Terug naar De Franschhoek

Terug in de Franschhoek
De Franschhoek, 27 nov.2012
We rijden van Montagu naar Worchester en komen op de N1 terecht, maar voordat de toltunnel begint nemen we de 102 en gaan over de berg naar Paarl. Daar wilden we eerst blijven maar iedereen die we er over vroegen raadde ons het af, dus we gaan naar Stellenbosch. Ze hebben 220 duizend inwoners’, probeer ik, maar we gaan op zoek naar onderdak. De Stellenbosch lodge, daar wil Mieke zowel niet dood als gratis liggen, ze probeert De Olde Meul, maar die is te duur en te bedompt. We gaan op pad naar Simonstown en komen aan de achterkant van de townships van Cape Town. Niet af te ziene landschappen vol houten en metalen hutten. Het heet Khayelitha, het staat niet op de kaart. Afschuwelijke aanblikken zo vlak bij die prachtige witte stranden van de oceaan. Het waait heerlijk want het is warm. Zo komen we weer op ons dilemma om bij restaurant Mzoli in een township te gaan eten. We veranderen weer van gedachte en keren terug naar Stellenbosch en rijden naar Erica in de Franschhoek. Een gegier als welkom en herkenning is ons deel en we installeren ons bij zwembad(Mieke) en computer(Wim). In het dorp raken we aan de praat met een Iers stel bij een koel glas bier. Hij is een vertrokken Z Afrikaan en zij is Ierse. Weer over Mzoli, hij zegt er nooit heen te zullen gaan. Zijn broer is in Stellenbosch vermoord en de politie heeft niet of nauwelijks een onderzoek gestart. Hij verwijt de politie samen te werken met de zwarte maffia. Wij doen er het zwijgen toe. Laten we het over het verkeer hebben en links rijden. Dat hoeft nauwelijks woorden te hebben want na een paar dagen zit het bijna in de genen. Wel is er een mooie verkeersregel waar je je maar beter wel aan kunt houden. Bij een kruising staat voor elke richting waarvan het verkeer kan komen een stopstreep met de letters STOP. Wie het eerst komt heeft voorrang en dan degene die als 2e kwam en dan de 3e etc. Iedereen houdt zich eraan en het werkt beter dan verkeerslichten. Een ander punt zijn de wc’s. Daar zou elke architect in Nederland e.o. eens een onderzoek moeten plegen. Een wc is hier minimaal 3 x zo ruim als een toilet in Nederland, en in cafe’s etc. altijd gratis en het is er brandschoon en met voldoende zeep e.d. De voorkomendheid als je ergens binnenkomt in winkels of welk gebouw dan ook zou als voorbeeld moeten gelden. Wat ze wel hebben overgenomen van het Westen zijn die voetbalstadions die nu liggen te verkrotten omdat die sport nu eenmaal hier niet gespeeld werd en wordt en zij dankzij die voetbalmaffia hier de boel ontsieren. Woensdag en donderdag zijn we in Simonstown, een marinehaven want daar wonen Ian en Gemma. We gaan hen bezoeken, ze hebben voor ons bij hun buurman een B&B geregeld. Blijft voor ons de vrijdag over om zaken in Cape town af te handelen, zoals de auto terugbrengen en nog wat zaken en natuurlijk de cliffhanger van dat townshiprestaurant. Maar die middag rijden we naar een wine-estate, Haute Cabriere, het is schroeiend heet en we komen er te laat voor de proeverij, het is half 5 geweest. Dan zoeken we een plek in de schaduw en nemen een glas Chardonay, van de pinot noir. Het is een kwart fles per glas, zulke bellen wijn maar het gaat ons goed af, we nemen er nog een. Ik heb geen zin meer om te gaan koken en zeg: ‘Bij Taki's hebben ze Bobotie op het menu, ik trakteer.’ We rijden erheen en als die bobotie eindelijk komt, terwijl we onder de porch zitten, en Mieke de eerste happen doet, zegt ze: ‘Poch! Dat is lekker. We smullen het bord leeg. Ik probeer een Xhosia-serveerster uit te leggen wat tres bon is. ‘Ja ‘zegt ze’ Frans is moeilijk maar Xhosia nog moeilijker en ze zegt iets in die taal terwijl ze hard met de tong klakt. Daar hebben we niet van terug en zwijgen. Het wordt woensdag en we vertrekken naar Simons Town onder Kaapstad. Op de helling ligt het huis van Gemma en Ian, het is adembenemend mooi maar ook steil. Ian rijdt ons autootje de opritlaan naar boven op en we kijken van grote hoogte op de False Bay. Het waait hard, maar de Z.O. wind betekent zomer en geeft