Route 62

Route 62
9 nov.2012
We besluiten de Franschhoek te verlaten, met bloedend hart want zoals Mieke zegt alles is hier echt Klasse en gaan richting Hermanus. Buiten de Franschhoek is de aardbei-oogst volop aan de gang, we kijken naar het tafereel van al die bontgekleurde werkers op de velden als plotseling een groep apen de weg oversteken. Later lezen we borden dat het verboden is de Bobbejan's te voeren langs de weg. Hermanus is beroemd om het spotten van walvissen. De enorme baai, de Walkerbaai is geliefd door de koele wateren die door de stroming in de baai komen. We proberen eerst een onderkomen te regelen maar dat gaat nog niet zo goed, dus eerst maar eens kijken hoe de plaats er zelf uitziet. De Marine drive loopt zoals de naam al zegt langs de baai. Op de rotsen eronder en ernaast wemelt het van spotters met camera’s en video’s. Mieke stapt uit en ik probeer de auto kwijt te raken. Te zien aan de staat van opwinding bij het publiek schijnt er iets te zien te zijn in de oceaan. Als de auto veilig is geparkeerd, alle have en goed is aan boord, haast ik me terug naar waar Mieke zich onder het publiek heeft geschaard. Trots laat ze me een foto zien van wat op rommel in het water lijkt, maar een heuse whale moet zijn. Het is zijn kop, zegt Mieke, ik geloof het direct. Dus we kunnen weer gaan? Eigenlijk wel zegt ze. Dan is er weer beroering in het water en ik mompel iets over dat dat Henk is, die komt altijd om deze tijd kijken in Hermanus. De VVV heeft er drie, zeg ik nog. Een echtpaar vraagt hoe die andere twee dan heten. Dat krijg je als ze je verstaan. De medelanders op de terugweg en waren in Gansbaai, 25 km verderop geweest. Daar waren meer walvissen dan hier, vertellen ze. We kijken elkaar aan en gaan naar de auto en rijden naar Gansbaai. Een wat troosteloos geheel van vrijstaande villa’s op de helling van de oceaan, met mooi uitzicht over de baai. We komen bij een Hollands echtpaar terecht, zwembad in de tuin en een mooi uitzicht op het water. We lopen het paadje af naar de rotsen en kijken naar het water, geen walvis. In het dorp, wat geen dorp is maar alleen wat straten met huizen en langs de grote weg een restaurant die gesloten is en de nodige winkels etc. Men had ons een pub annex restaurant aangewezen dus daar gaan we heen. Het is zo’n café waar niets van waarde kapot kan worden geslagen bij een fraaie ruzie. De barman staat er in het tenue van de Nat. Rugbyteam te bedienen, dat zo dadelijk een wedstrijd gaat leveren met Ierland. Het is op 3 tv’s te zien. Aan de overkant van de bar zijn open coupés met banken die uit de trein lijken te zijn gekomen en er is een restaurantgedeelte met dezelfde banken en wat tafeltjes, weer een annexruimte is voor de pool-biljarters. De Hillbilly muziek klinkt op de achtergrond. We bestellen iets te drinken en vragen de menukaart. Mieke tuimelt bijna achterover vanwege de prijzen. Een glas sauvignon blanc kost 90 cent en dan gaat het glas tot de rand vol en krijg je er een whiskyglas ijsblokjes bij. Een halve lt. Castle, het bier van hier, kost 1.10. Met het menu gaat het dezelfde kant op en het blijkt later prima van kwaliteit. Tijdens ons eten loopt de tent helemaal vol, jong en ook stokoud. Of ze gaan eten en kletsen of ze gaan drinken en kletsen en kijken naar de wedstrijd. Het zijn heerlijke onbehouwen mensen, allemaal blank, die een goede zaterdagavond willen. Wij genieten dus dubbelop. Wim gaat na afloop thuis nog zwemmen bij sterrenlicht in de pool en dan is het slapen geblazen want we willen de volgende morgen naar Oudthoorn rijden, dat is ruim 370 km. Maar voor we Franschhoek verlaten moet ik eerst nog bij een café langs om te zien of ik daar gisteravond de portemonnee heb