Naar huis

Donderdagochtend sta ik op om kwart voor zes, het is dan nog heerlijk fris, 18 gr. Na een uurtje zit ik gepakt op de scooter en rij over de N6, afslag Chagny, als de tomtom het niet doet, dan doe ik het. Maar hij doet het en ik rij tussen de wereldberoemde wijngaarden van Chassagne-Montrachet en de andere Pulligny-Montrachet. U zou die wijn eens moeten drinken in plaats van die zee van Sauvignon en Chenin blanc, dan weet u waarom je bijna een week moet werken om zo’n fles te kunnen betalen. Ik rij nu naar de Haut Cotes de Beaune en krijg een mooi uitzicht over al die prachtige wijngaarden van de Bourgogne. Via mooie landelijke wegen kom ik uiteindelijk in het andere, misschien nog meer gewaardeerd wijngebied, de champagne. Je merkt het aan de huizen en de dorpen, hier wordt geld verdient, al jaren. Eindeloos rij ik door die groene velden waar men nu nog weinig werk heeft. De bladeren blijven aan de stokken zitten anders krijgen ze te veel zon. Daarna komt er de graanschuur van Frankrijk in mijn blikveld, zo ver het oog reikt, en dat kan hier want het is redelijk golvend gebied, graanvelden, goudkleurig en soms al blinkend geel van de stro die overblijft. Alleen nu met die hittegolf is zo’n graanveld net een straalkachel, de hitte stuift je tegemoet en dat is vandaag het laatste wat je wenst. In Bar sur Aube draai ik een extra rondje door het stadje. Een fraai zeer oude kerk en veel vakwerk huizen en nog meer moois zodat ik het bijzet op het lijstje van To Do. Het lijstje is wel gegroeid deze reis, ik ga tijd tekort komen. Ik stop en de camping ligt weer eens niet op de plek van de coördinaten. Wat is dit toch. Of het adres klopt niet of de coördinaten kloppen niet. . Ik rij, helemaal gaar van de hitte, naar een aangegeven camping en zie een zwembad. Het is nog geen 15 uur en de slagboom is gesloten maar ik kan er langs en rij de camping op om een plek te bekijken. Op de plaats naast die ik uitzoek zit een Belgische man, getuige het nummerbord op zijn camper. Hij weet dat de plek nog vrij is. Het is een graat magere man die slecht kan lopen. Als ik de spullen van de scooter haal, word ik op een kop koffie uitgenodigd. Hij is ook fietser geweest maar zijn ziekte heeft daar een eind aan gemaakt. Ik krijg zijn ziekte niet duidelijk maar hij vertelt dat zijn oncoloog niet toestond dat hij in een ander ziekenhuis ‘een piquer liet steken’. U boft met zo’n oncoloog, zegt hij. Een tijdje later zie ik hem en zijn vrouw terugkomen van het restaurant. Hij gebruikt zijn rolstoel als rollator door er achter te lopen en zo de nodige steun te krijgen. Als hij zijn filtersigaret half opheeft pakt zijn vrouw die van hem af en rookt de andere helft op. Hij krijgt het laatste trekje en ik zie met afgrijzen dat die sigaret tot op het filter wordt gebruikt. Het moet een zeer zieke man zijn. De andere overburen komen me laat op de avond een glas koele rosé brengen, het zelfde merk dat ik drink, maar zeggen ze, die van jou is warm en dat kan niet met rosé. Het smaakt inderdaad heerlijk op een avond dat het om 10 uur nog 27 gr is. Ik maak me zorgen dat ik niet slapen kan met die temperatuur, toch slaap ik om 10.30 als een roos. Doodop van de hitte. Voor de reizigers naar Frankrijk, vooral naar het zuidelijk deel stond een bericht in de Fransen krant dat vorig jaar in wat men in Frankrijk de PACA noemt( een samentrekking van Provence-Alpes-Cote d’ Azur) het dodental in het verkeer de helft hoger lag als de rest van Frankrijk. Maar op Corsica ligt dat cijfer op het dubbele van Frankrijk. Ik vraag het me niet af, als je de Corsicanen een beetje kent dan ligt zo’n cijfer voor de hand, daarbij ook in acht genomen dat de wegen vaak zeer slecht zijn.
Later in de avond word ik door de Vlaamse buren gevraagd nog wat te komen praten. Ze zijn van Brugge. Op een gegeven moment merk ik dat hij erg moe is en kan ik van die gelegenheid gebruik maken om naar mijn tentje te gaan en ook te gaan slapen.
Ik rij al om 7 uur en de koelte is verkwikkend, het wordt een rit door het Noord-Franse land en als ik bij Sedan in de buurt ben sta ik me een ommetje langs de Semois, de grensrivier met België toe. Oude herinneringen. Om 3 uur ben ik In Dinant en zie tot mijn afgrijzen dat er een viaduct hoog over de stad is gebouwd, een lelijk betonnen ding zonder enige vorm. Ik ga de tent opzetten en doe het weer met alleen de binnentent. Dan ga ik een poosje zitten in de schaduw aan de Meuse en probeer tot rust te komen en tot enige verkoeling. Die Maas is verleidelijk maar ik doe het niet. Waarschijnlijk ook verboden vanwege de scheepvaart, maar mijn lichaam schreeuwt om verkoeling. Die moet dan van twee kleine flesjes Jupiler komen. Dan is het eindelijk 6 uur en ik rij naar het frietkot en geniet van die bak goudbruine en knapperige fritten. De avond gebruik ik om te mijmeren over de afgelopen 4 weken en hoe het toch kan, terwijl ik nu dood-en doodop ben, me zo goed voel. De volgende dag alweer vroeg op pad en er wordt erg hard gereden, bij Huy steek ik de Maas over en rij via Tongeren, de oudst stad van België naar Hasselt en Eindhoven en dan is het nog 2 uur jakkeren naar Giesbeek. Ik ben te moe om de plas bij ons in te duiken, dat komt morgen. Dat morgen is zondag en bij het opstaan voel ik een moeheid van 4 weken en kan ik me heerlijk aan toegeven. Ik ben aan vakantie toe maar voel me als na het eten van chocolade: Euforisch over deze wondermooie reis. Ik kan overal weer tegen.
Giesbeek, 6 juli 2015, Wim.
p.s In totaal was de reis 5.500 km.