Mooie Vijgen

Vijgen
Torre Grande-Sardinië,
Gisteravond, maandag de 22e liep ik ter voorbereiding op mijn vertrek van deze camping met mijn prullenbak naar de 6 verschillende containers voor het vuil. Dat moet je tegenwoordig ook al op de camping vooruit sorteren. Met mijn kleine hoeveelheid valt dat nog handmatig te doen maar voor een gezin is het een halve taak erbij. Als ik naar de tent terug loop stopt een auto met een Italiaans model boerenman achter het stuur en hij heeft de bijrijdersraam naar beneden, zoals iedereen hier, want rijwind is betere koeling dan airco en de auto is dan zuiniger. Hij vraagt iets in het Italiaans waarop ik antwoord geen Italiaans te kennen en te kunnen spreken. Français? vraagt hij, ik antwoord: Oui! Dan vraagt hij of ik mooie meisjes wil. Die vraag krijg ik de eerste dag al in Arabische landen en het aanbod wordt vergroot met jonge jongens en de variaties zijn as you like it. Maar deze wil ze laten zien en stapt uit en loopt naar zijn kofferbak en dan zie ik mooie vijgen, blauwe en rijp. Toen begreep ik wat er fout was gegaan, Fiques en filles, er zit verschil tussen. Mannen willen nog wel een ander rood fruit als beeldspraak gebruiken. Ik verontschuldig me dat ik geen frigidaire heb en dus van zijn aanbod geen gebruik kan maken. Ik krijg er niettemin een van hem en pel de vrucht en geniet er van. Naast mij hebben twee fietsers, hij met een ligfiets en zij met een oud model Peugeot, maar wel met een triple-blad voorop, hun ligbed aan de bomen geknoopt maar ik slaap al als zij naar bed gaan en ze zijn net even eerder uit die hangmat gekomen dan ik uit mijn tent, zodat ik niet weet hoe ze het doen als het gaat regenen. Het waren geen spraakzame types waardoor ik geen praatje met ze aangeknoopt heb, ze vertrokken in stilte. Ik begon aan mijn rit naar Arborea, maar doe dat via de zuidelijke punt van Sardinië via een prachtige kustweg en later over heuveltoppen. Eerst langs de zee, maar toen had ik nog geen idee hoe warm het zou worden, het was al 26 gr. bij vertrek om half 9 maar na een heerlijke espresso pauze liep de temp op naar 36.1 terwijl ik aan een klim naar 600 mtr bezig was. De leren jas ging uit want dat werd echt te heet, maar de armen begonnen te schroeien. Ik pauzeerde weer en water ging ongelimiteerd naar binnen. Je verdroogt hevig op een scooter of motor. Maar die kusten daar in het zuiden, op elke rots van een landtong staat zo’n Sardijnse toren en ook hier die prachtige schakeringen van de kleur van het water. Maar buiten dat, alle bloemen, oleanders die maar langs de weg staan, soms afgewisseld met de nog bloeiende mimosa, dan voel ik me blij en gelukkig, dat ik die beslissing genomen heb, deze, toch wel zeer vermoeiende reis, te ondernemen. Met deze rit van vandaag heb ik ook de terugweg ingezet. Ik voel de vermoeidheid wel wat toenemen maar als er niet al te veel tegenslagen komen, kan ik hier zo maar weer een paar weken op teren voordat de reis kriebels weer gaan beginnen. Ik verwachtte in Arborea een camping te vinden en dat lukte ook na enig gezoek, maar daar heerste een echte doodsstilte zodat ik uiteindelijk hier terecht kwam. Omdat ik er behoorlijk doorheen zat wild ik iets gaan eten maar nergens een fatsoenlijk restaurant, wel veel heisa tenten voor jongelui, maar als er al een restaurant was dan bedierf de ellendige muziek mijn lust om er te gaan zitten. Ten einde raad ging ik terug naar de camping waar een heus soort Aerobic aan de gang was. Ik ben verbijsterd bij mijn tent gaan zitten en heb een tafeltje er bij gesleurd en ben dit verslag gaan typen, Total loss.
