Aan de voet van de Godenberg

Panteleimonas, zondag 3 mei 2009

De weg van Ohrid naar de Griekse grens is goed te rijden. In het dorp voor de grens verbruiken we de laatste denars, want je kunt buiten Macedonië het geld nergens inwisselen. De grensformaliteiten zijn kort, er wordt een enorm douanegebouw voor beide landen neergezet en dat is gezien het aanbod, volslagen overdreven. Maar het gaat dan ook om een investering betaald van EU gelden. De Griek waait ons door en dan zitten we in een vlakte met enorme bergen rondom ons. We rijden van kerncentrale naar kerncentrale. We tellen er 5 binnen 50 km.Omdat we naar de Aegeische kust willen zullen we eerst naar Thessaloniki moeten in het noorden en dan met de snelweg langs de kust naar beneden. Ondanks de euro die men hier ook heeft kost de benzine 0.91. Een prijs die bij ons nog niet in €. Op de pomp heeft gestaan. Het kan dus wel. In heel N.Griekenland zijn geen campigs om het op kpn´s te zeggen, vandaar dat we naar de kust gaan. Onderweg drinken we een koffie, nescafé, het ziet er uit als een beker saromapudding maar de smaak is redelijk. DE campings hiet, het zijn er wel een stuk of 10, zien er allemaal hetzelfde uit. Alleen Grieken en die staan er permanent. Ze hebben een hoge boogconstructie over hun caravan geplaatst van wel 10 mtr. lang daar overheen blauw plastic tegen de zon, die nog lelijk verstek laat gaan. Het is nauwelijks 10 gr. De meeste caravans, soms enorme gevaartes, meegesleept uit Duitsland of hier achtergelaten, staan nog ingepakt in plastic. Mieke bekijkt de toiletten en douches en merkt dat er geen warm water is. De mensen van de receptie zeggen voor het geld dat wij betalen zij geen warm water kunnen geven. Hoe wassen die Grieken zich dan, vraag ik. Ze lachen, in ieder geval geen warm water voor ons. We besluiten als het er morgen niet strak onbewolkt uitziet we weg gaan. Later op de avond als we weer een beetje bekomen zijn, lijkt het nemen van een dag rust na een week van 2800 km gereden te hebben niet onverstandig. Met die gedachte gaan we slapen. De volgende dag is het werkelijk onbewolkt. Na het ontbijt op de fiets en kijken wat hier aan de voet van de berg Olymps te fietsen valt. Heel even zien we de met sneeuw bedekte top maar voor de rest van ons verblijf hier is het aan ons oog onttrokken. Goden hebben net als mensen veel te verbergen. Maar hier zo dicht in de buurt van hun verblijfplaats wagen wij er ons wel voor daar veel commentaar op te hebben, evenals op het weer. Daar is vandaag weinig op af te dingen. We fietsen naar een dorp op de helling en drinken, Kalimera, koffie. Verderop meen ik een foto van een herder die half in het gras ligt en op een hand steunt. Grote schapen en al 5 even grote herdershonden of beesten van gelijke grootte komen blaffend op ons af. De herder doet niets, de prijs voor een foto. Ik roep wat en ze blijven meteen staan. Goed gedisciplineerd dus. De middag is voor het bijkleuren op het verlaten strand. Dat lukt in 1uur prima. Daarna rijden we na het diner bij de caravan naar een dorpje verderop. Daar moet een wificafé zijn om te skypen. Binnen is het lawaai oorverdovend want AEK moet tegen weet ik wie voetballen, dat wordt rechtstreeks uitgezonden. Alle café´s zitten boordevol.. Mieke kan nauwelijks iets horen met de headset op. Een Belgische dame vraagt mij of het goed te doen is het reizen over de Balkan. Ik vertel haar dat het itt wat zij deed, per vliegtuig, het een mooie beleving is om vanaf Oostenrijk langzaam landschap en huizen en mensen te zien veranderen. Steeds zie je verdergaand, dingen die steeds meer een oostelijk karakter krijgen. In elk nieuw land ontdek je weer andere dingen. Meestal blijkt iets niet te zijn wat je ziet of zie je niet wat je denkt dat er is. Het is steeds weer anders en na een poosje herken je het. Je moet niet naar herkenning zoeken. De Grieken zijn vooral op feestdagen erg luidruchtig, op gewone dagen ook maar nu op 1 mei hebben ze er muziek bij nodig. Je weet wel, de Sirtaki of zoiets. Even op volle sterkte en als je denkt: dit is te gek en in de benen wilt komen zakt het af en blijft het gewoon te hard. Ik roep een keer: en de Bostella!! Maar het is tegen dovemansoren. Om nu al iets meer te vertellen wat we van Griekenland vinden is nog te vroeg. We gaan morgen naar het zuiden of naar Volos of verder naar het bijna eiland Evvoia.