Vague de Chaleur

Vague de chaleur
Het gaat er op lijken dat ik dan eindelijk eens, zonder van een hotel heb moeten gebruik maken, een rit kan voltooien. De hittegolf die ook heel Frankrijk treft slaat ook toe op het scooteren. Was het van Toulon naar Valreas nog een redelijk ritje, het feit dat ik die dag al om 6.30 begon te rijden scheelt veel. De volgende dag werd een rit van Valreas naar Pont de Vaux, dat ligt iets ten noorden van Macon. Er loopt iets verder in het binnenland, dan de Route du soleil, een mooie gele weg en als scooterrijder ben je helemaal in je sas. Een prachtig wisselend landschap met die bloeiende lavendel velden en de van Gogh zonnebloemen, maar ook het frisse groen van de druivenstruiken. Ik rij dan weer hoog, dan weer laag en kom door vele dorpjes. De navigatie brengt mij in een boog om Lyon, het enige dat ik er van zie is het vliegveld waar ik pal langs rij. Eigenlijk alleen wat wij platteland zouden noemen maar de Fransen gebruiken het betere Rurale er voor. Wel begin ik helemaal rijp te worden, alles doet pijn en ik ga een beetje suffig worden. Dan ben ik ineens weer klaar wakker want mijn achterwiel slipt helemaal weg. Ik kan in een reflex met mijn rechterbeen op de grond de boel corrigeren en ben er weer helemaal bij. Het was smeltend asfalt, dat ziet er het zelfde uit als schaduw van boomblad in de bocht. Ik drink de laatste halve lt. water en het is dan nog 20 km naar de camping. Voel me weer erg lucky dat ik niet onderuit ben gegaan want ik had bijzonder weinig kreukelzone aan of op. Alleen de helm is van de bescherming over gebleven, de rest is op of in de scooter. Ik weet het, maar ik ben buiten heel veel dingen ook een ijdeltuit en wil dus ook ongelofelijk bruin worden. Alles, inderdaad, heeft een prijs. Ik wil onder de bomen bij de Saone staan en dat kan omdat ik geen stroom nodig ben. Het is er koeler en het waait en de suggestie van stromend water doet je denken dat het er fris is. Het enorme nadeel is dat het populieren zijn, lawaai bomen, maar alles heeft een prijs. ’s Avonds zit ik met de eigenaar van de grote camping te kletsen en te filosoferen, want ik heb bij binnenkomst op de camping de naam de avonturier op de scooter gekregen. Hij zegt dat hij te veel rookt en te veel drinkt en ik geef hem mijn advies: sigaretten moet je verkopen en niet roken. Dat heb ik gedaan. Wat hij later moest gaan doen, vroeg hij zich af. Zorg dat je het niet te laat gaat doen, antwoordde ik. We hadden dezelfde steen in de ring. Is dat Lapis, vroeg hij en ik haalde de schouders op in de geest van: What else? Hij vroeg of ik er geweest was, in Afghanistan. Nee, zei ik, in sommige landen moet je niet heen gaan of vandaan komen. Hij knikte. Ik vertelde hem dat hij de vorige keer dat ik op de camping kwam flessen wijn aan de mensen uitdeelde. Hij veerde op; verdomd, dat is in 2009 geweest,het warme water was op en hij wist niet hoe dat kwam. Later bleek het gas op te zijn geweest. Ik slaap als een roos en sta om 5.45 op en ga koffie zetten en de boel opbreken. Om 6.45 rij ik de frisse ochtend in en dat blijft zo tot 11 uur, dan gaat de hitte weer beginnende rit gaat naar de omgeving van Troyes, ergens bij een meer in Dienville, 260 km. In de loop van de ochtend heb ik wat brood gekocht en ik merk dat ik weer begin te suffen, rij op de middenstreep en kan de ogen nauwelijks open houden en waarschijnlijk ook enorme dorst. Het duurt even, want