De Mergoum

Mahdia,17 mei 2011
We zitten weer bij Lido te eten want dat bevalt. Je hoeft alleen maar een hoofdmenu te bestellen want als amuse wordt er direct een schaaltje of 5 met allerlei heerlijkheden op tafel gezet, bij de fles wijn die hier te verkrijgen is. Lekkere eigengemaakte harissa, de Tunesische sambal, zeg maar. Er komt een echtpaar binnen en gaat aan de overkant zitten. Ik hoor Nederlandse klanken en als ze uitgegeten zijn, en wij nog niet, zegt de man, een duidelijke Tunesiër, tegen ons: ja hoor ook Nederlanders. Ik antwoord: Dat hadden we al gehoord. Kom er maar bij zitten, want voor u is het een thuiswedstrijd. Hij is al 35 jaar in Nederlanden ze gaan elk jaar naar hier, hebben er een huis en nog wat familie. De auto zat weer vol met spullen voor iedereen hier. Ze reizen via Marseille en dan 22 uur met de boot. We praten natuurlijk over de situatie hier. Omar en Ria heten ze en hij gaat tekeer tegen Berlusconi wat ook Andrea deed. Die noemde hem een leugenaar want die 20.000 Tunesiërs die Italië te verwerken kreeg, was weinig van wat Frankrijk opnam. Omar plaatst het in een schrijnender context. Die 20 duizend, daar hebben ze het in Europa over, maar de 320.000 vluchtelingen die Tunesië opneemt en verzorgt uit Libië, daar hoor je ze niet over. Het zijn niet alleen Libiërs maar ook hun gastarbeiders, de Indiërs en Bengalen, mensen uit zwart-Afrika, die uit Libië gevlucht zijn. Daar draait Tunesië voor op met zijn verslechterende economie, want je kunt rustig stellen dat het toeristen seizoen geheel naar de knoppen is met al die berichten van bommmen bij de grens en rellen in Tunis. Hier hoor je veel dat die rellen gepleegd worden door aanhangers van het ancien regime om zo de boel te ontwrichten. Dat lijkt een beetje te lukken maar het uitgaansverbod is al weer opgeheven.
Wij genieten van ons verblijf in Mahdia, het meisje die onze kamer opruimt en de bedden opmaakt, gooit elke dag al haar fantasie in het rangschikken van de lakens en legt dan diverse bloemen in een patroon daar weer op. Een lust voor het oog. Het leren jasje is om 6 uur klaar en als we in het dorp zijn gaat Mieke een schoenenwinkel binnen en ik loop door, want dat gaat duren, naar place de Caire en bestel een koffie onder de citusboompjes. Dan zie ik een onbekende jongen met een bordeau-rood bomberjack aan een hanger over het plein lopen richting winkel waar ik straks zijn moet. De man van de winkel staat al naast me en wil dat ik meekom. Neem een koffie, zeg ik. Hij gaat zitten en klaagt over de lange dag niks doen. Je moet Fatima halen zegt hij want de tailer is maar even hier en als er nog veranderd moet worden kan hij het nu doen. Ik loop in de richting van de schoenenwinkel en zie Mieke al aan het eind van het straatje. Fatimaaa!!! roep ik en zwaai dat ze moet komen. Een winkelier kijkt verbaasd en vraagt: Heet ze Fatima? Ja, zeg ik het is een blonde Fatima. Hij is helemaal in de war. Is het een Croyante? Ja, zeg ik ze is gelovig. Hij weet niet meer wat te geloven. Zo hoort het. Fatima staat inmiddels naast me en ik vertel haar de reden van de haast. Het jack wordt door Fatima, nu in actie als de naaister, goedgekeurd. Het is een mooi mat-rood jack, helemaal uitgevoerd zoals gezegd is en zoals de maker het verwoordt: voor nog geen geld waar jullie thuis een paar schoenen voor kopen.
Voldaan verlaten we de winkel, ik zeg tegen Mieke: zie je wel, je moet vertrouwen hebben, het zijn vaklui. Ze beaamt het volledig. Ik had vanmiddag op het strand in een boek zitten lezen waar op niet misverstane wijze tegen bijna alle geloven werd geschopt. De Joden kwamen er het slechts van af. Maar de schrijver blijft buiten schot omdat hij de dingen door een verteller laat zeggen en die beschrijft weer een karakter die twee gedaanten aanneemt. Echte vakantie kost, zeg maar. Maar ik vermaak me er goed mee. Als ik opkijk zie ik een bevallig Tunesisch meisje of jonge vrouw aan de waterkant over het strand lopen. Ze heeft een bikini aan maar een omslagdoek ruim over haar lichaam. Er lopen 2 Tunesiërs achter haar aan die allerlei opmerkingen tegen haar maken, niet erg flatteuze, aan haar gezicht te zien. De jongens gooien er nog een paar grovere achteraan en laten haar gaan en lopen dan hand in hand langs mij heen verder het strand op. Een andere knaap is naar haar toegelopen en voegt haar ook wat toe en blijft dan staan. Omar vertelde dat zijn dochters niet erg gecharmeerd zijn om met hen mee te gaan naar Tunesië, je gaat het begrijpen. Het is gewoon, in de zeg maar Arabische wereld. Alleen gaande vrouwen zijn een prooi, want een vrouw hoort niet alleen te gaan.
