If You Run For The Sun You Catch The Rain

Een dorp verder dan Sisteron houd ik het voor gezien vandaag, de regen komt met stromen uit de hemel en ik ben doorweekt. Ik zie een hotel en ga naar binnen. Het is zo’n hotel waarbij de receptionist het enige personeelslid is. Ik kan de scooter in de garage achterom stallen maar er woont daar een smerig valse hond, de man van de receptie helpt mij om tussen de hond en mij te gaan staan. Dat heeft tot gevolg dat ik kletsnat word die avond omdat de aangrenzende pizzeria om 6 uur de deur heeft dicht gedaan en het een km lopen is naar het dorp en de receptionist in geen velden of wegen te bekennen is om als scheidsrechter te spelen. Alles aan de hond is vals behalve zijn gebit en mijn pepperspray ligt in een vakje in de scooter en de paraplu ook. Zodoende word ik kletsnat in mijn tocht naar wat warm voedsel. De volgende morgen lijkt het mooi weer te worden, het is nog wat de Belgen zeggen, ochtendgrijs maar daarboven lijkt het blauw. Het is 7 gr als ik weer bepakt vertrek. Ik volg nu de route Napoleon maar de bikers noemen het Route 85. Er wordt hen via panelen langs de weg op het hart gedrukt voorzichtig te zijn ook al vanwege harde valwinden. Het blijft koud maar de zon schijnt nu en dat vergoed veel. Op de eerste col op bijna 1200 mrt ga ik koffie drinken en bemerk ongeloof als ik desgevraagd vertel hoe ik reis en waarvandaan. De baas van het café op de col gaat naar buiten om een foto van de scooter te maken. Het landschap is adembenemend woest maar ook liefelijk en zeer groen.Daarna is het nog 3 keer klimmen naar ong. 1200 mtren weer dalen. In Grasse komen me geweldige geuren de neus binnen maar dat is logisch, hier komen alle parfums vandaan. Ik wil eerst in Vence op het pleintje van Willem Duys een koffie drinken maar kom een dorp ervoor op de markt terecht. Een wonderschoon stokoud dorp op de helling van een berg, waar alles op instorten lijk te staan.
Gisteren zag ik in de afdaling van de Croix Haute een snackkot staan op een parkeerplaats en ik zat niet alleen vanweg de kou te rillen maar ook van de honger en kneep in de remmen en stapte het kot binnen. Er zaten 3 werklieden aan een tafeltje te wachten op hun bestelling en de man van het kot keek door zijn luikje wie er binnenstapte. Hij had een groot gezicht , het paste net in het luikje en hij had een bleke huid, grote lippen die doorschijnend leken en bolle ogen die erg waterig keken. Ik wilde “Hallo Dr. Frankenstein”zeggen maar dat leek wat misplaatst. Hij groette me vriendelijk en vroeg naar mijn wensen.Hij had een sigaret in de mond maar moest binnen roken omdat hij niet buiten kon. Een van de werklieden keek naar de scooter en dacht na en vroeg toen op z’n Frengels: Where are you from? Ik had een niet te missen bord met NL op de scooter, maar wie weet kende hij het niet. Ik zei het en de volgende vraag kwam er aan: Where are you going to? Dat is een lastige vraag als je reist, ik weet er nooit goed antwoord op. Naar huis, maar daar wordt nooit genoegen mee genomen. Naar sisteron? Naar Genua of Sicilie of Rome? Ik weet waar ik vandaan kom, vandaag, maar waar ik naar toe ga, ja vandaag stond Volonne op mijn kaartje maar ik zal uiteindelijk in een plaats verderop terecht komen.
Ik merkte dat ik op de 2e dag, naar Plombieres zigzaggend over de weg reed en het zelf in de gaten kreeg, dat ik een Hypo had. Nog niets gegeten en het was al tegen 3en maar wel de diabetesmedicijnen had genomen zodat de suikerspiegel in het rood moest staan. Ik stopte en at een stuk ontbijtkoek en wachtte even. Toen ging het weer wat beter en besloot toen om mijn medicijnen ‘s avonds in te gaan nemen. Dat bleek later te helpen, ik reed weer zoals het hoorde over de weg. Hier in Cagnes s. mer sta ik naast een Deen van mijn leeftijd en hij rijdt in een Kadett van lang geleden. Ook op weg naar Sicilie maar hij gaat over de weg. We praatten wat en we blijken dezelfde Zweedse te adoreren. ”Hoe noem je haar”, vroeg hij toen ik een Hollandse uitdrukking voor haar gebruikte. “Icerabbit” antwoordde ik. We hadden het over de Zweedse detective die speelt in The Bridge, een serie over een moord op de brug tussen Denemarken en Zweden. Mijn buurman weet te vertellen dat men een 2e serie met haar wil maken. Cagnes heeft een hooggelegen deel, het oude Middeleeuwse Cagnes, dat niets onder doet voor het massaal bezochte St.Paul en Vence. Maar het is net als met het gisteren bezochte dorp Tourette s. Loup dat adembenemend mooi tegen een helling ligt en het ook zonder massaal bezoek moet stellen. Gelukkig maar, toeristen lopen allemaal naar wat voorgekauwd wordt. Maar dat geldt ook voor de Fransen want deze kust wordt helemaal vol gebouwd. Als je denkt vrij te wonen met mooi uitzicht dan bouwt een ander vlak onder of naast je een huis en zo gaat het door. Vanmiddag reed ik naar St,Paul en het was een drukte in de straatjes, je liep er in file et allemaal mensen met een apparaatje om de nek en in het oor, luisterend naar de gids die voorop liep. Ik was snel weer op de camping en begon aan Geert Mak’s Reizen zonder John. Daarna begint een langdurig onweer dat zich in mijn hoofd blijft voortduren. De volgende dag is het weer stralend en ik ga Nice verkennen, het is maar 15 km. Een mooie stad die me direct aanstaat, men heeft het mooi aan de tijd aangepast en wat moet blijven is gebleven, dat is de oude wijk. Schilderachtige smalle straten met veel kleuren en mooi geklede mensen. Bloesjesweer zou Martin Bril gezegd hebben en die zou zich ook de ogen uitgekeken hebben. Maar er is nog een op te lossen probleem dat zich juist moeilijk laat oplossen. De scooter is te zwaar, hij haalt hellingen van 10% stijging nauwelijks, ik heb in Grenoble al een lading overboord gegooid, dat loste 4 a 5 kg op maar nu kom ik op hetzelfde dilemma als Drs.P met zijn lied : De weg naar Omsk. Wat of wie moet ik nu nog overboord gooien?.
Het valt niet mee zo’n reisje naar Sicilie.
Cagnes s Mer 31 mei 2013