Mzoli township restaurant in Guguletu

Kaapstad/Dubai 1 dec.2012
In Dubai op het internet gezet.
Toen we gisteren wat rondtoerden over de Kaap kwamen we op de weg naar Chapman’s Peak terecht, een weg langs de kust die zo af en toe uit de rotsen is gehouwen vanwege de weinige ruimte en de loodrechte wand naar het water. De weg loopt van Houtbaai naar Noordhoek. Het waait hevig, de zee gedraagt zich zoals die in Croatie tijdens de Bura, enorme hoeveelheden stuifwater en we zien een jachtje er door heen ploeteren. Je moet over dit stuk weg tol betalen maar het is de moeite waard. Nadat we afscheid van Ian en Gemma hebben genomen rijden we richting Kaapstad en komen bij ons oude B&B in de Bo-Kaap aan en drinken koffie en halen de auto leeg. Die wordt terug gebracht en in orde bevonden en dan kunnen we weer lopen. We brengen de dag door en gaan tegen 5 uur in de middag bezig om een taxi naar het al veel besproken restaurant Mzoli te regelen. We willen dat de taxi blijft wachten, maar daar wordt erg veel geld voor gevraagd. Als we weglopen, komt de taxi achter ons aan rijden en de chauffeur roept een lager bedrag. Ik wil niet meer dan 200 betalen maar hij was met 700 begonnen en roept nu 400. We lopen door tot we er een zien die kennelijk eigen taxi is. Hij wil ons er heen brengen voor 150, maar wachten, dat zit nog. Mieke heeft inmiddels een andere gevonden dus zitten we met 2 taxi’s te onderhandelen. We kiezen en we rijden. Bij de autoverhuur hadden we een permit voor Leshoto gekregen en moesten daar 750 R voor betalen, die we bij geen gebruik terug zouden krijgen. Het wordt terug gestort, zegt het meisje. Ik denk dat we onderweg een keer geflitst zijn en dan gaat dat er dan weer af. Het is druk want de spits begint, 5 uur en we rijden langs het vliegveld. Het is toch in Nyanga? Vraag ik. Ja bijna, maar het is nog Guguletu, zegt de chauffeur. Hij vertelt dat hij uit Zimbabwe komt en veel moeilijkheden heeft om zijn kostje te verdienen als taxichauffeur. Als hij zonder reden stopt en iets doet en weer verder rijdt, merken we later dat hij het taxi-bord van het dak heeft gehaald. Voorbij het vliegveld legt hij uit wat wat is. Daar, tot aan de spoorlijn zijn het de kleurlingen en daarna, over de spoorlijn is alles zwart, zegt hij lachend. Als we op de terugweg langs het foeilelijke Ajax-Kaapstad stadion komen zegt hij: daar in die wijk moet je niet komen, ook de politie niet. Daar spreken de wapens en politie komt alleen als de wapens zwijgen. Alles om de drugs. Als Ajax-Cape Town in dit stadion speelt wil het publiek nog wel komen maar als ze in het grote stadion in Cape Town zelf spelen komen ze niet, het vervoerskaartje is te duur voor hen. Dit deel van Kaapstad, wel 15 km lang en even zo breed bestaat enkel uit Townships, verdeeld naar kleur en ras. Sommige wijken zijn echt alleen maar shacks, krotten van golfplaat of wrakhout, daar tussen in soms stenen huisjes van geringe omvang. Overal palen met elektriciteit draden die als een waaier naar beneden gaan. Water is er niet. Toiletten zijn er niet in de shacks, zij gaan bij de stenen huisjes naar toilet. Het is een zee van ellende. Gisteravond hadden we Ian en Gemma uitgenodigd voor een etentje. Ian wist een restaurant in Fish hoek met dezelfde naam. Ian, de kenner zegt dat we er het beste een Chenin blanc bij kunnen drinken, ik ben het helemaal met hem eens en Mieke ook. Gemma drinkt geen alcohol. We hebben een geanimeerd gesprek, over de familie maar ook over onszelf allemaal. Je merkt dat wij Nederlanders veel directer zijn. Ze complimenteren ons daarvoor en wij op onze beurt