Van Douz naar Matmata en Mahdia

Mahdia, 14 mei 2011
We waren in Douz gebleven en liepen tegen etenstijd door het dorp en werden voor de zoveelste keer aangehouden en deze keer in het Duits toegesproken. Hij had een restaurant en had in Aachen gewerkt. Mooi dakterras en er zou zelfs voor een fles wijn kunnen worden gezorgd. We spreken een tijd af en zijn natuurlijk de enigen die bij hem eten. Morgen is er een beestenmarkt onder de palmbomen. We gaan het zien. We waren die dag een rondrit wezen maken door de Sahara naar wat oases. In Zaafrane gingen we koffie drinken en bij het weg rijden riep een jongen ons toe en wees op de auto. We bleken een zachte band te hebben. Doorrijden was geen optie en een band verwisselen leek de oplossing. Men wees op een zaakje aan de overkant en een jongen liep met me mee. De man kon bijna alles, hij pompte met een generator de band op maar ik gebaarde dat ik een lek vermoedde. Met een natte spons inspecteerde hij de band en haalde de krik op. Er werd een vorige prop in de band gevonden die eruit was gegaan en aan de binnenkant was een plakker te zien. Omdat hij nauwelijks kon spreken door een gebrek gebaarde hij me mee te gaan naar weer een ander shopje. Daar had men van alles voor auto’s en motoren/scooters. Hij liet me een binnenband zien en dat was de oplossing omdat ook de reserveband ernstige gebreken aan het loopvlak vertoonde. De prijs stelde niets voor en even later konden we weer rijden. Hij was 20 minuten bezig geweest voor E1.50. In een volgend dorp stond een oude Peugeot 404 pick-up of Fourgonette, je ziet ze hier net zo vaak als ezels en ze doen het zelfde werk, ook bijna onverwoestbaar. Ik stapte uit een al snel staan er wat mensen om me heen, zo ook de eigenaar. De auto is 30 jaar oud zegt hij maar dat geloof ik niet, hij moet veel ouder zijn. Ik klop op de motorkap en het klinkt solide als staal dat het ook is. Hij zegt: bij een botsing wint de 404, met een lachend gezicht. Ja, dat geloof ik ook, en wijs op de Punto. Een Italiaans ding, als je rijdt zonder gordels om gaat het tekeer als de Big Ben. Dat kun je omzeilen zoals je alles kunt omzeilen in Italië, kijk maar naar Berlusconi. Weer een dorp verder zien we een centre het loisirs, vrijetijdscentrum dus. Het is gesloten maar er lopen wat dromedarissen rond dus we gaan door de poort naar binnen. Een café en restaurant en onder de palmen mooie nomadententen, groot met wel 6 bedden er in. De eigenaar is gekomen en laat het ons zien. Aan de rand van mooie zandduinen, een droomplaatje in een vakantiegids. Alleen zijn er geen gasten. Gesloten, inshallah later wel. Tijd voor een duik in ons zwembad en een five o clock borrel in ons hotel, waar we weer de enigen zijn.
De volgende dag is het zeer druk op de markt, vrijdag, en ook bij de schapen en geiten, ezels, kippen etc. is het een drukte zoals op vele markten. Schapen worden opgetild en in de 404 pick-up gezet. De dieren staan mooi in de schaduw van de hete zon onder de palmbomen, het geeft een kleurrijk gezicht. Als we uitgekeken zijn stappen we in de auto om naar Matmata te rijden, een rit van 100 km over een bijna rechte weg door de woestijn. Behoorlijk eentonig met als enige bezienswaardigheid de troepen dromedarissen die er vrij rondlopen. Vlak voor Matmata verandert het landschap er staan palmen in de valleitjes tussen de heuvels en er zijn dammen aangelegd om het water, als die er komt, opgevangen kan worden. Dan zien we de eerste grotten, waardoor Matmata bekend is. Troglodite city. We stoppen bij een terras in de schaduw en drinken onze koffie, Wim is doodop van de rit, eentonigheid maar eerder de problemen met de rug. De eerste die zijn goede diensten komt aanbieden is al op zijn 103 brommer gestopt en zal die dag verder niet van onze zijde wijken, wat we ook tegen hem zeggen. Nou ja, Maybe tomorrow. We slapen in een grot die weer te bereiken is door wat gangen in de rotsen, dan kom je in een open gedeelte waarvan de zijkanten zo’n 7 mrt hoog zijn. In die zijkanten zitten deuren die met een trap te bereiken zijn en daar is je hol. Wij nemen het grootste, het maakt niet uit, alles is vrij. Kosten 10 euro per persoon inclusief diner en ontbijt. De jongen met zijn 103 blijft voor het hotel, hij heeft er een souvenierstalletje. Wim gaat om 8 uur, na het diner, slapen tot de volgende ochtend 8 uur.
