Op familiebezoek

Op Familiebezoek
Port Elizabeth, 19 nov.2012
We gaan op weg naar Boesmansriviermond, om daar Sue en Piet en zijn ouders te bezoeken. We hebben onze komst per telefoon al aangekondigd en Piet zoekt een B&B voor ons omdat ze ook vrienden uit Pretoria dit weekend te logeren krijgen. Pretoria ligt vandaar 1100 km verder noordelijk. Boesmansrivier is de enige plaatsnaam die nog bestaat van wat refereert aan Bosjesman en ook de naam Kaffer is uitgebannen in de taal en aanduidingen. Iedereen spreekt nog van Kafferbomen, kleine boompjes met een grote ronde kruin die veel schaduw geeft. We komen aan in een buitenwijk van BRM en de Garmin brengt ons feilloos naar het huis. Traliedeur met een vervaarlijke hond op een bord. Ik zie naast de bel een Jacobsschelp. We worden hartelijk ontvangen en we zien duivenhokken zo groot als het huis dat voor mensen bestemd is. Er is een ommuurde binnenplaats, waar je heerlijk kunt zitten aan een grote tafel maar vandaag staat er een zeer harde wind uit het westen en het weer is een beetje guur. Toch blijven deuren open. Er worden familierelaties en gebeurtenissen uitgewisseld en we drinken koffie. Vanavond als de gasten uit Pretoria ook gearriveerd zijn is er braai. Maar ook cabbenossies en worsjes van een niet lang geleden geschoten aardvark. Piet brengt ons naar zijn ouders en daar vindt een nieuw welkom plaats. Wie ben jij dan vraagt Mieke’s nicht, de moeder van Piet. Ze is 4 jaar ouder dan Mieke. Piet’s vader is een lange magere man in korte broek en kniekousen, een ringbaard en grote neus en een zeer hartelijke persoonlijkheid. Sue’s moeder woont naast hen en ze letten op elkaar. Piet’s vader was een panelknocker en Piet heeft het werk van hem geleerd en heeft nu een bedrijf met 5 employés. Het duurt even voor we begrijpen wat een panelknocker is. Uitklop, zegt Piet’s moeder. Ze doen het nog op de oude wijze en er komen velen met hun vintage wagens om geholpen te worden met de deuken.
We gaan naar het lokale café en ontmoeten daar vrienden van hen en we gaan buiten aan een grote tafel zitten. Piet heeft voor een kennis, waar wij vannacht slapen een dvd van Traffic en Blind Faith gebrand. Een speciaal concert. De vriend is verrukt er over. Mieke vertelt over haar voorkeur voor Steve Winwood. Dan komt ook de aap uit de mouw over de jakobsschelp bij de deur. Piet en Sue hebben de camino vorig jaar gelopen vanaf St. Jean pied de Port. We hebben dus veel te vertellen aan elkaar. Piet is een zeer vooraanstaand persoon in de Z Afrikaanse duivensport. De vriend uit Pretoria is een kenner en heeft een loft waar je je duiven kunt stallen en vanaf daar worden dan de wedstrijden gehouden. Er is een speciale vlucht met hoge inschrijving en de winnaar ontvangt een ton euro als hoofdprijs. ’s Avonds hebben we braai met 3 cm hoge steaks en roosterkoek met zelfgemaakte aardbeijam. Roosterkoek zijn afbak broodjes die op de braai gaan. Het is heerlijk maar hier lust men er wel pap van. De volgende dag gaan we na het ontbijt naar een farm in het binnenland. We rijden al gauw over dirtweg door de landerijen, een sterk golvend landschap met mooie vergezichten en velden met dairy, melkkoeien en paarden en veelmeer. We draaien een farm op en lopen met onze inbreng, 2 wel 60 cm lange vissen in folie en roosterkoek en salade. Alles wordt in een serre gezet en we gaan kijken bij het hele lam aan het spit die geroosterd wordt boen een ton gevuld met braaihout en tegen de achterkant een verticaal vuur met dezelfde braaihout. Het wordt aangedreven door een elektromotor en een zwarte jongen ziet toe op het branden van het hout. Alles staat onder een 90 jaar oude wilde vijgenboom. De stam is wel meer dan 3 mtr. In doorsnee en de kruin die al heel laag begint heeft een geschatte doorsnee van wel 20 mtr. De onderste takken, die bijna horizontaal lopen worden gestut door een andere houten pilaar anders breken ze van ouderdom. Iets verderop staat een nog grotere wilde vijf. In