Dorst lessen in de Franschhoek

Dorst lessen in Franschhoek
Paternoster aan de westkust, dat moest mooi zijn. Ik had erover gelezen in de lonely planet en ook nicht Annamarie, van herkomst Z Afrikaans, had ons het aanbevolen. Ma Kaapstad gaan we dus RI Noorden in de huurauto. We komen bij Deja Vu B&B van Wim Bolsenbroek. Zijn ouders, hij is ook al in de 60, waren Nederlanders. Hij helpt de zware koffers mee naar boven zeulen vertelt in het kort wat we kunnen doen en laten. Maar een paar uur later komt hij weer bij ons binnen en zegt: ik heb goed nieuws voor jullie want jullie kunt nu die voorste kamer met zeezicht krijg. Weer zeulen met de koffers maar de beloning is groot. Eigenlijk is hij 50 Rand duurder maar, ach laat maar, hoe laat wil jij ontbijt? Na 3 nachten is het weer genoeg en willen we verandering, we hebben nog lang niet genoeg, niet van onze kamer maar ook niet van alles in en rond Paternoster. Vooral het eten in Paternoster Lodge beviel te goed. We hadden een trip naar het reservaat van Cape Colombine gemaakt, een surrealistisch landschap bolderende graniet rotsen in het water en op het strand, de zee vol met planten met lange stengels, de zee dampt door het warmteverschil, mooie strandjes met kampeermogelijkheden, wel water maar geen stroom. We spreken een echtpaar uit Durban die met een jeepje en een zelfgebouwde camper daar staan. Ze reizen al een half jaar door Z Afrika en vertellen ons over Lamberts Bay, onze volgende bestemming. Hier was alles redelijk veilig maar als je in Zululand, daar bij hen in Durban kwam, meneer die zwarten, die zijn erg, de coulored People, die gaan nog wel maar die zulu’s, die nu aan de macht zijn, ze zuchten alle twee. We laten het maar gaan. De volgende morgen geeft Wim Bolsenbroek ons “de laatste tik” en op zijn aanwijzing nemen we de dirtroad, het paadje, naar Velddrift en dan door over de harde weg naar Lamberts Bay. We rijden na een poos weer pal langs de oceaan, het weer is goed en mooi en lekker warm. We zien mooie verlaten standen met rotsen, stoppen en kijken er naar. Geen mens in de omgeving. Voor Lamberts Bay is een guesthouse en even verderop een open air restaurant, waar die apartelingen uit Durban het eergisteren hadden, maar alles is verlaten en leeg. Ook de plaats Lamberts Bay kan ons niet bekoren, we proberen nog iets maar besluiten dan door te rijden naar ClanWilliam, bakermat van die verfoeilijke Rooibos thee. We vinden niets anders dan het troosteloze Clanwilliam hotel en nemen een kamer. De volgende dag plannen we een route door Elefant’s vallei naar Citrusdal en dan door naar Franschhoek, in de wijnstreek. De Garmin wil ons naar de N7 hebben, de weg van Kaapstad naar Namibië, maar we willen binnendoor. Ik vraag het aan een jongen die op een hoek staat. Yes sir, but the dirtroad is terrible, your tires won’t stand the stones, they are like this en hij duwt twee vingers tegen elkaar zodat ze en punt vormen. We kiezen voor de N7 en komen door het dal van de Olifantsrivier in Citrusdal, laven ons aan de verse sinaasappelsap en gaan door naar de Franschhoek door een mooi Afrikaans landschap glooiende heuvels met aan de horizon de rotsbergen, geel land waar het graan geoogst is, soms loopt een kudde er nog op, de afslagen geven de namen van de boerderijen. Onverwacht-Weltevree-Olifantsvlei, dat soort namen. Het is warm, de airco staat hoog met de blowers aan. We komen in de Franschhoek aan en het lijkt ons direct wat. De beoogde cottages zijn bezet en we komen ad random in Guesthouse Erica in de gelijknamige straat in een wijk heuvelop, op loopafstand van het centrum. Mooie tuin met zwembad en weelderige bloemen. Mieke onderhandelt over de prijs tot die ons aanstaat. We gaan meteen op pad. Franschhoek is gesticht door Franse Hugenoten die op de vlucht uit Frankrijk kwamen. Het is een centrum geworden van de wijnbouw. Ideaal gelegen want de bergen omsluiten het dorp als een hoefijzer, de Kaapse winden hebben weinig invloed. Het dorp is qua bouw van de huizen ook anders, veranda’s in Franse stijl, veel cafés en restaurants met goed eten, we besluiten een dag langer te blijven. Mieke ontdekt dat een bekende uit de reiswereld hier een straat verder woont. Bij een stalletje in het dorp schaffen we ons wat aan en ik praat met een knaap en vraag waarom hij zo goed Frans spreekt. Hij vertelt dat hij uit een Franssprekend land in Afrika komt, hij fluistert de naam: Congo. Brazzaville? Vraag ik. Nee Kinshasa. Hoe is het om hier te leven? Its hard man, every day I fight for my life, they don’t accept me. Ik klop uit machteloosheid op zijn schouder. Hij is dolblij als ik een stenen doosje van hem koop van malacite steen. We lopen het gereformeerde kerje binnen, het is prachtig onderhouden aan de buitenkant, maar binnen is alles eikenhout. De zitbanken, bekleed met skay op de kansel staat de oproep: verlustig u in de God.Wat verder terug lazen we op een oversteekplaats voor voetgangers dat er op het knopje gedrukt moest worden en bij groen: stap vinnig oor. Weer een dag later gaan we op de wijntoer, we gaan een wijngoed bezoeken La Motte. Een voornaam Chateau zou je in Frankrijk zeggen. Een lange oprit waar door de beveiliging naam en aankomsttijd en auto wordt genoteerd en dan mag je binnen. We lopen wat rond door de kelders met eiken vaten en besluiten naar een kleiner goed te gaan. Het is 3 km over een stoffige rode aarden weg maar dan ben je ook ergens. Een wijngoed te midden van de wijngaarden met die rotsen als achtergrond, een poeltje waar exotische eenden zwemmen, de parelhoeders lopen door de wijngaard en we kunnen op de stoep-terras aan de proeverij beginnen. We krijgen 6 wijnen te proeven en ze smaken allemaal verschillend waardoor inzicht wordt verkregen. We zitten in deze geweldig mooie en stille omgeving van de wijn en het landschap wel anderhalf uur te genieten en gaan dan voor een lunch terug naar het dorp.
Ook hier lopen we savonds over de straten terug naar het guesthouse, we voelen ons veilig terwijl voor elk restaurant een bewaker staat en jochies de geparkeerde auto zeggen te bewaken. De eerste avond ook de onze. Toen we terug kwamen sprong hij tevoorschijn, zijn gele vest met daarop de zelf geschreven tekst dat hij bewaker van auto’s is. Ik geef hem 5 rand en hij is blij. 50 cent, er is iemand die zich zo noemt. Maar ook niemand die zegt dat het niet veilig is wat we doen. De schuifpui blijft een stukje open maar de rolluiken doen we op de knip.