Spijt is zonde van de tijd

Stretta Messina,15 juni 2013
Iemand van de receptie van de camping komt me een sleutel brengen want om 6 uur vanavond gaat het hek op slot. Ze vertelt erbij wat de reden is. Dan kunnen de gasten van de Pizzeria op het terrein niet hun auto op het campingterrein parkeren en laat in de avond weg rijden. Herrie dus, daarom doen ze het. Maar ze doen niets aan de hangplek bij die pizzeria van jongeren die echt hard liggen te schreeuwen en te gillen tot, de ene avond half 12 de volgende avond tot ver na 12en. Het zijn zo de irritaties bij het reizen, ik heb het al vaker gezegd, mensen weten niet meer hoe ze zich kunnen vermaken zonder herrie. Zit ik op het strand, het is niet al te diep, het strand tot het water en toch moet er door 3 jongens gevoetbald worden, tot er een een lel onder de bal geeft en dat ding natuurlijk iemand tegen het lijf raakt. Of een truttig stel wil ineens en alleen op het strand, want nergens zie je mensen dat ergens doen; met een houten bat tegen een hard rubber balletje slaan en dat geeft gewoon een hinderlijk getik. Ze beseffen niet dat ze zich voor wel 3 generaties later onsterfelijk belachelijk hebben gemaakt. Maar wat ik niet begrijp is waarom je alleen op het strand met die flutspelletjes gaat spelen. Ik lees de reis van geert Mak in navolging van wat J Steinbeck 50 jaar geleden had gedaan. Daarnaast geeft Mak veel cijfers over dat Amerika en je ruikt de oude PSPer in hem bij die opsommingen. Ik zit hier bij Messina op het puntje van het eiland, dat als een voet wordt afgebeeld in het symbool van Sicilië; een dame met 3 benen. Manke Nelis beklaagde zich in een lied erover dat ‘ach, had ik maar 2 benen’, zij kijkt schalks met die drie van haar. Ze heeft geen handen, wat mij weer deed denken aan de verzuchting van iemand, die zowel de armen als de benen miste, dat alles toch nog veel slechter kon. Het beeld is gemaakt n.a.v. de Griekse benaming van het eiland, Trinacria. Deze voet ligt het dichts bij het vaste land van Italië, daar waar men ooit een brug gaat bouwen. Nu, vrijdag de 14e heb ik me op een camping geïnstalleerd en rij het dorp door voor de oriëntatie. IK moet een bankomat vinden, dat lukt maar hij is of buiten werking of hij accepteert geen buitenlandse kaarten. Ook die irritaties ga je accepteren, net zoals mede kampeergasten zitten te wachten op iemand die nog langs zou komen. Ach, ze had een goede imitatie van een tortelduif gegeven, die veel rondvlogen daar, en toen deed ze er een van een zangvogel, ik dacht dat het was om mij, zoals de rattenvanger van Hameln, in de val te lokken, zoiets. Op weg hierheen moet je zo af en toe de tanden op elkaar bijten maar vooral je stuur zo stevig mogelijk vast houden als je in de buurt van de Straat van Messina komt. Als je dan een heuvel over moet, en we kennen het van vorig jaar in Kroatië met de Bora, dan blaast die wind al wapperend en ben je met dat scootertje iets meer dan een prop papier, zo voelt het. Ik bemerk dat automobilisten je dan meer ruimte geven op de weg. Vandaag is als alle dagen prachtig zomerweer en is het een lust om op de scooter in de open lucht te rijden, Full Cabrio, zo noem ik het. Als je de camping uitgaat zie je aan de andere kant van de weg de Stretto, de straat van Messina. De overkant is ongeveer een km of 3, op het dichtstbij gelegen punt. In de middag wordt het licht het mooist, dan schijnt de zon op Regio en Villa Giovanni aan de overkant. Haarscherp, de hellingen zijn daar in terrasvorm. Als je die schoonheid ziet in dat licht en de kalme zee in hemelsblauw, waar zeilscheepjes en motorbootjes en parmantige vissersbootjes waar de schipper staande aan het roer staat, dan wil je toch niet dat daar ooit een brug gaat komen. Dan zijn alle illusies voorbij, dan kun je nooit hunkeren om naar de overkant te gaan omdat het te hard waait, of te mistig is, of dat er een staking is, of omdat de boot er niet is. Dan is er nooit een reden niet te gaan. Van Morrison zong eens: The river is wide and I can;t swimm over, I wish there was a man to ferry me over. Dan heeft verlangen zin, dan kun je hunkeren naar de overkant. Ik denk dat Odyssee ook naar die kant heeft gekeken, toen had hij nog geen weet van die eenoog, verderop. Maar een brug moet er niet komen, net zo min als er een brug zou moeten komen naar Texel. Waarom zou je, alle verlangen etc. waar ik het net over had verdwijnt voorgoed, en waarom? Om een paar tellen in de tijd die je er mee wint. Mijn oma, ze was van 1884 die had een huisarts en ze vertelde met trots dat hij de visites reed op zijn motorfiets. Maar hij had een gevleugeld gezegde en hij zei het al ver voor de 2e W.O.: De mensen haasten zich maar ze doen niets anders als hollen naar hun graf.
