Costa Smeralda

Costa Smeralda
Hoewel ik het niet verwachtte, lag de ferry in Bonifacio beneden nog aan de kade en uur later reed ik weer van boord en was op Sardinië. Richting Palau en daar zag ik al een voorproefje van het mooie licht dat er hier is. Vanuit enige hoogte kijk je op een systeem van baaien en inhammen en richels in zee, waarbij alle ondieptes weergegeven worden door de blauwe kleur van het water. Die verschillende kleuren blauw en turquoise met een zee die overal witte zeilen laat zien en al die verschillende eilanden en rotsen in zee, het is een ongekend mooi plaatje. Een echte archipel. Ik heb natuurlijk diverse foto’s gemaakt maar ik zou plaatsgenoot en inmiddels befaamd fotograaf Ronald er heen moeten sturen of liever aanraden on een ommetje hier naar toe te maken. De volgende dag laat ik me overvaren naar de eilandengroep die een nationaal park vormen en de 2 eilanden zijn door een smalle dam met een brugje met elkaar verbonden. Dan blijkt weer eens wat een ideaal voertuig de scooter is. Als ik La Maddalena, de stad, uit ben kies ik voor Caprera, het andere eiland. Daar heerst een geur van zoveel kruiden en bomen en planten dat het je wemelt in de neus. Ik zie en ruik tijm en laurier maar ook de diverse naaldbomen doen mee in de melange. Corsica mag dan de naam hebben maar dit eilandje overtreft het ruimschots. Als het asfalt ophoud bij een dijkje dat heel toepasselijk due Mari heet omdat het eiland er zo smal is dat je aan beide kanten de zee hebt, zijn daar mooie kleine strandjes en een schitterende kijk op de baaien en andere kusten. Ik rij helemaal door de geërodeerde granieten rotsen naar de gedenkplek voor Garibaldi. Daar op het hoogtepunt van Caprera blijf je kijken. Dan zie ik als ik in een donker dennenbos bij een kraampje een panini eet, dat er na 12.15 er een tijdje geen boot vaart van de compagnie waarvan ik een ticket heb. Er varen wel 3 maatschappijen, dus nu rap naar de ferry dan haal ik het nog want voor vanmiddag staat er een andere excursie op het programma en ik wil nog een wasje draaien en vanavond bloggen, tenminste proberen de foto’s er op te krijgen, dat lukte gisteravond niet. Bovendien wil ik morgen weer verder om zelf waar te nemen of dit zo’n vreselijk mooi eiland is. Want in een ding zijn ze Corsica de baas. De wijnen sla ik hoger aan en de kassa lager bij het kopen. Dat is een probleem geworden met Corsica. De prijzen van Corsicaanse producten zijn schaamteloos omhoog gegaan, de vleeswaren van het eiland zouden een delicatesse moeten zijn, ze zijn ook zeer bijzonder maar de prijs loopt voorop. Bovendien is er, voor zo ver ik heb gezien, geen discount super marche zoals je over elders in Frankrijk wel hebt. De Lidl is er niet te vinden. Daarbij moet je nog eens rekenen, als je met z’n 2en en caravan bent, je ongeveer 500 € neer moet tellen voor de boot. De ACSI man ontkende dat de tour, 2 jaar geleden geen resultaat in het aantal bezoekers had gehad, er waren wel degelijk veel meer toeristen naar het eiland gekomen. Even later vroeg hij het aan de campingbeheerder, en dat is dom als ik er nog bij zit. Hij ging af omdat zij hetzelfde dan ik had beweerd zei. Dat alles maakt Corsica voor de bezoeker een dure grap. Bovendien, nu er nog maar 1 ferry-mij. vaart, hoewel ik eergisteren de SNCM aan de kade van Porto Vecchio zag liggen en auto’s aan boord gingen, kan die de prijs bepalen. De SNCM is een Corsicaanse maatschappij, dus de Franse regering mag er geen steun aan verlenen. Bovendien bleek tijdens een proces dat de directie helemaal niet op de hoogte was van het structureel smokkelen van drugs door het personeel. Ik wilde die middag naar een bos waar enkele wel meer dan 3000 jaar oude olijfbomen staan, maar het bleek 65 km ver te zijn die toen leefde op Sardinië. Dus zocht ik een ander fenomeen; de nurachu, een tempel van het volk to daten leefde op Sardinië. Het stamt van ongeveer 1400 jr. voor onze jaartelling. Een grote ronde toren zouden we zeggen. Je moet er over een zandweg heen rijden en dan en ticket kopen. Ik zette de scooter neer en liep naar de kaartverkoopster. Zee begon het uit te leggen maar ik onderbrak haar door te zeggen dat ik met mijn 71 jaren bij alle historische sites gratis toegang heb. Ja, zei ze, als u de scooter op de parkeerplaats zet. Ik liep naar mijn vervoer en reed naar het bord P. en reed erheen, maar toen was er eerst een bocht en ruim 200 mtr verder zag ik weer het bord P. Ik hield het voor gezien en nadat ik een foto gemaakt had reed ik weer weg, een beetje boos, maar het meest op die onwillige benen. Ik ben nog wezen zwemmen en merkte dat ik veel warmte in mijn lijf had. Het is ruim 30 gr. Als je je even van de zee weg begeeft bovendien is het kurkdroog. Ik heb ook besloten weg te gaan want de camping is te groot, te onpersoonlijk en ik voel en hoor er niets, niemand maakt een praatje met je. Het wordt Tortoli, een plek ruim 220 km naar het zuiden. Ik rij om 8 uur weg en ben ruim een uur later in Olbio en probeer van deze snelweg af te komen en via de ss125 te rijden. N a een poosje lukte dat en kon het genieten weer beginnen. Doordat er wat wind op kop staat moet je behoorlijk met handen en voeten rijden, er wordt soms raar en onverwacht ingehaald maar het wordt steeds rustiger op de weg. In Dorgali, waar lange klim begint, ga ik eerst iets eten en weer vocht aanvullen want met dit hete weer begin je een beetje suf te worden. De klim is erg lang maar niet steil, het gaat naar 1025 mtr. maar we waren op 0 begonnen, de vangrails zijn laag en diverse groepen motorrijders halen mij in en kom ik tegen. Het is ook een mooie weg om op de 2 wieler te doen. Enorm verre uitzichten en steile afgronden maar mooi lopende bochten. Uiteindelijk kom je bij Tortoli weer aan zee en daar ga ik een camping zoeken. Met behulp van Jacqueline van de tourist info kom ik bij Sos Flores, een leuke camping aan zee met prachtig zand strand en ik sta weer in een mooi eucalyptus bos. Ik merk dat ik doodop ben, het moet wel door de hitte komen. Want je moet niet zo’n reis willen maken als je niet helemaal in topconditie bent, dat is wel zeker. Gelukkig mankeer ik bijna niets. Ik stopte op het eiland Caprera en er kwam een Italiaan met echtgenote achterop de motor naast me staan. Hij vroeg of het een bambino was, na mijn antwoord kwam de duim omhoog, bekeek de bambino en de trotse vader kreeg een zeer begrijpende grijns toegeworpen. Misschien wel een titel voor mijn boek, Hans, “Opa en de bambino”. Ze vinden het allemaal een grote prestatie maar ik voel me nietig bij het geweld dat die motoren tot hun beschikking hebben in tegenstelling tot mijn bambino. Ik moet in afdalingen ook goed in mijn spiegels kijken of niet een rare vierwieler wil inhalen waar ik de weg nodig heb. Daar hoeven die motormuizen geen rekening te houden; wie zou hen durven inhalen?