De volgende morgen gaan we overleggen. Verder naar het zuiden, naar Tataouine, waar het ook zeer mooi moet zijn en nog iets zuidelijker, waar Andrea ons naar toe wil hebben, daar zal het niet anders zijn dan op al die mooie plekken waar we al geweest zijn. Er is niets te doen, je krijgt alle aandacht omdat er verder niemand is. Nu kunnen we goed zonder anderen maar het scheelt wel als je bv. met 6 tafeltjes in een restaurant zit of dat je met slechts 1 tafel bezet zit. Bovendien zitten we dan wel erg dicht bij de kanonnen van Ghadaffi. Ga daar Niet naar toe!! Zei het mannetje in Tozeur. We besluiten naar Gabes te gaan een stad aan zee, wel redelijk in de buurt van de grens met Libië, maar ver genoeg van bommen en granaten. Maar als we er zijn blijkt het niet iets te zijn wat onze interesse heeft. Op naar Sax,waar we massaal worden ingehaald door auto's met Libische nummerborden. Het lijkt alsof Ghadaffi hen op de hielen zit, zo scheuren ze over de weg. maar dat is meer van hetzelfde. Dan maar via de peage naar El Djem. Het Colosseum bekijken. Een indrukwekkend gebouw, groter dan die van Rome. Door olifanten mede aangelegd, u weet wel die van Hannibal. Maar verder is el Djem niet iets om te blijven. Het is vandaag behoorlijk warm en we rijden nogal wat km ’s. Wat de benzine betreft hadden we een vergissing gemaakt. Er staat op de benzinepomp 1.370. Hier rekent men met 3 cijfers achter de komma. Maar wij dachten: nou dat is voor hier best aan de prijs. Maar we waren vergeten dat het Dinars waren en zo komt de prijs op 0’68 ct. per lt. We rijden naar Mahdia en vinden eindelijk iets dat aan ons profiel voldoet. Een kamer die uitziet op zee en waar je vanuit het raam op het strand kunt springen. Een mooie helderblauwe baai en een wit stadje dat een kopie lijkt van Trapani. Een mooi place de Caire, geheel beschaduwd door in carré gesnoeide sinasappelbomen. De luiken en kozijnen en deuren hier in Tunesië lijken in maar een kleur te mogen geschilderd te worden. Blauw! En niets anders. He hebben het direct naar de zin. De hele sfeer in het stadje spreekt ons aan. Hier gaan we eens wat dagen doorbrengen. Dat moet ook wel want Wim heeft zich een roodleren jack laten aanmeten en die moet in elkaar gezet worden. De zakken moeten anders en de boord ook en de mouwen moeten elastieken manchets hebben en ook dit,,,, kortom een avontuur. Als het maar goed komt. Maandagavond is het klaar.. We houden het hart en portemonnee vast. Wanneer we koffie gaan drinken lopen we Andrea weer tegen het lijf. Dus kletsen we er weer op los. Over Sicilië dat eigenlijk een land op zich zou moeten zijn en van dat idiote maffia imago af zou moeten komen. We zwemmen en verkennen het dorp. Wim loopt wat beter dus we zien veel. Vinden het magasin Generale, waar het op zaterdagavond stuitend druk is. Het lijkt wel een junk hol, maar het is de enige winkel waar je bier en sterkere alcohol kunt kopen. Dat wordt massaal gedaan. We eten in een restaurant dat s ’avonds helemaal vol loopt. Eindelijk een s een drukke bedoening. Hier in het dorp lopen wel 20 toeristen, sommigen doen dat in het bekende tenue, half naakt. Walgelijk.