laten liggen. Een paar dagen eerder was ik mijn bril kwijt tot ik de volgende ochtend bij het zwembad aan het zoeken was en de tuinman vroeg: zoek je iets en op mijn antwoord naar het muurtje wees en ik de bril zag liggen. Het meisje in het café pakte uit een nis mijn portemonnee en ik vertelde dat ik wat ontstemd was omdat ze me 3 euro lieten betalen voor een dubbele espresso, die nog koud was ook. Ik kreeg de volgende keer een nieuwe en een hete. Opgelucht verliet ik het café. De wandelstok had ik in Kaapstad al vergeten, benieuwd wat het volgende gaat worden. De mensen in de B&B in Gansbaai vertelden een beetje over Z Afrika na de Apartheid, dat er weinig veranderd is nu zwart aan de macht is, niet de gekleurde mensen maar de zwarten, bv de Zoeloes. Dat je in die vreselijke Town hips ook de tegenstelling hebt tussen die 2 kleuren, die gaan niet met elkaar om. In Gansbaai had men nu een project opgestart waarbij de jeugd werd geleerd geen onderscheid meer te maken. Het viel niet mee om de ouders te overtuigen hun kinderen mee te laten doen. We rijden naar Oudtshoorn en komen na een tijdje op de Route 62. Al gauw zien we Ronnie’s sexshop. Ronnie, een vrijgevochten tijpe met enorm lange vlasbaard, a la de gitaristen van ZZ top, runt er een shop maar slechts een handvol mensen stopte er. Toen schilderde hij het woord SEX ervoor en sindsdien stoppen er alle Bikers en ook toeristen. Het is een shop en een bar, wie als vrouw in de bar komt wordt dringend verzocht de BH boven de bar achter te laten. Gaandeweg naar Oudtshoorn is er veel te zien aan die Route 62. Het is een mooi landschap, veel veeteelt, we zien de eerste volstruis-farms, iets waar Oudtshoorn bekend om is. Trouwens dat Afrikaans is mooi om te lezen en te horen, een kind werd voor het laatst gewaarschuwd anders kreeg ze klappies, ik neem vaak skijffies bij het eten, wat patatjes zijn. Hier bij binnenkomst in Oudshoorn werd ik verwezen naar een aftrekplek; wat het wel is weet ik nog niet. Een ander bord maant ons: matig uw spoed. Over het land zou je kunnen zeggen dat het groots is door zijn grootheid, steeds weer verbazen we ons en zijn jaloers.
De volgende dag gaan we zo’n struisvogelfarm bezoeken en Mieke krijgt de gelegenheid om op eieren te lopen, een ritje op het dier laat ze schieten. We horen van alles erover en gaan na een uurtje weer verder naar de Swartbergpas, een onverharde weg naar 1560mtr hoogte en we hebben het geluk dat men de weg aan het repareren is. Nu is het nog moeilijker om een beetje veilig over de weg te gaan. Het is ook precies daar waar je loodrecht boven een enorme kloof gaat. Zand en stenen liggen oneffen over de weg die daar ook niet zo breed is. Een vrachtwagen van de onderhoudsdienst kunnen we maar net passeren, er is geen vangrail of muurtje, als je gaat ga je ook goed. Ik voel me niet erg prettig en Mieke kijkt naar de vloermat. Omdat de Garmin de hoogte weergeeft kunnen we zien hoever het nog is. De helling schat ik op minimaal 10% want alles gebeurt in de 1e versnelling. Dan zijn we boven en je hebt een fraai uitzicht. We hebben de airco op de koudste stand en de blower op 3 maar het hemd en de handen zijn nat. De afdaling is moeilijker, voor zover dat kan, maar doordat je meer ziet dan als je omlaag gaat is het fraaier. Belangrijk is geen snelheid te maken want alles ligt los, zand steen, leem etc. Later komen we in een kloof terecht die kan wedijveren met menig gorge in Frankrijk. In Prince Albert komen de zenuwen weer een beetje tot rust, ik ben van die 2 uur rijden doodop. Die ochtend waren we ook even wezen kijken bij een wildlife park, Buffels Drift. Die hebben in de morgen en late middag een drive van 2 uur. Kosten 35 € pp. Misschien morgen.