10 de weg naar huis

We gaan weer naar Rome op de scooter en nu eerst naar het Piazza Navone, Mieke kent dat van een vorige keer. Het ligt 5 km van het Colosseo maar ineens zien we het prachtige en rechthoekige plein met in het midden de vierstromenfontein. We gaan eerst koffie drinken en kijken het plein rond, alles is mooi onderhouden, iets verderop is het Pantheon, dat hierna bezocht gaat worden. Alles is helemaal top tot we afrekenen. De ober komt het vrolijk in een mapje aanbieden. Hmmm, €11.50 voor 2 koffie. We bekijken de map hoe naar het Pantheon te lopen, dat is het best bewaarde gebouw van Rome en bijna nog geheel zonder restauraties intact. Binnen is het wel vernieuwd en liggen er Nationale helden, waaronder natuurlijk Victorio Emanuelle II, de eerste koning van het verenigde Italië. We dolen wat rond in de wijk en gaan een broodje eten en besluiten naar het grote paleis van de eerste koning te gaan, dat uitsteekt boven het Forum en in geheel wit is uitgevoerd met een zwarte zegekar op het dak. We lopen trappen op e n plotseling hebben we een fraai uitzicht over het gehele Forum Romanum. Het is een mooi en overzichtelijk standpunt en we voelen geen noodzaak om helemaal naar de ingang te lopen en in het Forum hetzelfde te zien als wat we nu zien. We rijden via vele beroemde gebouwen weer naar Grottoferrata en rusten uit van een vermoeiende dag.40 km heen en terug op de scooter door het drukke verkeer vergt veel aandacht, als extra moet je op de tomtom letten en daar is in dit verkeer en dit soort wegen zeer weinig gelegenheid voor. We besluiten de volgende dag een dagje zee te doen. Het is ruim 30 km naar het strand. Over een wel zeer slechte weg komen we in Pomezia en vandaar uit loopt een weg naar het strand. Het is er berekend op veel bezoek, maar dat zijn hoofdzakelijk Italianen en die zijn er nu niet al te veel. We gaan anderhalf uur op het warme zand zitten en liggen en Mieke kleurt per minuut bij. Het strand is kaarsrecht en bijna eindeloos van heerlijk warm en schoon zand. De vliegtuigen die van of naar Fuimicino gaan komen laag over maar veel zijn het er niet. Ryanair vliegt op Ciampino en eigenlijk is het vliegveld van hen, zondagavond kwamen er wel 10 of 12 toestellen van Ryan uit heel Europa naar het vliegveld, andere maatschappijen zie je er bijna niet.
We gaan maar weer eens in Marino eten op de markt, er zijn wat bruiloft fotoshoots bezig en het is een heel gedoe met veel zoenen en voile.
Dan overleggen we wat morgen, vrijdag en voor Mieke de laatste dag alweer, wat we nog willen doen. We hebben beide hetzelfde voorstel. Wat een toeval, maar als reiziger weet je dat toeval niet bestaat. Toeval is zoiets als een dimensie, maar een dimensie die wij niet kunnen begrijpen, zoals iets wat oneindig is we ook nauwelijks kunnen bevatten. We willen beide naar de Via Appia Antico aan het begin van de stadsmuren van Rome. Daar waar Domina Quo Vadis staat. De tomtom brengt ons naar de Stadspoort van S. Sebastiano en we rijden langs de nog gave en robuuste stadsmuren van Rome met alweer die geweldige hoge dennenbomen. We komen bij de Porte Ardeatine en rijden over de echt wonderschone Viale d Term Caracalia en de Via Amba Aradam naar het plein van Jan van de Lateranen en gaan daar koffie drinken. Dan willen we de Via Appia, waarmee we Rome binnenkwamen, en het is een stuiterweg van jewelste voor een scooter et kleine wielen, weer in omgekeerde richting verlaten. Het duurt even voor we de Quo Vadis? zien en bewonderen, het is een mooi en heel oud gebouwtje en rijden verder dan waar de tomtom aangeeft over de Via Appia. Nu wordt het pas echt mooi, al het verkeer is weg en er staat ineens een immense witte stenen toren met oude opschriften en wat zien we? Waar we, of ik in ieder geval, voor kwamen; De oude originele stenen waarmee het wegdek gelegd was. Fietsen en scooters aan de hand meenemen staat er op een bord, er is een fietspad naast het stuk oude Appia. Ik geniet, lang, zeker, heel lang geleden zag ik in mijn geschiedenisboek een zwart-wit foto van waar ik nu naar kijk en wilde dat ik dat ooit ging zien. Ik rijde bambino de Romaanse keien op en zet hem er dwars op. Mieke maakt de foto!