verkoeling. We zitten onder de overkapping van druiven in de luwte en praten bij. Ze zijn blij dat er mensen uit Holland zijn gekomen. Zelf hebben ze geen kinderen en hebben later 2 kinderen geadopteerd. De jongen is tijdens zijn diensttijd verdronken in de grensrivier met Namibië en de dochter is gescheiden en heeft haar kinderen ook moeten afstaan vanwege psychologische problemen. Ian heeft van een buurvrouw een heel huis voor ons ter beschikking gekregen en daar rijden we met zijn allen naar toe. Het heeft van wat kleinere hoogte ook een mooi uitzicht op zee. Het is een huis voor self-catering voor 3 x2 personen zodat we de keuze uit 3 slaapkamers hebben en wel3 terrassen. Als we vertellen over het voornemen om naar dat restaurant te gaan stemmen ze in. Dat moeten we beslist doen. Maar niet te veel opzichtige dingen meenemen. Ik vertel wat me in Uitenhaage is voorgevallen. We lopen er over straat en zijn op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken. Ik vraag een man op de stoep die wat spullen probeert te verkopen of hij iets weet. Hij kijkt naar mijn horloge en zegt: ’Wat hebt u een mooi horloge. Ja, zeg ik, het is een automatisch horloge van Duitse makelij en ik ben er erg blij mee. ‘U zou mijn een groot plezier doen door het mij te schenken zegt hij en kijkt me veel verwachtend aan. Ja, zeg ik, dat geloof ik graag, maar ik wil het nog een poosje zelf houden. Hij steekt zijn hand uit en zegt: No problem, man! De volgende dag waait het rondde Kaap nog steeds erg hard. Als het een Z-O wind is zegt men hier dat die al het slechte meeneemt. Ian vertelt dat men vroeger pal naar het zuiden voer als men naar Australie wilde, bij de 24 e breedte graad begon die Z.O passaat en dan ging het vanzelf naar down under., We vertellen Ian en Gemma als we naar ons dinerrestaurant rijden dat we deze middag bij de pinguïns terecht zijn gekomen. Bij Boulders? Vraagt Ian. Ja daar. Oh dan waren het Jackass-pinguïns. Die noemen we zo omdat ze het geluid van een ezel, dat is een jackass, nadoen, en Ian geeft een goede imitatie van het geluid. Ze zitten er op de rotsen en eerder in het jaar lopen ze de winkels binnen, zoals de reigers in Amsterdam. Ian weet op een gevoelige en ook juiste manier over de jaren van Apartheid te praten, ze waren fel tegen en nog steeds hoor je de emotie. Vooral de domheid er van waardoor je als Z Afrikaan voor gek werd versleten in de rest van de wereld. We horen van een jongen op de Afrikaanse markt waar ons restaurant moet zitten, in Nyanga, vlak bij het vliegveld. Mieke lukt het om de emergency knop in de keuken aan te raken en er begint een alarm te loeien. Daar wordt niemand warm of koud van en na 5 minuten staat er een armed responce knaap met zaklantaarn voor het raam. Ik kan zien dat hij van de goede organisatie is en open de deur, waar dan nog steeds een getraliede stalen deur voor blijft zitten en leg hem het valse alarm uit. Ze hadden dan al naar de eigenaresse gebeld, horen we later van Ian. Op bijna alle huizen staat een schild van een bewakingsdienst en ook bijna altijd de woorden Armed Responce, ter verduidelijking staan er dan ook nog eens 2 pistolen bij afgebeeld. Ian legt uit dat we niet al te erg onderste boven moeten zijn van al die erbarmelijke townships. Iemand uit b.v. Transvaals gaat hier op zoek naar werk en knutselt een zinken bouwwerk in elkaar, enkel voor tijdelijk en om te slapen. Hij huurt de ruimte op de grond van weer een ander en die tapt illegaal de stroom af, water is gratis. Als je 3 van die stukjes grond verhuurt woon je zelf gratis. En als je zelf als formaly disadvantised person( een door de apartheid achtergesteld persoon) bent hoef je geen belastingen te betalen. Zakenlieden blijven dan ook in hun township wonen. Elke dag leren we bij, het is een heel gecompliceerde wereld en veel is niet wat het lijkt. Bij de plek met de pinguïns is het een komen en gaan van busjes toeristen. Als je die stripfiguur beestjes goed wil zien moet je 4 € betalen, wij lopen een eind door en met de telelens weten we redelijke plaatjes te schieten en vertrekken weer spoorslags.