De Gardenroute en Montagu

De Gardenroute en Montagu
Na het familiebezoek rijden we via de N2 richting Cape Town en willen op een langzame manier de Gardenroute bekijken. Als we de brug over de Stormriver voorbij zijn is daar een stand met allerlei info over Tsitikamma. Maar al het leuke van dat natuurpark en bossen is alleen lopend te bekijken en dat is een grote makke bij mij. Ik heb veel plaatjes gezien van die hangbrug die je over kunt lopen bij de monding van de Stormrivier en was van plan dat ook te gaan doen. Maar al delibererend komen we tot de conclusie dat het niet iets voor ons oude mensen is die zo slecht ter been en ter knie zijn als wij. We rijden door en komen in Plettenberg bay. We zoeken een accommodatie vlak bij zee en vinden die net voordat de stad begint. Een lieve dame toont ons een bijna compleet huisje en we vinden het geweldig. Internet heeft ze niet, maar die optie is al bijna door ons geschrapt in het verlanglijstje. We lopen naar het strand om de hoek, het is eb en een enorme binnenzee begint droog te liggen. De duinenrij is onderbroken en daardoor is die binnenzee ontstaan. In de verte zien we de witte rollers tussen die twee duinenrijen aan komen stormen. Weer thuis ga ik proberen Bobotie te maken. Ik heb veel van de ingrediënten al in huis, dus. Het resultaat staat een uur later op tafel. Ik heb mince van struisvogel gebruikt, dat leek me wel lekker en het is vetarm. Het smaakt heerlijk pittig, dankzij de kruiden en de speciale chutney, bladjang, die gekocht is. Mieke smult en er blijft een doggybag over voor Annette, maar die eten we de volgende middag zelf op! De volgende morgen rijden we naar Knysna, langs de weg weer veel mogelijkheden voor vertier, maar niet zozeer iets wat ons aanspreekt. Knysna ziet er leuk uit met vele winkels en stoepen om koffie te drinken. We doen inkopen en gaan over de Afrikaanse markt. Bij een aanstekelijke verkoopster die ook wandelstokken verkoopt begin ik te onderhandelen maar het valt niet mee. Het is een stok waarop alle big 5 staan gekerfd en het is mijn maat en heeft een rubberen onderkant. Ze wil er 450 rand voor hebben en ik bied 100. Ze zakt tot 300 maar dat vind ik teveel. Ik wil hem wel, zeg ik tegen Mieke. Je ziet morgen een mooiere, zegt ze. Ik ben daarvan niet overtuigd en terwijl we weglopen van het winkeltje zeg ik: ik wil hem. Maar zelfs de volgende morgen als we weer door Knysna rijden op weg naar Montagu, zeg ik: ik wil hem. We rijden door. De avond ervoor lukt het ons een internetcafé te vinden die wel open is, ik mag zijn privé computer gebruiken. Internet is vrij prijzig hier en daarom lang niet overal verkrijgbaar en al helemaal niet gratis. We blijven hangen, het weer was de vorige dag behoorlijk slecht, koud voor ons doen en toen die Gardenroute begon kwam er water naar beneden. Vandaag was het stukken beter en weer lekker warm. We besluiten die Gardenroute te laten voor wat het is en door te rijden naar Montagu, een dorp in de karoo, omgeven door bergen en het is een wijngebied. Mieke belt naar wat adressen voor onderdak maar alles is fully booked vanwege een fietswedstrijd. Iemand geeft Mieke het tel.nr van de informatiedienst in Montagu en die belt wat later terug met een adres voor onderdak. We willen ook aan een excursie bij een Protea-farm meedoen, maar die zijn pas morgen weer bereikbaar. De volgende morgen ratelt de telefoon in de auto, eerst Connie van een accommodatie en het lijkt veel belovend. Dan weer de infodienst en later weer Connie voor meer details. De farm krijgt Mieke ook aan de telefoon en die stuurt later een confirmatie per sms. Wat een zegen die mobiele telefoon met Z Afrikaanse simkaart. We worden aangehouden door de politie, ik denk dat ik te hard reed, maar hij stelt me gerust, alleen maar routine controle. We kunnen weer verder. Als we bij het adres in Montagu aankomen, valt de mond open. Een straatje met landhuizen en lommerrijke tuinen met vooral die bladerloze blauwbloeiende bomen, aan het eind staat een smetteloos witte Ned. Ger. Kerk. Connie is er nog niet maar haar echtgenoot van 88 jaar oud ontvangt ons en even later toont Connie ons haar cottages. We kiezen degene die het fraaist en grootst is, apart van het huis en met een pronkkamer en grote slaapkamer etc. De tuin is bijna om in te verdwalen en