Woensdag 24 juni, Alghero,
Daarbij kwam gisteren ook dat, terwijl ik de tent opzette, er honderden kleine vliegjes op mijn sok en been gingen zitten en even later zag ik dat beide onderbenen, u weet wel onder de knie, helemaal onder de rode stippen zaten. Ik moest aan die keer, in 2012 toen ik van Santiago terug ging ergens in Spanje dezelfde kleine vliegjes zag en toen zag ik er in het gezicht niet meer uit. Volgens mij zijn het midges, die vliegjes die je in groot Brittannië hebt. En waar ik ook kwaad over was, dat krijg je bij 36 gr, was op een andere camping die niet wilde hebben dat de scooter bij de tent stond. Ik zei: Toedeloe, ik ben weg.
Maar nu vandaag. Het was een relatief korte rit, 130 km, naar Alghero. Natuurlijk is het al om half acht 24 gr. en onbewolkt. Ik rij opgepakt weg om half negen en het voelt fris aan, heerlijk. Ik eb de tomtom andere instructies gegeven en daar past hij zich in mijn ogen prima op aan. Ik geef de snelheid in (60km) en dan zoekt hij de daarbij horende wegen op. Precies de kustweg die ik wil gaan rijden Wat volgt is eindeloos genieten van de natuur en de zee, dan weer vlak bij je en dan weer vanuit de hoogte. Schitterend, alleen maar een paar groepjes motoren verder is de weg uitgestorven. Voor die jongens ben ik een vogel voor de kat, zoals ze dat bij de zuiderburen zeggen. Ik ga een paar keer koffie drinken en dat is elke keer weer een groot genoegen. Maar de uitbundige vegetatie, bloeiende struiken, en dan die zee, op elke rots in de branding staat een toren. Na Bosa is het eindeloos genieten van een spectaculaire kustweg tot aan Alghero. De ommuurde stad aan zee. De camping die ik uitgezocht heb, Laguna azul staat aangegeven maar ik had de coördinaten ingegeven en ik word keurig bij de poort afgeleverd. Daar krijg ik acsikorting en kan over bijna een eigen toilet en wc beschikken alsook over elektriciteit maar ik heb de stekkers niet mee. Ik rij 15 km naar het eind van de baai, een enorme rots, met toren. Voor de camping ligt een wit zandstrand en dan kijk je recht tegenover je naar Alghero. Ik wil nu wel, net als Bob Dylan, aan een never ending journey beginnen. Dan wil ik voorlopig hier niet weg. Ik zat even bij het strandtentje en men draaide er de cd van Mark Knopfler en Emmy lou Harris, die country CD, dat voelde op dat moment dat ik dacht: waar is alle drukte voor, het gaat goed zo. Ik zal wel voor de berichtjes zorgen, er valt over heel veel nog te schrijven. In de avond zijn er een paar muggen, zo had mijn overbuurman al gewaarschuwd, maar ik sla ze weg en blijf in het donker voor mijn tentje inde vallende duisternis wat mijmeren hoe geweldig ik het naar mijn zin heb. Door dit schitterende eiland en haar bewoners maar ook door die kanker. Want die zorgt dat alles niet meer vanzelfsprekend is en dan ga je wat andere ogen krijgen en ook je gedachten gaan zich wijzigen. Dan ga je plezier beleven aan kleine dingen die dan belangrijker geworden zijn. Ik zou niet graag willen dat anderen voor mij de Alpe d’Huzes of zo oplopen, fietsen, steppen. Ik moet er niet aan denken, wat heb ik er aan, geef me maar een vat benzine, daar kan ik wat mee.
Het is alweer donderd25e geworden en vanmorgen wilde ik deze blog gaan schrijven, bewerken en de foto’s erbij zoeken maar omdat het maar steeds mooi en warm weer blijft, besloot ik naar de westelijke punt van het eiland te gaan. Stintino, en voor de kust liggen nog 2 eilandjes, voormalige gevangenen eilanden. Nu alleen per boot en dan te voet te bezoeken, dus niet voor mij weggelegd. Ik ga de bambino steeds meer als een alternatieve invalidenkar beschouwen. De eilanden liggen weer in een azuurblauwe zee, er ligt nog wat rots tussen de wal en het eiland en daarop is natuurlijk een toren geplaatst. De rit is meer dan 100 km. Maar rijden is hier zo’n groot genoegen dat afstand voor mij geen argument is. Weer terug in Alghero ga ik weer naar de strandtent en ga aan het werk. Dan hoor ik Neil Young met Down by the river en dan gaar er echt niets meer stuk vandaag of morgen. Eureka! Ik blijf hier.