De volgende dag bewijst Mieke het tegendeel en komt naar het terras waar ik m’n huiswerk aan het tikken ben, in de schaduw, dat wel. Ze heeft een Tunesisch studentje bij zich. Ik vraag
: wat ga je met hem doen. Ze is naar de bakker geweest en heeft lekkere broodjes meegenomen. Hij wil graag met je praten , zegt ze. Het is een slanke jongen in een mooi zwartleren jasje. We praten over zijn studie, nog een jaar en dan heeft hij zijn master in financiën, maar verder studeren geeft een grotere kans op een job. De politiek en de religie passeren de revue. Hij vertelt over de oneerlijkheid dat Tunesië opdraait voor al die vluchtelingen uit Libië. Ik zeg: Maar wij hebben de bommen betaald. Hij begrijpt de wrange humor en we geven elkaar een hi-five en lachen. We worden bruin op het strand en tegen de avond gaan we koffie drinken op Place de Caire, vanwege de mooie ligging. We lopen door een straatje en zien ineens een tapijt. Ik kijk en weet dan dat het een oude Mergoum moet zijn. De eigenaar van het winkeltje toont het tapijt in zijn geheel op het straatje. Mieke is er verrukt over. Prachtige kleuren en maar een enkel gaatje door het gebruik. Hij beweert dat het 100 jaar oud is, maar dat zijn Tunesische jaren. Later verklaart hij dat hij zelf 47 jaar oud is maar dit nog nooit heeft zien maken, dus het is minstens zijn leeftijd. Een berbertapijt en door nomaden gebruikt in hun tent. Gemaakt van kamelenhaar en het meet 3.50 x 2.00 mrt. De prijs is hemelhoog maar met de thee a la menthe komt daar beweging in. Omdat we kenners zijn etc. Hij wil slechts 100 dinar profijt hebben. In tegenstelling tot wat we meestal doen als het een prijs boven de 100 euro is, een nachtje slapen, komen we tot een akkoord. De man met slechts 1 lelijke tand in de mond en wat tabakskleurige stompjes is dolblij. Morgen gaan we gezamenlijk naar La Poste om het te versturen. We willen het nog eens bekijken en maken foto’s van de nieuwste aanwinst. Omdat het zoveel kleuren bevat moet ook alles erbij passen in onze nog in te richten huiskamer. De volgende dag is bij het postkantoor ook de douane en die is getuige van de inhoud en verzegeld het pakket en er worden vrachtbrieven gemaakt en over een dag of 10 is het in Giesbeek. Donderdag gaan we verder naar het noorden. We willen nu de Barbarijnse kust verkennen. De Barbaren hebben er jarenlang de voorbij varende schepen geplunderd en de opvarende (westerse) zeelieden als slaven verkocht. Tripoli, Algiers en de kust van Marokko was een berucht gebied, zoals dat nu de Somatische kust is. Maar de Nederlanders en Engelsen deden er net zo hard aan mee, dat roven en kapen en vrijbuiten. Totdat in 1816, na Waterloo, Europa een beetje geordend werd en de landen het eens werden om die roverskust uitte roeien. Zelfs de Amerikanen hadden er genoeg van dat hun schepen en mensen op die kusten verkocht werden. Een vloot bombardeerde de steden aan die kust, zoals we nu opnieuw Tripoli bombarderen, en de kust werd gepacificeerd en Frankrijk maakte Tunesië en Algerije en Marokko tot haar koloniën. Daar zijn nog wat voormalige roversnesten over en die gaan we bekijken en misschien ook even proberen om in Algerije te komen, als dat kan en lukt. Maar eerst bekijken we Sousse en Monastir en Hammamet en Nabeul, want een vriendin van Mieke, die haar de huurauto heeft aangepraat heeft Mieke bezworen om naar Nabeul te gaan en dan haar te bellen. Zo gaat dat hier, voor je het weet word je bedolven onder vrienden en vriendinnen. En straks moet ik z’n 404 pick-up kopen en terugrijden naar Nederland vanwege alle spullen die worden aangeschaft.