ik rij door eindeloze korenvelden en die geven een enorme hitte af, maar dan begint een bos en stop ik bij een zijweggetje en kom tot rust en drink Yop, drinkyoghort en de rest van het water en eet een rozijnenbroodje. Dan ben ik weer Wim die op reis is. Gisteren schijnt het 40 gr. te zijn geweest, ik zag het ergens bij een apotheek, vandaag is het iets minder, 37. Op de camping krijg ik verse koffie van de Belgische buren en ga eerst weer een tijd in het zwembad liggen, net als gisteravond. Toen merkte ik dat ik me niet goed voelde, ik voelde veel te heet aan en zag toen, het was al na 7 uur, dat het zwembad nog in gebruik was en wist niet hoe gauw ik in de onderbroek in het water moest komen. Het koelde me heerlijk af, maar het is veel te heet voor een hartklungel als ik. Aan leten maken had ik weinig zin en kocht een bakje frites, maar veel plezier beleefde ik er niet aan. Dat wordt vrijdag in Dinant wel anders. Ga na de brug rechtsaf en als je weer de andere kant op kunt staat daar de lekkerste frietkot van de hele streek. Dat staat mij te wachten. In Valreas werd ik wakker omdat mijn slaapmat in de zon kwam te liggen, waar ik in de middag een dutje dacht te doen, de hitte wekte me genadeloos. Albert Camus, geboren in Algerije en Nobelprijs winnaar zei het al: de zon is niet democratisch verdeeld op de wereld. Op Sardinië sprak ik met de meisjes die bij de wagentjes van de supermarkten zaten en vroeg da waar ze vandaan kwamen. Senegal, Niger, en Nigeria. Jongens ook idem dito.Die 50 ct. wisselde dan van eigenaar en ik had mijn aflaat. Ik klaag over de ferry prijzen, zij niet, terwijl ze een veelvoud hebben betaald dan wat ik heb betaald. Camus zei het al; niet democratisch. Maar om door een vogel in de herinnering voort te leven, dat, dat vind ik iets. Die roep van de hop geeft het al weer; We zijn met z’n allen allemaal alleen. Dat kun je ook niet anders dan om middernacht te verkondigen. In Valreas in de Provence, zat ik een stukje kip te eten op het terras en er kwamen 2 mannen aan een tafel zitten, de een leek een ongelikte Engelsman, rare zwembroek of campingbroek aan, de ander leek op Prof. v h Reve. Karel. De ander zat in gedachten rond zich te kijken en beiden spraken niet. Dat duurde een kwartier, toen kwamen wat ik dacht en ook juist was, twee echtgenotes. De een zag er uit als een werkster die bij de ander in dienst was. Toen hoorde ik dat ik fout zat, het waren Nederlanders. De beide dames pakten hun telefoon en ook Karel v h Reve deed het zelfde. Na een tijdje had ik het door, daar zaten 4 mensen aan een tafeltje Wordfeut te spelen en spraken niet met elkaar. Ik stond op en ging naar mijn tentje om met mezelf te communiceren. Gisteravond kwamen twee mensen die de volgende dag een keuken en toiletunit gingen plaatsen op de camping aan de Saone bij ons aan een tafel zitten. Beiden kwamen uit Nijverdal de standplaats van het bedrijf. De een sprak naar hij zei, ABN, dus alg beschaafd Nijverdals, ik kan dat goed verstaan maar voor de rest van de tafel was het onverstaanbaar. De man zelf deerde het niet dat hij niet begrepen werd. Gisteravond zat er een jong hopje in een boom vlak bij mijn tent. Hij moest nog leren, hield niet de juiste pauzes en klonk niet weemoedig genoeg, hij was nog geen echt hop, hopman, zeg maar.Toch weer raakte ik ontroerd, de drang om te verkondigen wat je vind dat de wereld moet horen. Daar kan ik wakker van blijven liggen.