Van Bizerta naar Cap Serret

Cap Serrat 25 mei 2011

Vandaag zijn we uit Bizerta vertroken waar we anderhalve dag zijn geweest. Het Jelta hotel aan de corniche lijkt prachtig maar het zwembad is nog niet in gebruik, de tv doet het niet en het warme water laat het afweten. We zijn op 2 anderen na de enige gasten in dit 100 kamers tellende hotel. De kofferman geeft me na ontvangst van 2 dinar even zo vele kussen met zijn stoppelbaard. Ik verdenk hem ervan dat hij dit doet als alibi om bij Mieke hetzelfde te doen. De kamer ligt pal boven het strand zodat we voor de zoveelste keer de zee dichtbij hebben. De oude haven van Bizerte is schilderachtig, zo ook de oude stad met de smalle straatjes. Het leven is goedkoop hier, we blijven ons verbazen. Maar er worden in de krant ook callcenter medewerkers gevraagd die vloeiend Italiaans spreken en schrijven en de wedde is netto 4 dinar per uur, dat is pakweg 2 euro. Dan moet je ook goedkoop kunnen leven niet waar? We besluiten met het verbeteren van het weer om verder de noordkust te verkennen en het oog is via de LP gevallen op Cap Serrat. Het wordt vanaf Sejnane 17 km door de rimboe naar de kust. De weg is van Ukrainse snit maar het landschap is prachtig, hoe verder we komen hoe meer dieren op de weg. Koeien, ezels, geiten gezamenlijk met schapen, paarden, maar ook honden die onvriendelijk zijn. 5 km voor de zee is men een nieuwe stuwdam aan het maken en als de weg dan naar beneden rolt zien we een landschap dat doet denken aan Kenia of Z-Afrika. Gras of steppe land met daarop vele soorten dieren die we eerder ook zagen. Enorme eucalyptusbomen en rode oleanderhagen met een riviertje dat er doorheen kronkelt en naar het geelwitte zand van het strand loopt. Daar ligt een kudde koeien te herkauwen en is er een bar Le Pirate, zoals ook vermeld in de LP. Jamel komt aanlopen met uitgestoken hand. Hij neemt ons mee naar de hoek van het cafeetje en dan zien we 3 hagelnieuwe onderkomens. Slaapkamer met wc en douche, een echt gazon voor de deur en dan het strand en de zee met het zicht op de baai waaraan alles ligt. Hier houdt de wereld even op, het is er heerlijk stil en loom. Het is zoeken om met de mobiele verbinding te krijgen maar alleen Tunisaria geeft toegang tot de wereld. Iemand ontfermt zich over de vuile was en later gaat er een jongen mee om bier te halen. Dat moet per auto want het is 6 km verderop en vervoer hebben ze niet. Die 6 worden 10 km en dan zit er een man langs de weg en de knaap die mee is stapt uit en geeft 8 lege flesjes Celtia, het lokale bier en de man neemt de zak aan en verdwijnt in het bos, komt even later met het gevraagde in de plasticzak terug. We rijden weer over het mooie weggetje terug, soms door de berm vanwege halsstarrige koeien op de weg. Vanavond krijgen we vissoep en salade en daarna gegrilde vis met frites .De vissoep is verrukkelijk, net als die in Bizerta en we krijgen een enorme kom ervan. De vis is (natuurlijk) gebakken tonijnschijven, kortom met dat biertje erbij zitten we lekker te smikkelen. Later zitten we in de snel vallende duisternis voor ons huisje en ik heb een polo met een vest erover aan en voel iets over mijn rug lopen en kriebelen. Veeg eens over m’n rug vraag ik Mieke en buig om ruimte te maken voor haar hand in de blouse.. Geen resultaat en ik voel iets over de schouder lopen en trek de kleren nog verder los. Er valt een (enorme) zwarte tor naar de grond en Mieke begint te schateren. Even later gaat het ding zijn energie verspillen door rondjes om de lamp te vliegen met het nodige gebrom. De stilte hier is bijna net zo verpletterend als in de woestijn, alleen het lichte ruisen van de golfjes maakt het verschil. Ook de sterrenhemel wordt niet door licht verpest. De volgende dag lopen we een eind over het strand en gaan in een heuse duinkom liggen , iets uit de wind. Een herder komt langs om ons te bekijken en fluit de honden en zijn schapen, elk soort met een eigen toon en sterkte. Hij ziet er uit als een herder die in geen weken ergens geweest is om zich te verzorgen. Na enkele uren lopen we teug en eten een fruitsalade en vragen Jamel een Testera te maken. Dat is Tunesisch en erg lekker. Ik heb het recept, alleen is er in Holland een probleem met de groene pompoen, denk ik, de rest is een makkie.