totaal komen er ongeveer 40 mensen. De meesten zijn bekenden van Piet en Sue. Een voorganger zegt Grace als we aan de maaltijd beginnen. Eer ervaren schapen snijder zaagt met elektrisch mes de gare delen van het schaap terwijl Piet toekijkt. Greg, een van herkomst Noor lacht aanstekelijk om mijn anekdotes over mijn reizen. Hij is getrouwd met Ester, een echte Afrikaanse, ze praat mooi en zuinig Afrikaans wat door ons nauwelijks verstaanbaar is als er vlug(vinnig) gesproken wordt. Het is een mooie ervaring van binnen uit de Afrikaanse gemeenschap voor ons en we zijn blij dit mee te maken. Iedereen is hartelijk tegen elkaar en vertelt de laatste nieuwtjes. Het is een samenzijn zoals wij het uit onze kinderjaren herinneren. We spreken af om voor de laatste keer bij elkaar te komen bij het ontbijt in het café Voila. Andere bekenden, ook van ons inmiddels, zijn er ook en we zitten weer aan de grote tafel buiten. Het is maandagochtend en niemand heeft haast. Er worden weer verhalen verteld alsof we elkaar niet de vorige dag gesproken hebben. Er komt een Engelse dame, zo oud als haar koningin, bij aan de tafel. Ze heeft een joke te vertellen. Het zou een beetje een naughty joke zijn. In het kort gaat het zo: 2 dames in een bejaardentehuis in Engeland, moeten altijd naar buiten om hun camel sigaret te roken.Maar het is Engeland dus regent het veel en vaak en dat is lastig roken met een natte sigaret. Op een dag ziet de ene dame haar vriendin een condoom uit de tas halen en knipt met een nagelschaartje het uiteinde er af en duwt de camel er in en begint heerlijk te roken. Wacht, dacht de ander en de volgende dag gaat ze naar de drogist en vraagt de jongeman om een pakje condooms. De knaap is nogal verlegen met de situatie en vraagt schuchter of ze wellicht voorkeur voor een bepaald merk heeft. “Nee, zegt ze, zolang het maar past voor een kameel. In het Engels is de plot het leukst. We schateren van het lachen aan tafel en de dame kijkt met pretoogjes in het rond. Na het zoenen en handen schudden, er wordt hier eenmaal gezoend, maar wel vol op de mond, vertrekken we naar zoals het hier heet P E, Port Elizabeth. We gaan naar Susan en Chris, de Garmin geeft aan dat het verder is dan P E en we komen in de bossen terecht. Het is juist maar alleen de nummering is niet goed bij de Garmin. Ze wonen op een echt landgoed, enorm groot, een echte oprijlaan en dan honderden meters bos, gazon, tuin vijvers, nog wat ondergelopen land van de watersnood enkele weken geleden. Chris onderhoudt het geheel en heeft er de handen aan vol. Het zwembad heeft bijna Olympische afmetingen en we worden weer voor de avond voor de braai uitgenodigd. De volgende ochtend wil ik eerst een internetverbinding zien te krijgen. Susan biedt haar laptop aan met een dongle, maar dan past mijn stick met mijn gegevens er niet meer in. Ik ga in de buurt kijken naar een andere oplossing. Dat lukt bij Postnet 13 km verderop. Weer thuis loopt een donkere jongen met een paardje van Chris en Susan in het weiland, Chris , die een paal in d e grond aan het graven is, vertelt dat het een wild paardje is en de jongen de enige is die hem(it;s a stallion) kan hanteren. Ik ga zwemmen terwijl Mieke de was aan het drogen hangt. Voor vanavond wil ik kip maken in Blatjang chutney maar als Susan thuis komt vraagt ze of we Bobotie willen eten. Daar wijkt alles voor en de kip en rijst gaat mee voor de volgende dag. We kletsen er wat af, veel herinneringen over de familie en wat een inspanningen het gekost heeft met hun estate om zover te komen. Zelfs Chris zit op de praatstoel. We kruipen vroeg in bed want morgen gaan we naar de Gardenroute en Susan wil nog een ontbijt voor ons klaarmaken voor zij naar haar wek gaat. We vertrekken de volgende morgen tegen 9 uur en worden uitgezwaaid , we voelen ons nu echt “part of the family”.
Ps. de foto's komen nog, de internetmogelijkheden hier in Z A zijn beperkt. Het is nogal een fuzz om toegang te krijgen, maar het komt.