Mieux Que Rien

Wat is het; Le petit dejeuner, of la? Vraag ik aan Mieke, want die wil meer Frans spreken dan voorgaande jaren en volgt bovendien een cursus Frans. Het is le petit dejeuner, zegt ze. Mooi, zeg ik, dan mag jij het gaan halen. We zitten ineen raar hotel in Monastir, pal onder de Corniche, de weg langs het strand, in een gaanderij waar allemaal kamers zijn. Wij hebben een leuke kamer met eigen wc en douche, openslaande Franse deuren en een terras boven het strand. Een mooie baai en een rots in het midden, kortom een prachtig uitzicht met een eigen balkon van 4x6 mtr. Het ontbijt kun je in een zaal eten maar ook op je eigen balkon eten, vandaar dat le of la. Bovendien gaat het lopen bij mij s’ morgens nogal lastig. We hebben gisteren, de rit was eigenlijk een ritje, 50 km of minder. Onderweg kostte een goede kop koffie ongeveer 20 ct. .Tegen de avond lopen we het dorp in en we worden overal aangehouden voor een bezichtiging van de winkel. Ik, Wim probeer een automatisch horloge te kopen, een zwak van me. De verkoper komt na een niet overeenkomst me achterna en ik koop het voor heel weinig. De crisis, zoals ze het hier noemen. Of zoals een winkelier het desgevraagd noemde; Mieux que rien, ja en dan halen wij hen ook nog eens het vel over de neus. De volgende dag in de souq van Sousse lopen we een leerzaak binnen en daar lag geen jas voor mij te wachten maar wel eentje in het paars voor Mieke. Ze was al in de goede stemming gebracht door een verkoopster in de schoenenzaak eerder. Die voegde haar, na de koop van een paar mooie teenslippers, toe; Vous etes une belle femme. De mouwen van het mooie jasje zijn te lang maar we weten dat zoiets nooit een argument is waarop de verkoop kan mislopen. Er wordt door Mieke fraai onderhandeld. Over 15 minuten zijn de mouwen ingekort. We gaan op de goede maar vooral mooie koop een kop koffie drinken. Je ziet wel buitenlanders, waar we er hier meer van zien dan in de vorige 14 dagen, bier drinken op het terras maar toen wij het deden bleek het Tunesisch bier te zijn, alcohol vrij. Vandaag, op de terugweg naar Monastir vroeg ik aan een jongen langs de weg waar het magasin was voor bier etc. Hij reed voor me uit. We kwamen bij een tent waar zijn vrienden zaten te kaarten en hij er een wat vroeg en begon te bellen. Wat doe je, vroeg ik. Een vriend komt met bier, zeg maar hoeveel je er wilt, zei hij. Marche Noir. Want het is vrijdag, dat hebben we gemerkt, en is de alcoholwinkel dicht. Dom, ik wist het, vergeten. Ik zeg, laat maar zitten, het gaat niet door en geef hem een fooi voor de moeite. Het krijgt een te hoog junk gehalte, we vermaken ons wel. Wat verderop richting hotel wijst iemand op het linker voorwiel. We stoppen, ook al omdat de ander doorrijdt en zien dat de band half leeg is. Voorzichtig gaan we verder en niet al te lang erna zien we grote banden langs de weg staan. Ik vertel wat we voor verder probleem hebben, de reserve band is ook niet lekker. Ze gaan zoeken en vinden het lek. Er zit een deuk in de velg en hij adviseert een nieuwe velg of…Ik zeg dat het een huurauto is en ze gaan zonder verder vragen bezig de deuk er uit te kloppen met hamer en een stuk hout. 10 minuten later rijden we weer, ja het wiel is ook uitgebalanceerd, kosten 3.50 euro. Het inmiddels behoorlijk koud geworden en het lijkt of het gaat regenen. We zoeken een plek om te eten maar veel keuze is er niet. We eindigen in de marina, een toeristencomplex. De wijn is zo vies dat Mieke hem teruggeeft. De ober ruikt eraan maar kan niets ontdekken, maar ik proef duidelijk dat tie te lang had open gestaan, de fles dan. Later als we een fles wijn bij het eten bestellen, onze favoriet Magon rouge de Tunisia, wil ik grotere wijnglazen dan die vingerhoedjes die ze geven. De ober begint ons niet meer leuk te vinden. Ik leg hem uit dat wijn de ruimte wil hebben, voor het walsen in het glas zodat het bouquet vrij komt. De vrome moslim, lacht krampachtig. U weet wel veel van wijn, zegt hij en loopt vlug bij ons weg.
