Tabarka

Tabarka, 28 mei 2011

Op de dag des heer Allah rijden we van Cap Serrat naar Tabarka, dat ligt bijna op de grens met Algerije. We rijden op een wit weggetje op de Michelinkaart naar het westen en kijken de ogen uit. Allereerst vanwege het landschap, Mediterraan en wetlands. Men is druk doende stuwmeertjes aan te leggen en er zijn er ook al in gebruik waardoor er voldoende bevloeiing is voor het land om van alles te verbouwen. Soms denk je in Vietnam te zijn en dan weer Indonesië. De vrouwen zien er kleurrijk uit en er wordt veel stil gestaan en Fatima wordt er op uit gestuurd om hen te fotograferen. Dat gaat bijna altijd goed en er worden dan handen geschud en geknikt etc. Maar een enkele keer als ze vanuit de auto wat voorbijkomers op de foto zet begint een geschreeuw en gegil en wordt er achter de auto aan gerend. Als we in de schaduw van wat grote bomen stoppen om wat Tunesische tom pouchen te eten zien we 5 vrouwen gebukt op het land werken, schoffelen en kuiltjes graven. Een enkele heeft om wat schaduw te krijgen takken rond haar hoed gebonden en Mieke loopt er op af. Ik zie onder een andere boom een man zitten en groet hem en loop op hem toe. De dames zijn het land aan het voorbewerken en hij zit met het zaad van meloenen in de schaduw. Zo hoort het, het zaad en de man moet koel blijven, toch? Ik vraag wanneer de meloenen geplukt kunnen worden, dat blijkt eind augustus te zijn. Als ik wat geld voor de dames wil geven wordt dat resoluut geweigerd. In Tabarka is het in de zone touristique dezelfde ellende als overal. Gedeeltelijk zijn de hotels gesloten en de rest staat er verloren bij. Wij hebben aan het strand, nou ja bijna aan het strand Hotel La Plage. Het heeft slechts 1 ster maar wel een lift en wifi en een mooi balkon waardoor we een fraai uitzicht hebben over de baai en op het Genuaanse kasteel op de heuvel op het eiland in de baai. Het is een levendig stadje, wat ’s avonds blijkt als wij al willen slapen maar de lokalen nog lang niet en redelijk luidruchtig op de vele terrassen blijven zitten. Dan maar de deur van het balkon dicht en kunnen we uitrusten van een mooie indrukwekkende dag. We hebben met een mannetje van een piratenboot afgesproken om morgen een 3 uur durende tocht langs de kust te maken, tot aan de Algerijnse grens, met eten en drinken etc. hij heeft al 6 anderen dus we gaan en we onderhandelen over de prijs en betalen tenslotte een aanbetaling.
Maar de volgende dag zijn er geen medereizigers dus de boot gaat niet. Morgen Mariam, zegt het mannetje tegen Mieke, Maria’s naam van de islamisten gebruikend. We willen ons geld terug maar dat is altijd, in dit soort economieën, een probleem. Na lang kletsen haalt hij met grote tegenzin een briefje van 20 uit de zak en loopt zwijgend weg. We gaan met de auto naar de grens, daar moet een zeer mooi strand liggen dat, nadat we er gekomen zijn ,via een weggetje dat al kronkelend steil omlaag voert naar het keien en koeienstrand. Onderweg kun je niet keren, een tegenligger vergt moeizaam manoeuvreren, want de kanten van het betonnen weggetje zijn wel 20 cm diep en de weg niet meer dan 4 mrt of minder. Maar er zijn geen anderen dan een paar vissers met roeibootjes, het houten café is gesloten en gaat pas in juni open, zo zegt een visser. Hij biedt aan om ons een rondje baai en meer te varen, maar we besluiten van de prachtige stilte van de baai te genieten. Na een tijdje gaan we weer weg en de steilte van het weggetje valt mee. Dat was in Tabarka even anders, we volgden de route touristique naar de grens met Algerije en werden met een helling geconfronteerd die te steil bleek voor de Punto. Men had een betonnen speed-breaker in de weg gelegd en daarna ging het wel met meer dan 25 % omhoog, maar na 30 mrt moets je stoppen om de voorrangsweg op te rijden waar ook weer een diepe richel lag. Ik vermoedde dat de koppelingsplaten zouden verbranden omdat je met slippende koppeling de helling moest nemen omdat het wagentje en de motor niet goed op gang konden komen. We reden onverrichter zake dus achteruit de andere steile helling af. Ze hadden het beter route Vertigo kunnen noemen. Maar de volgende morgen, alweer een zeer warme dag, gistermiddag alle twee heerlijk in de baai gezwommen, tussen al het glas en plastic en blikjes en lege sigarettendoosjes op het verder mooie zandstrand gelegen, 100 mrt van het hotel, lopen we het mannetje natuurlijk weer tegen het lijf, de boot vertrekt en we gaan na wat geneuzel over de prijs, toch mee. Net buitengaans gaat het houten piraatje dobberen en rollen als een kaperschip. We varen langs het fort hoog boven op de rots en gooien in de baai, waar we gisteren zo van de stilte hebben genoten, het anker uit. Sommigen gaan in het kristalheldere water zwemmen en wij laten ons door die zelfde visser met zijn bootje naar het strand roeien en gaan bij het café dat nu geopend is een heerlijke Arabische koffie en water drinken. De visser had ons al herkend. En weer genieten we van het uitzicht, nu met een Barbarijnse boot in de baai en de houten vissersbootjes en de koeien op het strand. Het is het toch waard geweest dit te doen, het beeld klopt helemaal. Mieke gaat, nadat we weer op de wal zijn, een eind lopen, Wim gaat dit verhaal schrijven in de schaduw van een heerlijke grand café op het terras aan de haven. Het zal een graad of 28 zijn, een klein briesje van zee en in het stadje heerst een loom zondagmiddag gevoel, die zondag kennen ze hier ook. De plannen zijn om morgen de laatste bijzonderheid te gaan bezichtigen op weg naar Tunis. Bulla Regia, een onderaardse stad van de Romeinen, en omdat het onderaards is zijn de huizen nog geheel intact en kun je origineel ingerichte Romaanse woonkamers en verblijven bekijken en geen Hollywood interieur. Het zijn de enige overgebleven huizen in de oorspronkelijke staat. Dan gaan we naar ons hotel in Tunis, de auto inleveren en dinsdag met de middagboot naar Trapani. We hopen daar voor middernacht aan te komen en gaan dan nog een dagje Trapani doen en de volgende-Hemelvaartsdag met Ryan air naar Maastricht en dan nog 3 uur met de trein naar Dieren en Deo Violente staat daar nog de auto op ons te wachten. En maar hopen dat tie nog na 4 weken wil starten, anders moet Fatima nog duwen ook.

Maar dan nog is deze reis niet afgelopen.
Wim wil als afsluiting nog zowel de eerste dag van de scooterreis naar Tunesië en de laatste dag ervan gaan rijden. Alsof het toch werkelijk gebeurd is. We hebben alles wat er tussen lag gedaan. Bovendien is het goed om het vertrouwen in de Kymco te herstellen.
Er als antwoord op een vraag van jullie of de scooter gemist werd; Regelmatig kon je in onze auto onderweg de volgende dialoog horen; “Dit is een fantastische route om met de scooter te doen, en dan kijkt degene die het zegt naar de ander. Die kijkt voor zich uit en zegt; Ik vind dit stukken leuker en comfortabeler, maar een scooter is een mooi ding.
Ik laat maar in het midden wie wat zegde.