De Groene Trein

Pula 22 juni,
De groene trein reed tussen Arbatax aan zee en Mandas in het binnenland. Vanaf de kust klimt het treintje in kronkels naar meer dan 1000 mtr over een smalspoor. Maar omdat die hele rit meer dan 5 uur heen en ook weer 5 uur terug duurde, heeft men de rit opgeknipt. Als je onderweg uitstapt is er veel voor je georganiseerd om de lange wachttijd te overbruggen. Daar is altijd een lange wandeling bij maar ook een grot of een boswandeling. Toevallig sprak ik mensen op de camping die in een gebied waren geweest waar ook het lijntje liep en er lag een meer enz. Dus ben ik op de scooter gegaan naar dat 1000mtr hoge gebied. Het is er verlaten en woest en het vee dat er vrij rond loopt kijkt nauwelijks naar je. In de diepte bij het meer zie ik paarden en koeien in het water staan van uitlopers van het meer, verderop zie ik hoe jonge koeien rustig over het smalspoorlijntje lopen, er komt toch maar 2 x per dag een trein over. Op een brug kom ik moeder paard en een kind van haar op de weg tegen, ik krijg geen blik van beiden. Er zijn geen andere bezoekers, een enkele lokale passeert en er heerst een heerlijke stilte. Onder een boom heeft een halve kudde schapen beschutting gezocht tegen de zon en staan strak tegen elkaar. Ik was wezen koffie drinken bij een van de stationnetjes van de trein, het is een oud gebouw, alle stations zien er hetzelfde uit, alleen van deze zijn de buitenmuren geschilderd. Op een zijspoor staan nog 2 van ouderdom in elkaar gezakte wagons. Met weemoed zak ik weer naar de zee en daar is het een stuk heter dan daar in de bergen. Ik ben vrijdag de 9e van Palau naar Tortoli verplaatst. Dat ligt 220 km zuidelijker en aan de oostelijke kant. Ook hier mooie stranden, maar nu echte zandstranden en soms baaien. Ook hier weer dat grootschalige recreatie, dus stapte ik bij een tourist office binnen of zij niet een kleinschalige camping kon aanduiden. Dat kon ze en nu sta ik 100 mtr van een mooi en redelijk verlaten zandstrand van vele meters lengte zodat ik dat nooit kan aflopen. Het camping gedeelte bestaat uit, hoe kan het anders, eucalyptus bomen, die geven heerlijke schaduw en enige koelte. Net als gisteren heb ik wat last van de hittestuwing als ik op de scooter zit, ondanks dat ik vandaag in polo en kort broekje gekleed was. Ik zondig, ik weet het maar koelte kan ook heerlijk zijn. Bovendien houd ik me aan de snelheden die Hans mij voorschrijft. Hij heeft dat in vorige edities ook al eens geschreven, ik zal me er aan houden, maar op een mooie afdaling even het gas open en dan de teller razend snel op loopt naar, laten we zeggen 75 km, geeft een heerlijk gevoel, Vooral als je zonder de bagage de bochten wat schuiner kunt inzetten. In de middag zit ik voor mijn tentje in de schaduw het begin van dit verslag te typen maar telkens verschijnen er de zelfde letters op het scherm, een hele regel ssen. Ik val elke keer in slaap en ging daar toen aan toegeven door de slaapmat in de schaduw van een boom te leggen en even later was ik een uur verder en was het tijd voor een duik in zee. Er staan 3 personen uit Holland op de camping die met easyjet van Amsterdam naar hier zijn gevlogen(Olbia) en daar een auto gehuurd en zijn hier de boel aan het bekijken. Het zijn eigenlijk wandelaars maar volgens hen is hier niet veel georganiseerd te wandelen. Ze wisten ook een beetje van die ramp op de GR20 op Corsica. Morgen ga ik me weer verplaatsen, dit keer verder naar het zuiden, naar bijna de onderste punt van het eiland en ik weet nog niet precies naar welke camping. Wel een die in de campingnavigator staat, want het zijn eenvoudige kleinschalige campings. Het is zaterdagavond en dat betekend bijna overal dat er vermaak is en dat vermaak gepaard gaat met lawaai of zoals sommigen zeggen muziek. Meestal is er in het begin van de avond weinig op aan te merken, maar men kan niet met de vingers van de volumeregelaar afblijven. Gisteravond