De volgende middag als we bij de souq van Hammamet de auto parkeren en de poort door lopen en direct al door de verkopers van de stalletjes worden lastig gevallen, merken we dat we de enigen zijn in de souq. Op de weg door Hammamet merkten we dat er geen toeristen waren, het was weliswaar 1 uur in de middag maar dat je niemand ziet. Er is een verkoper die op hoge toon eist dat ik hem antwoord geef op zijn vraag. Ik zeg niets en loop door. Dan krijg ik van achter me de opmerking van hem dat het respectloos is hem te negeren. Ik draai me om en roep luid dat het geen pas geeft mij niet met rust te laten. Dat is respectloos! We snappen het wel, ze zijn een beetje geagiteerd, de hele dag geen mens te zien en dan 2 gasten die doorlopen. Als we het straatje verder door lopen lijkt het alsof er een wave door de verkopers gaat achter elkaar staan ze op van hun stoel en beginnen het bekende riedeltje af te draaien. We stoppen er mee en gaan terug naar de poort en stappen in de auto. We rijden naar Nabeul. Na wat zoeken vinden we de camping annex hotel. De kamers staan in een keurig parkachtige olijfgaard met zwembad. We spreken met een Duits echtpaar die met landrover met tent op het dak bijna dezelfde tocht hebben gemaakt als wij. Zij zijn wel bij de Libische grens geweest, maar hebben de trein ook gemist. Volgend jaar komen ze weer en gaan dan direct naar de Sahara, we kunnen het helemaal begrijpen.
Zondag is het geheel bewolkt en als we naar Kalibia rijden gaat het regenen en wordt het niet meer dan 14 gr. We kijken hoe de golven tegen de rotsen voor het café aan beuken. 5 studenten zijn elkaar een dictaat over La renforcement de la pouvoir Muselmanisme aan het overhoren. Als we weer terug naar Nabeul rijden moet dat soms omzichtig gebeuren, het zicht op de weg wordt door brede bruine modder- en waterstromen ontnomen, waardoor je geen zicht meer hebt op verdwenen putdeksels of diepe gaten in de weg. Morgen zal het weer normaal, lekker warm en zonnig weer worden. Dan willen we eerst de tickets voor de boot regelen en dan door naar de richting van Biserte. Mieke is door haar boeken heen en ik zie haar jaloers naar de dikke pil, de begraafplaats van Praag, kijken, die ik aan het lezen ben. Het speelt tijdens de eenwording van Italië, in 1860 en later. Maar meer over een bepaald persoon, degene die zo afgeeft op de Katholieken en Joden. Het kwaad wordt het meest hartstochtelijk en met overgave bedreven wanneer de mens het doet uit religieuze overtuiging. Het staat al in het begin van het boek. Ze stelt voor dat ik ‘Het evenwicht’ van Martin Bril ga lezen en zij mijn boek,. ik stem toe. Het weer leent zich voor een boek en een alcoholische drank. Dat geluk hebben we, want het restaurant van de camping c.q. hotel heeft ook een bar. Maar geluk is een groot woord, vannacht bleef men tot in de zeer vroege uurtjes op het terras zitten praten. Gelukkig niet al te hinderlijk. Gisteren vroegen we een amandelverkoper waar het junkhol was en we stonden er bijna voor. Ga maar naar de andere zei hij en wees ons de weg, het was aan de overkant, daar is niet zulk raar volk, verduidelijkte hij ons.