Voor degenen die niet zo Bijbelvast zijn: de plek die Quo Vadis domini? heet is een plek waar een kerk staat en volgens overlevering Jezus zich openbaarde aan Petrus die Rome was ontvlucht en hij stelde de vraag. Waar gaat Gij heen meester. Jezus, zou geantwoord hebben dat hij op weg was naar Rome om zich voor de tweede keer te laten kruisigen, waarop Petrus begreep dat hij terug moest keren naar Rome om de martelingen te ondergaan. Ik krijg elke keer op dit soort historische plekken een euforisch gevoel, alsof je enige invloed hebt gehad, maar meestal dat je getuige bent geweest, op de een of andere manier.
We rijden in opperbeste stemming terug en gaan heerlijk in de tuin bij het zwembad liggen en typ ik dit stukje en straks gaan we wat eten in de buurt en breng ik Mieke naar het vliegveld en vertrek ik morgenochtend naar Siena.
Ik vertrek al vroeg, want Rome door kan een klus zijn maar het is zaterdag en ik rij al om 7 uur weg bij het hotel. Om 8 uur sta ik aan de noordkant van Rome, via mooie avenues rij ik langs het centrum en vind de aansluiting met de S2, die ik helemaal kan volgen tot Siena. Via het Bolsenameer, mooi diep gelegen en het is een hoofdzakelijk 2 baan weg die, in ieder geval vandaag, erg verkeersarm is. Mooie dorpen, Montefiascone en Acquapendente, de laatste is nog geheel ommuurd. Het landschap gaat licht wijzigen, er komt bloeiende en geurende brem langs de weg er komen lanen met cipressen en er komen gele velden met graan en klaprozen, het begint weer een ander lust voor het oog te worden. Het is een veel gecultiveerder landschap dan Calabria, dat woest, groots en eindeloos is, hier is schoonheid waar Italië om bekend stond. Ik zeg stond want er is veel verdwenen in dit hedendaagse Italië, er is een schromende achterstand in onderhoud en modernisering van vele dingen in deze samenleving. De enorme stank van slecht onderhouden en gekeurde auto’s. Het wegenonderhoud is erbarmelijk, hier nu ik in Toscane ben valt het mee, maar beneden Rome is het ronduit zeer slecht. Dat je bij tankstations niet met intern.passen kunt tanken als het station onbemand is, als je met dezelfde pas in kleinere plaatsen geen geld uit de bancomat kunt krijgen. Dat was 6 jaar geleden zo en het is nog steeds zo. Ik probeer camping Luxor te vinden, het ligt 14 km van Siena in de richting van Firenze. Het lukt en de laatste 3 km gaat over een onverharde weg. In het bos is een overweg en als de bomen voor je neus dicht gaan dan duurt het 8 minuten eer ze weer open gaan. Daarna 3 hairpins met een steile helling, je moet scheef op de scooter liggen om de bocht te halen en toch nog het gas op het achterwiel te houden zonder dat je slipt en omvalt. Ik ken de camping van jaren geleden. Al snel komen er mede landgenoten en ook een Belg informeren naar mijn reiservaringen. Van de Belg hoor ik dat in een café verderop vanavond lekkere dingen te eten zijn en er live muziek is. Dat lekkere eten, gevulde varkensrollade met harde groentes er in, in een heerlijke Italiaanse saus met aardappeltjes uit de forno en dat alles met de heerlijke lokale wijn van Monteriggione(we zijn in Chianti). Dat glas wijn valt wel twee keer om tijdens het eten, in ieder geval moet er bijgeschonken worden, zo lekker. Ik haal de muzikanten nog net maar klim op de scooter en duik terug op de camping vrijwel direct de tent in en slaap. Doodop van de lange (300 km) rit.