hield men het om 11 uur voor mooi geweest, maar voor vanavond heb ik mijn vrees. Ik moet dan terug denken aan een reis door de woestijn op een kameel. We zouden een pauze hebben in een verlaten dorp waar nog een enkel nomaden gezin woonde. We, Mieke en ik en een stel die voor Artsen zonder grenzen in Darfoer had gewerkt. We hielden halt bij een stenen gebouwtje en Ahmed, onze begeleider maakte de deur open, het was binnen aangenaam koel en iedereen ging zitten, over een uur kwam er pilav rijst en groente. We ervaren de absolute stilte van de woestijn en niemand van ons 4en had behoefte te praten. Een vraag die bij je opkwam slikte je liever in en kauwde er op en probeerde het op te lossen zonder de stilte te verbreken. Verpletterende stilte, die loodzwaar woog, maar je wilde dat het voor altijd zo bleef. In ieder geval was het vanavond ook om 11 uur stil, alleen heb ik dat niet meegekregen omdat ik al voor die tijd in slaap gevallen moet zijn. Zondag sta ik om 7 uur op en ga mijn opbreekritueel weer doen. Die is om 8 uur uitgevoerd en kan ik afscheid gaan nemen en aan een nieuw traject beginnen. Het is simpel, gewoon de ss 125 volgen. Het lijkt eerst kouder te worden maar later op de ochtend wordt het 32 gr, met een straffe wind, of liever föhn. De weg kronkelt door het land en dorpjes en later door een echte canyon. Het is wel een weg waarbij je de hele tijd bezig bent. Wat elke dag opvalt, zijn de overweldigende aantallen rode en witte oleanders, maar ook de brem die als je hogerop komt nog in bloei staat, maar ook de mimosa. Via de rondweg word ik om Cagliari geleid en begint de laatst 40 km. Dan zijn daar ineens de zeer vele roze flamingo’s in het ondiepe brakke water. Nurachu torens, kortom er is veel te zien, maar als ik in Pula ben, de plaats waar ik de camping heb gedacht, zie ik niets en vraag het een oud mannetje. Hij legt het uit in het Italiaans, maar op zo’n manier dat ik het begrijp en zijn uitleg klopt. Ik kom op een weggetje die lans prachtige zandstranden gaat, baaitje etc. en dan sta ik op de camping. Het meisje van de receptie heeft zo’n decolleté, dat ik alles vergeet, zelfs hoe oud ik ben. Ik zoek een plek in het, alweer, eucalyptus bos en na een klein half uur staat mijn kampeeruitrusting en ga ik verkoeling zoeken in zee, 100 mtr verder.
Heel Cagliari is uitgelopen naar deze kuststreek, die ook erg mooi is. Diverse mooie zandstranden waar men nu, op zondag bumper aan bumper geparkeerd staat. Maar als ik er de volgende dag langs kom is alles verlaten en heb ik baai na baai voor mij alleen. Lang blijf je er niet want er staat een heerlijke flinke wind maar de temperatuur op het strand is 31 gr. Je kunt er op wachten. Gisteren was een strandtentje open en dan is het verleidelijk om na het zwemmen zo’n heerlijk Sardijns biertje naar binnen te gooien met je natte zwembroek, dan kun je op de gevolgen ook wachten, dat weet ik uit ervaring. Nog voor lezeres Hetty, hier kun je heel ver het water in lopen voordat de temperatuur ervan onder de 25 a 26 gr. wordt. Camping Cala D’Ostia in Sta. Mergherita Pula.
Maandagochtend me vermaakt bij Nora, dat was een stad van de Feniciërs en later de Romeinen. Het ligt net buiten Pula bij de toren op een rots in zee. Er is nog een amfitheater in redelijke staat, maar toen ik een ticket wilde kopen, want het is geen staatsbezit, moest ik wachten want er was alleen een begeleid bezoek mogelijk. Ik begon te zeggen dat ik daar niet van gediend ben om met een groep rondgeleid te worden, maar men bleef hardnekkig. Toen heb ik me in dat lot geschikt. Opvallend was dat de gids(Il Duce) alleen daar stilstond waar enige schaduw was. Het is in deze omgeving erg mooi, waar je ook kijkt, maar jullie zouden wel iets van dit erg hete zomerweer kunnen gebruiken.
Het vliegveld van Cagliari is 35 km verwijderd en Ryan air vliegt voor weinig geld. Bovendien waar krijg je op het strand zulke heerlijke espresso voor € 1.-