Ik rij op die vrije dag die ik me gegund heb wat rond op deze punt van Sicilië. Het is er mooi, heel anders dan de rest van het eiland, er is een aangelegd meer achter de camping, de flamingo’s ontbreken maar toeristen zie je hier(nu) niet. In de kerk aan de stretto trouwt een Carabinieri en zijn makkers staan in vol ornaat met blinkend sabel en dwarse hoed a la Napoleon naast het altaar en bij de ingang van de kerk opgesteld. Naast de kerk is een brug naar Giovanni Cavalero vernoemd, hij is al in het begin van de inval in Irak gesneuveld in Alnassyria in 2003, hij was Sottoteniete, onderluitenant. Hebben wij dat soort herinneringen aan jongens die ook in dat land gesneuveld zijn? Geert Mak rekent af met het idee dat de Amerikaanse politiek zich ook maar iets zou laten afhangen van andere zaken dan eigen politiek-economische zaken. De Marshallhulp is door de Ned. Regering tot de laatste cent terug betaald. Amerikanen doen nooit iets als er voor hen geen profijt inzit. De volgende dag rij ik al vroeg, het is half 7 in de ochtend en zondag, naar de ferry. Ik koop een kaartje€.13- en een klein half uur later sta ik aan de overkant en neem de autoweg naar Reggio di Calabria. Van daar is het simpel, ongeveer 250 km de SS 06 aanhouden. Ik kijk de ogen uit als reggio eindelijk ophoud en de natuur begint. Heerlijke geuren van alle bloesems en bomen etc maar ook van wat er naast de weg verbouwd wordt, maar ook altijd hier helblauwe zee aan de rechterkant met verblindend witte, lege stranden, zelfs op zondag. Als er al mensen op een strandje zitten dan is dat altijd onder een parasol want de temperatuur zie ik oplopen, maar ik merk het ook. Tegen 12 uur loopt het naar de 36 gr en de armen en knieën schroeien als het ware. Ja, ik rij redelijk onbeschermd vandaag, hemdje en korte broek zelfs de handschoenen gaan ook uit. De kustweg die tot Taranto loopt en 500 km lang is ligt erbij als een biljartlaken, dat heb ik de laatste 14 dagen nog niet mee gemaakt, heerlijk en wind in de rug, lekker warm, zeg maar. Tegen 1 uur stop ik bij wat mij een leuke pizzeria lijkt en naast een kwart rode wijn neem ik een half litertje water, ik krijg zonder bubbels terwijl ik wel erom gevraagd had, plat water is mij een gruwel maar ik heb het flesje in 2 slokken leeg. Gevalletje van uitdroging, die wind en de zon, alles gloeit aan me en het is nog bijna 80 te gaan. Ik kom bij een andere dan de beoogde camping maar het is wonderschoon. Een mooie kust en 15 mrt beneden me, via een pad te bereiken, een prachtig zandstrandje omzoomt door rotspartijen. De baas van de camping loopt met me mee, ik heet Gino, en wijst op wat plekjes, zeezicht, schaduw en hij vertelt erbij wanneer d e plek in de zon staat. Ik moet 6 euro voor een nacht betalen en als ik dat kom brengen vraagt hij: heb je al gezwommen? Nou en of en het is heerlijk water. Ik twijfel nog of ik niet nog een dag zal blijven. Tegen de avond begint een geluid dat ik niet hoorde op Sicilië: De krekels! Als het donker wordt, om 20.30 komt hij, Gino nog even langs op een oud fietsje. Ik ben de enige op de camping en hij wijst op een hok en zegt: ik heb het licht daar aangedaan, je kunt er water krijgen en naar de wc gaan. Bonne Notte.
Ps voor Mieke: als je de koffer pakt voor Rome vergeet dan niet een rood opwaaiende rok mee te nemen voor achterop de scooter, tenminste als je schrijlings zit.!