baai, alom bergen en voor de camping een klein geel zandstrandje. Heel goed, maar niet al te nieuw, sanitair, dat door een Corsicaan, hevig getatoeëerd, met een zeer geprononceerde buik en krulletjes haar, onderhouden wordt. Toen ik inschreef stuurde het meisje van de balie een zwetende Nederlander weer naar buiten onder de vermanende opmerking; Un T-shirt monsieur! Die had hij niet aan en die terechtwijzing stond mij weer wel aan. Ik bel met Mieke en doe de zwembroek aan en ga afkoelen in zee en douche me met veel te heet water af en ga dan verkwikt inkopen doen, koud bier o.a. ’s Avonds laat ik me op een terras aan de baai met een zwoel windje wat te eten brengen en ook inspireren voor dit verhaal. Maar tegelijk ben ik uren bezig met het lezen van een dikke pil over Napoleon. Danton, een van de leiders van die revolutie in 1792, voegt een zekere Marc-Guillaume Vadier toe, nadat die hem beledigd had, dat hij zijn hersenen zou oplepelen en dan zijn schedel zou vol schijten. Dat hoor ik Geert Wilders b.v. niet tegen Rutte zeggen. Het is prima leesvoer voor deze dagen. Naast mij op de camping staat Horst Tappert, hij komt nu uit Zwitserland. Dezelfde weke mond en waterige ogen alsook het puntbuikje. Hij is met en wat jongere vrouw maar omdat ik geen enkel teken van affectie tussen die twee zie, denk ik dat hijvoldoende geld heeft en zich een verzorgster kan permitteren. Of hij denkt dat de taak van een vrouw in een huwelijk op hetzelfde neerkomt. Hij maakt elke dag de salade klaar en daar komen vele flessen met smaakjes aan te pas. Bovendien spreekt hij natuurlijk kinderlijk Duits, maar ook hetzelfde kinderlijke Frans en het Italiaans, daar kan ik niet over oordelen. Vanmiddag, na een wat donkere ochtend liep ik me mijn stoeltje naar het strand en het lukte om in dat krakkemikkige ding een half uur in slaap te vallen. Toen was het tijd voor een duik in het water. Het water inlopend zag ik een mooi kwalletje zwemmen, nee, zo een zonder zwempak maar wel een om met handschoenen aan te pakken. Ik vergeet het totdat zo’n ding langs mijn arm strijkt en gelukkig brandde het meteen anders had ik het waarschijnlijk niet gemerkt. Toen ik Horst het zo vertelde begreep hij de pointe niet. Nou ja, laat Harry dann mal wieder den Wagen holen. Boven een tl-verlichting in de douche-wc-ruimte heeft een zwaluwpaar een nest gemetseld en steken 5 kopjes boven de rand ervan uit. Het lijkt alsof ze alleen met het kopje uit het ei steken maar omdat hun borst geelwit is lijkt dit zo. Als een van de ouders naar binnen vliegt beginnen de 2 buitenste met hun eveneens buitenste vleugels te klapperen om meer aandacht te vragen dan de ingeklemde 3 broertjes of zussen. Als er een van die ouders binnenvliegt beginnen wel alle 5 te kruisen om de buit. Vanmorgen heb ik de archeologische site Filitosa bezocht, het is een nederzetting geweest van een van de oudste volken op Corsica. 7000 jaar voor de jaartelling zijn de sporen oud. Er zijn nog menhirs over van dit volk. Het is vermoeiend de hele site te bekijken dus koop ik als ik de helft gezien heb een catalogus. Hier op de camping kun je zien wie er in een caravan woont. De Corsicanen hebben de voortent van de zon afgewend, de buitenlanders, op een paar na staan in de zon of in ieder geval de opening naar de zon. Ik sta bijna de gehele dag in de schaduw van een fijnden met lage takken en veel schaduw. Iets verderop staat een uitgebloeide mimosaboom die ook nog veel schaduw geeft. Vandaag was dus de 3 e dag dat er regen voorspeld werd voor Corsica. Ik werd vanochtend wakker met 600 druppels op mijn tentje. Het was zwaar bewolkt maar om 8.30 al wel 22 gr. Vandaag, zondag lees ik dat, ach wat doet het er toe, je kunt beter uit je tent kijken dan in de krant. In die krant staat elke dag, sinds de ramp zich voordeed vorige week woensdag, een reportage over de dood van 4 randonneurs wandelaars) op de GR 20. Dat is het beroemdste wandelpad van Frankrijk en loopt diagonaal over Corsica. Bij zwaar onweer en enorme regenval heeft zich in het meest onherbergzame deel van die route een enorme aardverschuiving plaats gevonden. een van de slachtoffers zou de zoon van een Belgische minister zijn. Ik sprak op de dag van het gebeuren in Calvi een ervaren wandelaar die net de tocht beëindigd had met zijn 2 zonen. Ik weet en hij beaamde dat volmondig dat je niet alleen over wandelervaring moet beschikken voor deze tocht maar ook over wel degelijk klimervaring. Je klimt tot 2700 mtr en daar ligt het gehele jaar sneeuw. Men heeft nu de route verlegd, zo las ik vandaag. Ik ga mijn route ook weer verleggen en wel naar de zuidelijke punt van Corsica naar een camping waarvan nog niemand een recensie heeft geschreven voor de Campingnavigator. Daarna naar Sardagne. Op weg naar Bonifacio stopte ik bij een bakker en zette de scooter neer naast dikke Harley’s. Man bij het stokbrood een croissant en een kopje koffie en toen ik terug liep stonden beide eigenaren van die motoren naar mijn nietig scootertje te kijken. Ja, zei ik das hier is der roller aus Holland. Und fufzig kubiek centimeter. Van dat laatste stonden ze het meest versteld, de een met een grote sik baard en de ander was het lacherige type. Ze vonden het fantastisch wat ik deed en ging doen. Zij crosten over Corsica heen en weer terug naar Duitsland in een week. Alleen maar over de wegen door het binnenland en toen ik vroeg hoe ze het vonden kwam er een woord uit die ik niet van hen verwachtte: Traumhaft! Watjes!
Een PS. Als ik het soms over andere Europeanen heb, Fransen of Duitsers, wil ik daarmee niet zeggen iets tegen hen te hebben. Die voor mij hinderlijke Duitsers in een vorig bericht waren hinderlijk omdat ze dat waren, en over Fransen raak je ook niet uitgesproken, maar je wilt ze niet missen. Vanmorgen stonden een paar Friezen mij in een supermarkt in Properiano zeer hinderlijk in de weg met een enorm pak Heineken, maar dat weet je toch van hen, altijd dwars.