merken dat zij wat losser worden. Mieke vroeg Gemma en Ian: Doen jullie nu de dingen die jullie willen doen in het leven? Er viel een stilte, Gemma aarzelde en keek Ian aan. Jij wilt iets zeggen zei Ian tegen haar. Gemma begon een beetje te hakkelen en legde de schuld bij Ian die nog 3 dagen in de week druk was met tuinonderhoud bij anderen. We eindigen de maaltijd met een Kaapse Klop. Een wijnglas vol met ijs en waarschijnlijk brandewijn en wat onbestemde dingen. Heerlijk. In de taxi vraag ik de Zimbabwaan of hij nog familie daar heeft wonen. Ja, broers en ouders etc. Na de kerst gaat hij er heen. Kun je dan weer gemakkelijk naar hier komen, vraag ik. Ja, want ik heb een permit, ik ben hier al 3 jaar en toen vond de Z.A. regering dat iedereen uit Zimbabwe welkom was, dus ik hoef de grens niet over te sluipen. We rijden de township gebieden in en het is een levendigheid van jewelste. Toen we alweer een tijdje geleden in Bushmansrivermouth waren bij Piet en Sue, zette Piet een plaat op met echte blues. Hij vroeg me te raden wie het waren. De vroegere Fleetwood Mac zei ik, The pius bird of good Oman . You are passed, zei hij en klopte me op de schouder. Even later zette hij een CD op van Led Zeppelin- Stairways to heaven, ik vertelde hem dat het de lievelingsplaat van Tijmen was, een vriend die kort geleden is overleden.
Overal mensen op straat die praten of alleen maar zitten of met dingen slepen, auto’s staan hopeloos in de weg maar niemand hindert het. Iedereen heeft alle tijd. Er wordt gelachen en staande of zittende of lopende gedronken, uit een glas of uit de fles, maar er heerst grote dorst. We zijn er bijna zegt de taxi man en hij probeert van de weg te komen en te parkeren. Wat spreken we af, vraag ik hem. Kijk, zegt hij, jullie zijn geen locals, want die redden zich wel om vervoer terug te krijgen, maar nu ligt dat anders. Ik blijf wachten, laten we een tijd afspreken. We houden het op een uur dat we weer terug zijn. Het restaurant staat in de zijweg met de naam op het dak. Het lijkt alsof er een enorm feest gaande is. Wij zouden eerder van een bende spreken. We kunnen nauwelijks door de mensenmeute en de geparkeerde auto’s komen. Soms wordt er geroepen tegen ons of ze gillen als welkom. Het is allemaal een beetje benauwend. Iemand doet een glazen schuifdeur open en we staan dan binnen. Er zitten wat vrouwen peultjes te doppen in een grote kom. Een van de vrouwen kijkt omhoog naar ons en zegt: we are closed today. Nee he, vreselijk. Oh al die moeite! Why? Vraag ik maar eigenlijk interesseert het antwoord me niet meer. Ze krijgen de volgende dag een groot aantal bezoekers, het is een event of zoiets. We zouden iets gekookt kunnen eten, maar het is niet de bedoeling daar ja op te zeggen begrijpen we. Normaal is dat je vlees kiest wat je lijkt en dat wordt dan terplekke gegrild en je gaat dat met de rest van de maaltijd in een tent samen met de locals eten. Je moet de tas altijd met een slag door het been onder de tafel zetten, had Gemma gezegd. Iemand was daar haar Vuitton tas van veel waarde kwijt geraakt. Terecht, vond ik, zoiets neem je niet daar mee naar toe. Helemaal teneer geslagen lopen we terug naar de taxi. Alles in rook vervlogen, alle angsten overwonnen, dwingende adviezen in de wind geslagen en tenslotte door iets ongrijpbaars staan we met lege handen en magen. De taxi man begrijpt ons gemoed en brengt ons naar een café annex grill tent vlak bij de Bo-Kaap. Hij heeft geen meter in de taxi en als we er zijn vraag ik de prijs. Kunt u 200 en een beetje betalen, is het antwoord. Glunderend rijdt hij even later weg.