Scheuren door Praag

Een klas Hollandse jongeren verbazen zich over mijn scooter. Goh, 29.000 km, dan zal hij wel zo in elkaar storten, zegt er één.Ik bedank hem voor de hoopgevende woorden en ga op weg naar Praag. Het lijkt steeds warmer te worden en telkens word ik via de richtingsborden naar de autoweg verwezen.De Duitsers hadden er ook een handje van, alles wat zich niet per auto voortbeweegt telt niet mee.Ik begin me er iets minder hard aan te ergeren. In een voorstad van Praag(Liben) vind ik een camping. Daarna verheug ik me op een scheurparij door de oude stad.Dat valt wat tegen, ik was al die kinderkoppen vergeten. Alles trilt los aan de scooter, alleen tussen de tramrails ligt beton maar de rails volgen niet altijd de weg zodat ik dan op een 1 persoon tram ga lijken, want het verlaten van de baan tussen 2 rails dient uiterst omzichtig te gebeuren.Maar het sterkste staaltje komt pas op de terugweg: Het lukt me om die 8 a 10 km terug van de Karelsbrug foutloos naar de camping te rijden.Als beloning een Czeckbier. Ondertussen heb ik veel bekende plekken bezocht en de toeristen zijn weer talrijk aanwezig.Wanneer ik met de scooter probeer de burcht binnen te rijden schiet een agent als een duvel uit een wachthuisje om me tegen te houden en is onverbiddelijk. Spreek je toevallig een beetje Engels? probeer ik nog, maar buiten de toeristentillers spreekt nauwelijks iemand een andere taal dan hun eigen.
Net zoals in het oosten van Duitsland wordt ook Tjechië drastisch verbouwd tot het een echt Euroland gaat worden. In het oosten van voormalig DDR vond ik toch nog veel terug van hoe het er toen ook al uitzag. Dat houdt ook in dat je niet lang om je heen kunt kijken want anders zie je de knipgaten in de weg niet. In Praag op weg naar de burcht zaten enorme kuilen in de weg van grote kinderkoppen, die uiterst slecht verteren op de scooter met die kleine wielen.