wordt onderhouden door een zwarte jongen. Het zwembad lonkt. We nemen een bad en slapen in de zon een uur, zonder kwalijke gevolgen. ’s Avonds lopen we een straatje om en zien een Country house, omdat we niet weten wat dat inhoudt en binnen mensen zitten te eten gaan we door de deur naar binnen. Het ziet er uit als een woonkamer en een dame komt ons tegemoet. We willen ergens een wijn drinken vertel ik haar. Ze kijkt ons aan en zegt: dat kan maar we zijn een guesthouse, maar ga zitten dan regel ik het. Er komen weldra 2 fraaie wijnen naar ons toe en we raken in gesprek. Over Z Afrika, ze is met haar vrouw deze guesthouse begonnen, hebben ook nog een wijngaard en koken soms voor de gasten wanneer die die dat willen. Ze heeft 2 kinderen en heeft de 2 kinderen van haar werkster onder haar hoede en opvoeding genomen, zodat ze onderwijs kregen. Toen wij vertelden nog voor ons vertrek in een bepaald restaurant in een township wilden gaan eten, sloeg ze de hand voor de mond. Niet doen, niet nu er veel onrust is, individueel zijn het prachtige mensen maar met de politiek erbij, wordt het gevaarlijk. Ze vraagt het haar echtgenote. Nee, die is het oneens met haar. We gaan verder of liever, bij gebrek aan een bar, naar huis. De volgende ochtend vroeg op want we moeten on 9.30 al in de heuvels 30 km van Montagu zijn voor de trekker tocht. Het is slecht weer, het waait en er dreigt regen. De farm ligt op bijna 1000 mtr. hoogte en het is er erg koud. Nu moeten we in een open soort Jan Plezier achter de enorme tractor aan de bergen in. We waren gewaarschuwd dat het er erg koud is, wat voor weer het ook is. Er worden dekens uitgedeeld en een klas zwarte kinderen komen op de voorste 3 banken zitten. Het gaat via een bergpad, waar 2 sporen beton liggen, steil omhoog. Een woest rots landschap, veel zeg maar suikerbossies, de Protea, en het gaat ook nog regenen. IJskoud is het bovenop, op de top op1500 mtr. En een fantastisch uitzicht. Er zitten nog 2 Ned. Echtparen aan boord, een stel is al jaren geleden voorgoed gebleven en het andere is de sponsor van het klasje. Hij is na zijn pensionering daar les gaan geven. Boven is een berghut en we krijgen een welkomstdrankje. Alleen als sie ijs- en ijskoud is, roepen we. Tijdens de afdaling, ook spectaculair gaat het klasje liedjes zingen, keurig in koor en we horen de Nederlandse hand in hun onderwijs. Ze zingen tijdens de hele afdaling en het is een mooie beleving. Velen liepen boven op de top op blote voeten, nee zei de begeleider tegen me, we hadden geen schoenen genoeg, vandaar. Het zingen gaat zelfs door als er langs steile afgronden wordt gereden en de tractor nauwelijks de smalle bochten kan nemen. Aan een kant komen de suikerbossies naar binnen en aan de andere kant lopen de wielen langs de afgrond en de jongelui zingen: Vader Jacob,vader Jacob. Beneden in het bos is de Potjiekos in een openlucht. Het is een maaltijd waarbij alles in potten wordt klaar gemaakt op evenveel houtvuren. Er zijn wel 6 dames, gekleurd in de weer. Ketels water staan op een rooster boven een vuur in een enorme ijzeren ton. Geen roosterkoek maar wel vetkoek. Dat zijn oliebollen. Eerst moeten we verschillende voorgerechten nemen met wijn en dan de hoofdgerechten, 3 soorten vlees en als toetje is er chocokoek en vers fruit en ijs. Daarna loopt iedereen op eigen gelegenheid de laatste km naar de farm door het dennen- en eucalyptusbos. De zon schijnt weer en langzaam worden we weer een beetje warm. Een aanrader deze tocht. Geen andere toeristen dan deze 2 koukleumen.
De dag erop is het mooie weer terug en we houden een heerlijke Sunday afternoon in een fraaie tuin van het oudste gebouw in Montagu en nemen een wijntaste met heerlijke kazen lekker in de schaduw . Thuis eten we weer de Bobotie. Als we vertrekken uit dit heerlijke oord drukt Connie, de eigenaresse van onze cottage wat eigenlijk de Mansion van het landhuis is, ons op het hart vooral niet de townships te gaan bezoeken wat sommige toeristen doen. Je wordt vermoord, zegt ze met grote nadruk. Dat terwijl ik net een stuk manuscript van haar man Dhr. Bruce heb mogen lezen en van hem hoorde dat de journalist in de film Cry For Freedom, Donald Jones Woods, zijn schoonzoon was. Het verhaal over de waarheid van de dood van Steve Biko.
ps voor Pim: waar blijf je?