Artisjok

Vivari, 12 mei 2009

Vandaag zijn we verkast naar een camping 5 km verderop. We stonden met een stel Duitsers in een straatje en zagen gisteren tijdens een fietstochtje langs de rotsachtige kust een heel mooi campinkje die helemaal afgelegen ligt en waar je een steil weggetje naar beneden af moet rijden om er te komen. Het lijkt mij met de caravan net te doen, of misschien ook net niet, maar om dat uit te vinden moet je eerst naar beneden toe. Als de caravan van onszelf was geweest hadden we het wel uit ons hoofd gelaten, maar in dit geval wordt het voor Steph en Bernadette in dit geval voor de komende jaren: vakantie in de Peleponneses. Goed, we hebben op de weg van Athene en hier het uitgegraven kanaal van Korinthië gezien en er vanaf de brug naar gekeken hoe een schip dat net smal genoeg was er door gesleept werd. Veel gebruik wordt er door de commerciële vaart niet meer van gemaakt. De kosten van het kanaal, sinds 1893, zijn er nooit uitgehaald. Het is wel een mooi beeld, het kanaal dat zo, n 80 of 100 of meer meters onder je ligt met de loodrechte wanden. Voor we op onze bestemming komen rijden we even om naar Mykines of Mycenea, of zoals wij het kennen Mykenos. Bakermat van de Odyssee. Al bewoond sinds 3000 BC. Het ligt of lag op een heuvel in een weids gebied dat door bergen in een halve cirkel omsloten is. De hellingen in die weide omgeving zijn begroeid met cipressen en overal wilde bloemen in veelal de kleuren geel en blauw. Op de achtergrond, overal boven uit de besneeuwde toppen van de Oros Kyllini. We kijken eerst bij the Treasure of Atreus. Wat ook het graf van Agamemnon zou moeten zijn. Het is een bijzonder gebouwd soort bijenkorf van grote blokken steen die zonder cement gebouwd is, ongeveer zo’n 20 mtr boven je hoofd. Heinrich Schliemann heeft het allemaal ontdekt en opgegraven, evenals het oude Troye. De oudste gebouwen stammen uit 1950 BC. We maken weer gebruik van onze leeftijden kunnen voor half geld naar binnen. Mycenea zelf ligt een km verder de heuvel op en we rijden erheen. De parkeerplaats is een ramp. We rijden met caravan, dus het manoeuvreren is een beetje lastig. Maar de touringcars hebben er een puinhoop en een val van gemaakt, we kunnen op een gegeven moment niet meer terug, keren of verder vooruit. We stappen uit en laten de boel de boel, zoals ook vele chauffeurs van de bussen gedaan hebben en zien bij terugkomst wel hoe we er ooit weer uit gaan komen. Het is inmiddels serieus warm geworden als we, altijd maar weer, de heuvel oplopen. Mieke is verrukt als ze de toegangspoort tot de citadel ontdekt: de enorme driehoekige steen met de 2 leeuwen. Maar dan zijn bij ons beider camera’s de batterijen leeg en is er geen kiosk die in nieuwe voorziet. Gelukkig heb ik de telefoon nog en die redt ons wat het maken van foto’s betreft. Later bedenken we dat er ook nog een fraaie Canoncamera in de auto lag. Opvallend is het grote aantal kinderen die deze plek bezoeken. Agamemnon, die teruggekeerd van de succesvolle oorlog met Troye door zijn vrouw Klytemnestra en haar minnaar Aegisthus. Schliemann heeft het graf geopend van, wat hij dacht dat het die van Agamemnon was, en vond een gouden masker. “Ik heb in het gezicht gekeken van Agamemnon, was zijn commentaar, passend bij zijn karakter. Later zou hij met de schatten die hij vond in Troye er als een dief in de nacht van doorgaan, toen hij bemerkte dat hij niet dié waardering kreeg waar hij zo vreselijk naar smachtte. Rijk geworden van de denimhandel in Moskou wilde hij zijn hobby, de archeologie bedrijven maar is uiteindelijk nooit verder gekomen dan een man die aan zijn eigen grootheidswaanzin ten onder is gegaan en als voetnoot in de geschiedenis voortleeft. Toch heeft hij met zijn idee, dat de Odyssee op waarheid berustte, ons een paar mooie plekken gegeven om te bezoeken. Mycenea is meer de moeite waard dan Troye, dat zijn bijna enkel wat gaten in de grond.
Met behulp van enkele chauffeurs lukt het ons in de kluwen van bussen van het parkeerterrein te komen en vervolgen onze weg naar Drepano, een plaatsje aan zee in de buurt van Nafplio. We gaan zwemmen en liggen te bakken op het strand. De volgende dag gaan we fietsen naar Iria, een klein haven plaatsje van niks, maar er gaat een leuk kustwegje er naar toe en dat is in dit zeer bergzame en niet erg fietsland, al heel wat. Gaande ontdekken we de camping waar we nu zijn ( en misschien dus niet meer af kunnen). Verderop in een ander dorpje raken we met een Nederlander aan de praat die hier creatieve cursussen geeft. Hij vertelt ons enkele wetenswaardige dingen over Griekenland, o.a. dat het zelfs voor Griekse begrippen op dit moment erg warm is. Maar ook dat Grieken, veel en lang lawaai kunnen maken als er meer dan drie ervan bij elkaar zijn. Daar waren wij ook al achter gekomen. Veel eten, drinken, praten(luid) en muziek ten gehore brengen, daar gaat het om. Balkanvolk, zeerzeker. We fietsen weer verder en komen bij het haventje van Iria, er is een taverne en we proberen de koffie, het leven is hier verstild, binnen zit de familie met hun ouders en kind, wij zitten op (natuurlijk) blauwgeschilderde biezen stoeltjes. Er tuft een bootje in de baai. Op de velden staan enkel artisjokken, enkele al in bloei, mooi blauw-paars. Er rijdt een auto voorbij volgeladen met artisjokken. We stappen weer op de fiets en komen wat verderop bij een middeleeuws dorpje, tenminste van wat er nog rest. Dat is het kerkje met open klokkentoren en een paar ruines. Terzijde staat een grote groep donkergekleurde schapen strak tegen elkaar schaap te zijn en vooral stil te zijn, geen herder of hond te bekennen. Silence of the Lambs. We moeten weer dezelfde col over als op de heenweg en na wat gezwoeg lukt dat ook en komen we weer in het dorp. Weer op de fiets naar Tolo voor een flappentap, die met enige moeite wordt gevonden en dan douchen en de verkoelende zee in.