Trapani en Tunis

Donderdag 5 mei Trapani.
We zitten aan boord van de Sorrento die ons naar Tunis zal varen. Het heet een ferry te zijn maar is eerder een vrachtboot voor vrachtauto,s die weer van alles aan boord hebben. Levende have en op kleinere vrachtwagentjes of op dakdragers hoge stellages met huisraad. De boot vertrekt om 9 uur s’ochtends maar men wacht tot alles en iedereen aan boord is en dan gaan we varen. We wilden al eerder aan boord gaan maar moesten teug naar het havengebouw(3 km verderop) voor de goede tickets en stempels van de Policia. Gelukkig kon dat met een navette, een pendelbusje, want na al het bekijken van Trapani te voet! Wil de rug niet zo goed meer bij mij. We schatten dat we gisteren tijdens de 12 uur durende wandeling, met goede pauzes, toch wel meer dan 5 km gelopen hebben. Een mooie stad, eigenlijk een bastion aan zee, met caree vormige straten en een waterfront die tegelijk mooi en ongerept is met strandjes , zeekades en natuurlijk op de hoeken van de stad de bastions. Tegen 2 uur ’s middags vinden we een stukje verlaten strand met omgeslagen bootjes en meters hoog droog zeewier. Mieke installeert zich tussen 2 bootjes en legt zich neer op het wier, ik vind een marmeren bank in de zon en leg me daarop neer, op de andere bank ligt een zwerver, collega dus. We doen de siesta, en die duurt zo’n anderhalf uur. Daarna een artisanaal malaga ijsje die met moeite opraakt , zoveel, maar voor de helft van het geld die men in Holland er voor vraagt. Veel restaurantjes zijn er niet en goed besluiten doen we ook al niet. Bij de een staat Spagetti con Vongola op de kaart maar daar zit niemand en dan gaan we er nooit zitten.
Ons B & B hostal ligt zo’n 2 km buiten het centrum maar bus 28 brengt ons naar de haven voor de nodige tickets, dat lukt ook goed maar men vergeet te vertellen dat we ons bij de havenoffice moeten melden etc. Dat merken we de volgende dag, vandaag. Na ons diner lopen we op de laatste benen naar de bushalte. Ik had tijdens de siesta een foto gemaakt van een mannetje met een dames fiets met afgezaagd plastic krat er op , die op een zeer gammel houten bankje bij de zee zat. We kwamen hem al voor het eten tegen en hij herkende mij, terwijl ik dacht dat hij toen sliep, bij de zee. Nu zag ik hem eerder en liep op hem toe. Hij stond op een hoekje met wat collega’s te praten. Vous voulez des renseignements? Ik antwoordde Si, stom verbaasd over zijn Frans. Tunesier? In ieder geval wilde ik weten waar de busstop van bus Vinti otte was. De uitleg duurde tot dat hij 200 mrt met ons mee was gelopen en we wisten dat verderop de Pauluskerk was met het grootste orgel ter wereld Er ging ook belangrijke informatie in het Italiaans, waartoe hij was overgeschakeld, verloren. De bus kwam pas over een uur en we besloten bus 26 te nemen, dat moest ook kunnen van onze hostalman. Die zou over een half uur komen. Achter ons zitten 2 donkere jongens naar hun mp3 te luisteren. Musica Tunisia ? Vraagt Mieke, Si si antwoord de ene. I like it antwoordt Mieke. Gracie , is daar weer op het antwoord. Ik toon hem even later een song van Habib Koita, die ik op de mp3 heb staan . Ze reageren er lauw op. De reden blijkt als de bus 31 komt en ze instappen, rond kijken wie er in zit en dan fluiten en wenken naar het park achter ons. Er komen een stuk of 8 donkere jongens aanrennen met koffers en plastic zakken en die springen ook achterin de bus en die rijdt dan weg. Illegalen uit Tunesië of Libië, we zagen ze al eerder vandaag. Ze vragen niet om geld of eten nee, ze laten je met rust. Hun wereld staat veel meer op z’n kop dan de onze.
Op de dag dat we vertrekken naar Maastricht airport worden we gewekt door de telefoon met het bericht dat we een ander logeeradres moeten vinden voor Odette, de poes. Dochter Cleo en schoonzoon Jan zijn bereid om haar op te halen vanuit Groningen. Een zucht van verlichting. Na uren met OV zijn we op de airport. Mieke haar koffertje weegt ineens 2,5 kg te zwaar en bij mij mag ook niets meer in. Thuis wogen alle koffers lichter dan hier aan de Ryanpoort. Dat wordt weer lappen aan de balie. Als we eindelijk door alle controles zijn en klaar staan om naar het vliegtuig te gaan wordt er omgeroepen dat het ding een uur vertraging heeft. Dat weten ze al anderhalf uur eerder, want de vlucht duurt 2,5 uur. Balen, maar we hebben toch al wat pech vandaag gehad, dit kan ook nog wel. Ik stuur via de smartphone een e-mail naar het hostal dat we nu tegen middernacht aankomen. Als we daar dan tegen die tijd zijn staat de man op ons te wachten en is zelfs bereid om met mij in zijn auto naar een winkel te rijden voor een fles witte wijn die we op al de pech van deze reis willen drinken. Want ook pech kan wel eens zonder geluk raken en daar drinken we op.