Zondag ben ik noodgedwongen vroeg op want ik heb niets te eten en rammel van de honger. Koffie gezet en op de scooter naar Siena, opzoek naar het verleden. Ik wil een bepaald ziekenhuis weervinden, het staat net buiten de muur van Siena en ik heb een idee. Als ik bij een poort in de muur kom staat er een carabinieri en ik moet stoppen want niemand mag verder. Hij spreekt een beetje Engels. Yes the former Achilli Sclavo hospital, dan moet je naar de Tufipoort, dat is eentje verder naar het zuiden. Ik rij er heen en zie dat het een appartementen complex is geworden. Parkeer een eind de stad in de scooter en onthoud de naam waar ik hem zet en loop enkele honderden meters naar Il Campo. Er is vanmorgen geoefend met de paarden op het plein, het is nog redelijk druk, terwijl het pas half 10 is. Het zand, of liever de klei ligt op het plein en de tribunes zijn helemaal klaar. Mannen zijn de klei aan het nathouden en anderen zijn de grond die losgewoeld is door de hoefijzers met speciale stampers vast te drukken. Over 2 dagen is het weer zover, twee keer per jaar wordt er deze ronde, het is maar 1 keer rond het plein, gereden op 2 juli en 16 augustus.Ik kan nog een kaart kopen maar voel geen enkele reden het te doen. 16 jaar geleden vertrokken we ook 2 dagen voor de Palio gehouden werd. Het is een mooi beeld dit plein met die racebaan van geelbruine klei en de precies op maat gemaakte tribunes. Alle vlaggen van alle buurten staan prominent op alle hoeken en velen lopen met een gedrapeerde vlag om de hals.
’s Avonds op de camping bekruipt me het gevoel dat het een grote gok was om hierheen te gaan. 16 jaar geleden is er hier wat gebeurd en ik confronteer me er nu voor de eerste keer weer mee. In het kader van dit reisverslag ga ik niet in op de dingen van toen, alleen waren zo ingrijpend dat ik nieuwsgierig was hoe ik me zou houden bij dit weerzien. De volgende dag blijkt dat het goed was, ik heb droomloos geslapen en sta om 6.30 op want het belooft een warme dag te worden met een behoorlijke rit. Al met koffietijd, en dat is bij mij elke tijd, maar nu om 10 uur ben ik in Lucca, een fraaie oude stad met de kenmerkende woontorens, sommige met de bomen op het dak en midden in het centrum het amfitheater, een plein waar de huizen een ronde vormen en je via poorten op het plein, het theater kunt komen. Mooie oude smalle straten en het dorp is geheel ommuurd d.w.z. een muur met aarden wallen. Er lopen al diverse groepen toeristen rond met de bekende gids, herkenbaar aan zijn of haar microfoontje en de staaf met een vlagje er aan. Tijd om weer verder te gaan. Het landschap verandert weer van het bekende en mooie Toscaans landschap in dat van de Liturgische kust. Bij Viareggio rij ik wel 20 km langs aaneen gebouwde strandtenten en het strand en de zee krijg ik niet te zien. Ik laat de tomtom vandaag het werk doen en ben benieuwd hoe hij het bij La Spezia gaat oplossen. Dat doet tie helemaal naar mijn zin, de havenstad krijgen we niet te zien en als Cinque Terra begint kom ik op de SS 1 terecht, precies wat ik wilde. Nu gaan we dwars door dat aparte ruige landschap met soms van uit de hoogte een zicht op zee met een dorpje en dan weer de bergen in het achterland. Het is veel klimmen en nu de temperatuur weer boven de 30 gr is gekomen, is het behoorlijk heet, zelfs in de heuvels op hoogte. Ik wil In Sesti Levante een camping vinden maar dat valt niet mee, en kom een paar dorpen verder bij toeval op een plek waar je je tent kunt opzetten pal aan zee, camping mag het niet heten en ik heb deze reis nog niet zoveel betaald, terwijl ik een halve plek heb toegewezen. Maar ik ben helemaal op en uitgedroogd.