Andrea en wij in Douz

Douz 11 mei 2011, het
Andrea, is de zoon van een Siciliaanse boer die uit armoede op Sicilië na de 2e W.O. naar Tunesië emigreerde en later weer terugging naar Sicilië. Maar als hij zo’n jaar of 18 is en de jaren 70 zich aandienen vertrekt Andrea naar Nederland, naar Amsterdam waar het allemaal gebeurde waarnaar hij zo verlangde. Muziek, liefde, drugs etc. Zelfs trouwde hij er, enkel voor een paspoort, maar de liefde duurde slechts 6 maanden. Andrea trok de wereld door, India en leerde andere culturen kennen. Toen zijn vader te oud voor de boerderij werd, kwam hij thuis en ging op zijn manier boeren. Het leven diende geleefd te worden in samenhang met de natuur. Op een dag kwam een Japanse bij hem en wilde ook op de boerderij werken. Ze was een marathonloopster. Na 5 jaar van vriendschap trouwden ze 10 jaar geleden. Bij de boerderij kwam een bed & breakfast en Andrea had de vrijheid zo af en toe in de auto te stappen en naar zijn vrienden in Tunesië te gaan. Wij treffen hem op de boot naar Tunis.
Ik heet Andrea, zegt de man die aan mijn tafel aan boord van de Sorrento komt staan. Hij zat aan de tafel achter ons samen met wat een Koreaan bleek te zijn. Mieke was naar de laatste toegegaan omdat hij een map van Tunesië aan het bekijken was. Toen de Siciliaan van Mieke hoorde dat haar eega op de scooter naar Tunesië wilde, moest hij zien wie dat wel niet was. Andrea geeft ons het telefoonnummer van zijn vriend in Douz en Douarit. Het laatste was: Paradijs! Dat willen we wel. Het ligt in Zuid Tunesië. De Koreaan gaar op de fiets, eerst met de trein naar het zuiden en dan fietsen. Ik weet haas zeker dat we hem weer ontmoeten. Andrea is als Hippie in de jaren 70 naar Nederland gekomen en daar aan het werk geraakt. Hij heeft ook een tijdje vanuit Frankrijk oude Peugeot 404 en 405 familiaire door de Sahara naar Benin gereden. Die werden daar als Taxi Brousse gebruikt. lokaal heetten ze "neuf morts et un blesse. "naar het aantal doden bij een ongeluk.Eerst dacht ik dat hij Tunesiër was maar hij is Siciliaan. Andrea heeft de boerderij in Erice bij Trapani in de bergen overgenomen. Hij heeft 80 olijfbomen en verbouwt groentes. Hij is getrouwd met een Japanse en is nu op weg naar zijn Tunesische vrienden om hen moreel te steunen. Dat doen wij ook op onze manier. Hij vertelt over de jongen die zich in brand heeft gestoken en daarmee de Arabische Lente heeft ontstoken. Hij woonde in een dorp vlakbij Kasserine. Daar heeft in, ik geloof 1942, Patton de slag met Rommel gevoerd, maar er valt niets meer van te zien. Zijn Japanse vrouw die 10 jaar geleden bij hem kwam wonen en werken, loopt marathons. Ze waren alleen maar vrienden en besloten 5 jaar geleden te trouwen.
De Koreaan gaat na Tunesië naar Zweden, gaat daar ook fietsen en daarna weer terug naar huis.
Douz 10 mei 2011
Voor we gaan eten in Douz willen we iets van het plaatsje zien, maar voor we er zijn zien we in het zand een café waar de LP nogal hoog opgeeft. Bovendien hebben ze bier en wijn. We rijden de mulle zandweg in en moeten stippen voor een zwikkie kamelen die ons tegemoet komt. Er is een ruiter bij in een mooi zwart kostuum. Mieke, mijn Gazelle, vangt zijn blik en hij nodigt haar uit bij hem op het paard. Ze stijgt op en hij springt er behendig vanaf de achterkant van het paard bij op en ze vertrekken in galop naar “Ghadafi”, tenminste dat roept hij.Ik sta met Munir te kletsen over de hopeloosheid van het seizoen, zo zonder toeristen. Ze zijn net een stel Russen aan het uitdossen voor een rit door de woestijn en straks komt een buslading Fransen, die bij ons in het hotel overnachten, die willende zon zien ondergaan vanaf een kameel. Maar daarna is het weer nix. Of wij niet wat willen. Ik vertel over mijn kameelervaringen en hij begrijpt dat verder aandringen geen zin heeft. De ruiter komt in behoorlijk galop aanrijden, de gazelle zit nu achter hem op het paard. Na wat foto’s wil hij mij ook op het dier hebben, maar ik wijs op de hernia. WE zouden wat gaan drinken en eten maar het café van de LP is gesloten dus rijden we na het dorp, na een thee van Munir bij de kamelenstal. Wat men de souq noemt in Douz is een groot vierkant plein met onder de arcades alle soorten winkeltjes. Ik zie wat moois en koop het maar dan houden de benen er helemaal mee op. Alle kracht is er uit en snel zitten een must! Ik wankel naar een bankje en even later wenkt Mieke me vanachter een pilaar. Kijk nou eens! roept ze. Ja, Andrea komt tevoorschijn, zelfde colbertje en zelfde baseballpetje, zelfde bril. Hij zat op z,n hurken achter een pilaar met vrienden te praten die voor hem op de grond zaten. We begroeten elkaar heel hartelijk. We praten meteen over de situatie, je hoort dat alles hem ook emotioneert, hij blijft optimistisch. You know, the army is with the people, it can’t go wrong. Hij heeft nog steeds zijn optimisme van de jaren 70. Eigenlijk is hij zo weggelopen uit die prachtige serie La Meglio Giuventu. die zich afspeelt in de jaren 70 t/m 90 van de vorige eeuw.