Comme la Misère, monsieur

We blijven een dag langer in Taroudannt, om een beetje uit te rusten en nog wat te doen. Zoals de souq over lopen en Wim gaat naar de kapper, die hem een fraai modern kapsel knipt. we drinken een kop mintthee met hem en mogen zelf bepalen hoeveel we gaan betalen voor de knipbeurt. Maar als ik hem 50 DH geef zegt hij; Doe er nog 20 bij.We vragen waar we hier bier en wijn kunnen kopen. Dat blijkt bij Hotel Taroudant , met éen N te kunnen. Wij erheen en het is er zo leuk dat we er meteen gaan lunchen . s,Avonds gaan we er ook eten, maar dan is de binnenplaats met een open gedeelte van 4 x 12 mtr. waar enorme bomen en palmen groeien, alleen bestemd voor de bierdrinkers onder de marokkanen. De ober, die een slepende maar soepele tred heeft, de neus een beetje omhoog gestoken met een snor eronder, kijkt guitig rond vanachter een stellage van kratten vol flessen bier.Aan tafeltjes zitten alleen mannen tegenover elkaar als zaten ze op een examen of sollicitatiegesprek.Soms zit iemand alleen, nou ja, wel met al zijn lege flesjes bij zich, makkelijk voor de ober bij het afrekenen.Bij sommigen van de wel 20 tafeltjes staat alles vol en op een wenk naar de ober komt die direcht met 3flesjes voor ieder die aan die tafel zit.Hij heeft er wel schik in, de meeste drinkers kijken nors en zwijgzaam voor zich uit.Mieke is de enige vrouw op de binnenplaats. Bij een luik worden de mensen die drank komen halen voor thuis bediend, alles gaat in krantepapier en daarna in de zwarte plasticzakken. Het is er een drukte van belang. We gaan in het restaurant eten, een beetje een Frans provinciaal restaurant met heerlijk simpel eten, voor een habbekrats. s,Middags waren we met de auto wat rondgereden in de omgeving. Ik zag een enorme partij cactussen aan de kant van de weg, die zie je hier overal, maar deze zaten vol met de cactusvruchten, rood , groen , geel etc. Die wilde ik eten. Ik pluk er enkele van de plant en trek het vel er van af en toon Mieke het rode vruchtvlees, zoals een kiwi er uitziet vanbinnen, alleen de pitjes zijn wat groter.Mieke bedankt en is niet overtuigd van de overlevingskansen na het eten ervan.Ik eet er 3 en we stappen weer in en rijden verder. Na een poosje merk ik een gek gevoel aan mijn lippen, het prikt en ook eigenlijk aan mijn tong. Maar als ik over mijn mond wrijf lijkt het wel of ik ongeschoren handen heb. Overal heb ik kleine naaldjes van die cactus zitten. En ze zijn er niet af of uit te krijgen. De hele mond zit vol en m,n lippen lijken wel rupsen.Terug in het dorp komen we voor de zoveelste keer de zelfde jongen tegen. Vous etes partout , zeg ik, jij bent ook overal. Oui, comme la misère, antwoordt hij en Mieke en ik schieten enorm in de lach, ookal omdat hij er niet al te gelukkig bij kijkt. De volgende dag rijden we door de Anti Atlas naar Tafraout, ik ben er al eens eerder geweest. Al snel rijden we in de bergen en het begint hard te waaien. Het is niet warmer dan 13 gr. Een mooi en weer heel ander landschap dan hiervoor. Rood bruin gekleurde bergen en de stenen van de huisjes in de dorpen zijn van dezelfde kleur. Het is 200 km kronkelen door de onderste Atlas. We zijn er tegen lunchtijd en betrekken een redelijk nieuw hotel. We slenteren door het dorp dat betere tijden heeft gehad. Het lukt ons om voor 35 ct een kop soep te eten, en na 2 keer eten betalen we in totaal 14 euro samen. Wijn? kennen we niet. Zondag is de lucht egaal blauw en we rijden om 9 uur richting kust naar Tisnit. De nachtwaker heeft de auto gewassen en rekent op een grote fooi. Mieke,s maag en darmen zijn van streek, we stoppen voor sanitaire stops en om water en brood te kopen. Tisnit bekijken we vanuit de auto en besluiten naar Agadir te rijden. Onderweg proberen we bij de kust te komen maar van hier tot Agadir is het een natuurreservaat.Agadir is 10 x groter geworden dan de laatste keer maar het lukt me om in de buurt van waar we vroeger geweest zijn te komen.Na intrek gaan we de auto terug brengen, we vinden het adres en de man brengt ons terug naar het hotel.Die avond bellen de mensen uit Ouarzazate van het verhuur.Ik bel ze de volgende dag terug. Of ik vandaag de auto ga terugbrengen. Dat heb ik gisteren al gedaan. Oh bij Weekend Cars in Agadir? Ja daar, zeg ik. Oh prima, nog een fijne dag monsieur Wagenaar.Mieke ziet dit keer een rood leren jasje.De man roept mij naar binnen. Fatima, zegt hij, en, hij bedioelt Mieke maar wij zeggen al een week of wat dat Mieke Fatima heet, naar de dochter van de Profeet, vrede zij met hem, Fatima, zegt hij dus, kan het krijgen voor 60 euro. Ik zeg tegen Mieke/Fatima, het staat je fantastisch. Dat moet je niet zeggen, zegt Fatima, want dan wil ik het ook kopen. Je bent niet alleen een dief van je portemonaie maar van al je geld, vooral met deze credietcrisis zeg ik. Fatima weet nu helemaal niet meer wat ze moet doen. Hebben ze geen blauwe? vraag ik.