Verder naar het zuiden

Douz, 10 Mei 2011.
Het is een niet te lange rit naar Gafsa, want we houden het schema van de scootertocht aan. Het weer is lekker in de ochtend. Gisteravond regende het heel even uit een zwarte lucht maar vandaag gaat het gewoon door met temperaturen tegen de 3o gr. Er waren problemen bij het café (met alcohol)t/o ons hotel. Maar nadat de baas de boel op slot deed hebben we er ons niet verder aan gestoord. Zelf hadden we bij het verkoopkantoor al wat wijn en bier ingeslagen, alles keurig in zwarte tasjes verpakt zodat iedereen weet dat je alcohol hebt gekocht. In Marokko is het al niet anders dan hier. De weg naar Gafsa is niet erg spectaculair en als we er zijn is er een manif gaande, het staat dan letterlijk zwart van de mannen maar ook vrouwen, die dan even voor wat kleur in de menigte zorgen. Omdat we verkeerd reden moeten we er 2 keer door. Men ziet dat we buitenlanders zijn en sommigen zwaaien. We horen dat er in Tunis echt de pleuris is uitgebroken compleet met een uitgaansverbod na 21.00 uur. We besluiten om door te gaan maar Metlaoui, daar waar de speciale trein, le lezard rouge, vertrekt. Er is slechts 1 hotel, een vreselijk saai iets en men straalt uit dat je maar met hen genoegen moet nemen. Ik vraag of het zeker is dat de trein morgen gaat. De jongen knikt, maar na wat verder gevraag gaat hij bellen en zegt: Apres demain ! Duidelijk, dus woensdag, maar Mieke is er niet zeker van omdat ook in de Lonely Planet staat dat dat ding NIET op woensdag gaat. Er zit niets anders op dan naar het station te gaan. Daar is bijna alles gesloten maar op de deur van de Lezard staat een tel.nr. Die gebeld en de man vertelt dat er donderdag en zondag een trein rijdt, wel reserveren op woensdag. Dat is nog 3 nachten verder, dus we besluiten opnieuw iets anders en dus gaan we naar Tozeur. Ook die weg is niet erg mooi en we komen in een slaperig stadje, dat gekenmerkt wordt door de speciale soort stenen waarmee de huizen gemetseld worden. Een wat platte steen in het geel met zo af en toe een rode variant. Het wordt niet dicht gevoegd en geeft zodanig een vreemd aspect. Er zijn wat hotels die gesloten zijn, een is er in brand gestoken, een ander met prikkeldraad afgezet. We vinden iets en sjacheren over de prijs die niet echt naar beneden wil. Wel een ruime kamer maar als we wat rondrijden om ons te orienteren, merken we dat er geen enkele toerist is te zien, terwijl die er met bosjes zouden moeten zijn. We gaan maar een koffie drinken op een terras in de schaduw. Ik ben behoorlijk teleurgesteld over wat ik zie in Tozeur, de verwachting lag veel hoger. Wanneer we achter de koffie zitten klimt een mannetje met witte keurig geknipte snor en grijze manchesterbroek aan met daarop een Lacoste polo die ik nog niet met veel geld toe zou willen dragen, het terras op. Hij schuift wat met de stoelen zodat hij vlak naast mijn Gazelle, zoals Mieke hier genoemd wordt, komt te zitten. De openingsvraag is de voor de hand liggende. Oh, zegt hij op Mieke’s antwoord, dan kunnen we Nederlands praten. Hij komt hier al jaren, een keer of vier per jaar, met het vliegtuig uit Zwitserland. Alles is kapot sinds die revolutie, alle dure hotels staan leeg, de toeristen zijn er niet. Het moet hier vol zitten met gasten tot diep in de nacht zo roept hij. Als hij hoort waarvan wij vandaag zijn gekomen heft hij de handen ten hemel. Toch wel voor 4 uur? Want toen ging het los en in Tunis is ook alles kapot. Als we zeggen naar het zuiden te gaan bezweert hij ons dat niet te doen. Ghaddaffi heeft alles daar gebombardeerd. Ga niet!! Ik begin te grijnzen en besluit me niet verder met het gesprek te bemoeien. Ik hoor later van Mieke dat hij zich herhaaldelijk tegensprak. Op voorspraak van de receptieman gaan we ergens eten. De wijn zit in een stenen kalebas en we drinken uit ook stenen bekers. Dan geeft het geen aanstoot. In Cochin in India schonk men het bier in theepotten, iedereen wist het en hield zich aan de code, hier dus ook. We gaan de volgende morgen toch weer verder en hebben besloten om zowel de trein als Mides en nog wat dorpjes over te slaan. We rijden he zoutmeer door en kijken naar de oprukkende Sahara want van zout is nauwelijks meer sprake. Het heeft meer weg van door de Waddenzee te rijden dan door wat een witte een witte vlakte zou moeten zijn. Enkel zand en een heel klein beetje zout, als je het niet wist zou je het over de kop zien. Weer een teleurstelling. Met de lunch zijn we in Douz en de stad ligt aan de rand van de Sahara. We stoppen bij een leuk uitziend restaurant. Mieke raadpleegt de L.P en die geeft hoog op van de tent. Een Tunesiër komt op me toe en zegt: U ontbeet naast me in Tunis in Hotel Maison Doree. Het zegt me niets maar het zal wel, dat soort toeval komt regelmatig voor. We krijgen een thee van hem. We stoppen bij onze keuze van hotel en we zijn de enige gasten, waar er honderden zouden kunnen zijn. Na enig gedraal toch maar besloten een nacht te blijven maar men is niet te vermurwen om iets aan de prijs te doen. We willen bij het zwembad zitten dus we doen het. Maar het lijkt of de revolutie hier haar kinderen aan het opeten is, ook hier in het dorp geen toeristen. In veel gevallen wil men geld vooruit, zo ook voor de auto, waarschijnlijk omdat het geld hard nodig is om achterstallige schulden te betalen. OP de valreep lezen we dat BuZa het reisadvies voor Tunesie weer heeft gewijzigd naar 4.