Eindelijk in Albanië

Het plan dat we bedacht hadden komt er op neer dat de jongen van het hotel redelijk wat info heeft over de omgeving. We moeten natuurlijk diverse orthodoxe kerkjes bezoeken, zo heeft Ohrid, waar we vlakbij zijn, wel 365 kerken. Teveel dus. Het blijkt dat we aan onze kant van het meer de grens over kunnen naar Albanië. Wel horen we vreselijke indianen verhalen over de toestand daar, vooral over de staat van de wegen. We gaan op pad en komen bij een dorpje vlak voor de grens waar een schat van een kerkje staat. Er voor is het kerkhof waar een pope de wacht houdt bij al het lekkers wat iedereen op een liggende grafsteen legt. Van uit de hoogte kijken we op heerlijke taarten en fruit etc. We gaan verder en zien een grote camping bij het laatste dorp voor de grens. Wij er heen en spreken de eigenaar die met een paar man aan het werk is. “Nee, we zijn nog gesloten, wel tot juli. Alle campings hier trouwens.” We groeten en gaan weer op pad. Een bord waarschuwt ons dat deze weg alleen gebruikt mag worden door geautoriseerde personen. Volgens ons zijn wij dat en rijden door en komen bij de Macedonische douane. Gedoe met papieren etc. maar dat zijn we inmiddels gewend. We komen bij de Albanezen. Vrouwelijke beambten die de paspoorten willen en er mee naar een loket lopen. Hetzelfde gedoe als daarnet en dan moet ik naar een ander loket. Daar zal ik dan die 2 x €.10 moeten betalen als bijdrage voor Albanië vooruit. Maar nee, ik krijg een document mee en dat is het. We rijden de smalle bergweg verder en zien al de eerste éénpersoons bunker waar het land mee bezaaid moet zijn. Envar Hoxha heeft er een paar miljoen van laten bouwen. Een rond betonnen koepeltje op een bunkertje waar je met éen man of vrouw in kunt zitten en via wat schietgaten de vijand kunt bestoken. Die vijand is nooit komen opdagen en na de ineenstorting van het regime heeft het volk de kazernes bestormd en zich de Kalashnikovs eigen gemaakt, zonder in de bunkers te gaan zitten. We komen bij het eerste dorp en zien een inrij verbodsbord maar niemand stoort zich eraan. Massa’s mannen op straat, allemaal met of een hoed of een pet op het hoofd. Enorme rotzooi overal en de straat is hoofdzakelijk opgebroken. De handel speelt zich af op straat. Huizen zijn ineengestort of nog niet afgebouwd of verlaten. Verderop langs het meer staan jongens met enorme palingen te wapperen, alsof ze nog levend zijn, bijna polsdikke exemplaren. Een waterbak met mooie dikke forellen staat naast de jongens. Je ziet de bittere armoede. We rijden langzaam, om de lasergun politie geen kans te geven maar eerder om gaten te vermijden en ook om goed om ons heen te kijken. Eindelijk ben ik dan in Albanië, het heeft me altijd al aangetrokken daar ooit eens te kijken en nu rij ik er rond. Als we later weer naar Macedonië gaan staat er een colonne Kfor wagens voor ons bij de grens. Italianen op weg naar Kosovo. We moeten €.2 betalen en zijn dan weer het land uit. Het is helder weer, soms wat blauwe lucht en zon, dan weer wolken en wind en redelijk koud. Morgen nog kouder, zo horen we. In Ohrid gaan we de stad bekijken en natuurlijk een paar mooi gelegen kerkjes. We worden aangesproken door een man van onze leeftijd die Nederlands spreekt. Hetzelfde verhaal als de jongen in Skopje: zijn vader overleed en hij moest naar huis. Daarna lopen we door oud-Ohrid tot de voeten zeer doen en het tijd wordt voor een terras. We strompelen het hotel binnen en gaan de voorbereidingen treffen voor de reis van morgen naar Griekenland.