De knoop van Hercules

Valderice 5 juni 2013,
Vandaag staat het ritje naar Trapani op het programma, een tocht van 100km over de oude kustweg van Palermo naar Trapani. Omdat daar geen camping is moet ik in Valderice er een gaan zoeken en ter plekke maakt die het je knap lastig het te vinden. Het ligt in Lido Valderice om ome en dat ligt 400 mrt lager en aan zee. Er staan alleen caravans van locals die nog geen euro waard zijn, toch is de jongeman heel behulpzaam en is de hele dag bezig de boel een beetje te laten lijken. Nadat mijn onderkomentje weer staat vertrek ik naar Trapani voor een her-kennismaking. Het komt allemaal nog zeer bekend voor. Ik probeer een kennis te vinden die hier in Eriche een B&B heeft maar dat lukt niet, dat vinden dan. Het volgende probleem is dat geldautomaten op het platteland geen int. Bankpassen accepteren. Ik had het al gemerkt bij het tanken bij onbemande tankstations. Die zijn tussen 12.30 en 16.00 uur onbemand want dan is het siestatijd. Het gevolg is dat ik van de camping weer naar Traan kan rijden om geld te tappen. Wat omstanders bij de bankomat bij de camping steken de handen in de lucht: Zo gaat dat hier. Ik zeg, een beetje kwaad: ”geen wonder dat je hier geen toeristen ziet.” Dat is ook zo, het lijkt Tunesië wel. Bij het strand zijn ze nu, 5 juni de boet aan het installeren en een lik verf aan het geven, de meeste tenten zijn nog in winterslaap. Maar de rit van Palermo over de oude kustweg is wonderschoon en eigenlijk het gehele landschap is de moeite waard. Vooral nu, alles wat bloeien wil doet dat ook uitbundig. Gisteren was ik naar Corleone gereden, zo’n 80 km het binnenland in en ik trof daar een groep katholieke Amerikanen. Ik kon dat zien omdat ze allemaal een metalen badge op hadden met hun naam en de vermelding van hun geloof en dat ze een reisgezelschap waren. Verder viel er aan hen weinig te zien, het waren gewone Amerikanen die met een blik in hun ogen de wereld bekijken waardoor je kunt zien wat ze denken. Maar wat doen katholieke Amerikanen in Corleone, die zich daar gaan uitdossen met rare petjes van The Godfather en alleen met dollars willen betalen. Ik ga maar gauw koffie drinken. Buiten dat het een mooie rit door het landschap is , kan ik naderhand geen reden opnoemen om er heen te gaan. Niets wijst op de herkomst en weinig ook op de toekomst van een Padrone. De scooter loopt weer als van ouds tegen heuvels op, ik heb de bagage iets gerangschikt maar het euvel waarvan ik denk dat de oorzaak is hou ik nog even voor me om eerst een bandenman te consulteren. Ik peins me al suf hoe ik dat moet gaan uitleggen in het Italiaans, ik ga al na 2 woorden over in het Spaans, alleen dat birra is blijven hangen. ’s Nachts regent het maar de volgende dag is het al vroeg warm maar bewolkt. Ik vertrek voor een korte etappe naar Marsala, waar men een beroemde wijn met ei maakt. Daar gekomen, het is een ritje van slechts 60 km besluit ik na een heerlijk broodje en een café lungo om door te gaan naar Agrigento. Het is nog 140 km over een drukke weg, de enige. Je bent dan eigenlijk alleen maar bezig met rijden, hoe de weg is, wat er achter je komt en waar je heen moet. Dan weer rij je over een hoog viaduct en het waait vandaag behoorlijk, gelukkig recht van voren maar op zo’n viaduct vat je elk zuchtje wind, vooral als een vrachtauto passeert. Ik merkte dat ik zeer vermoeid in Agrigento aan kwam en me druk maakte over het feit dat die camping weer eens niet aangegeven stond. Ik moest naar de Valle del Templi, dat had ik ook gelezen maat als ik bij die Valle kom en al zie waarom men hier naar toe komt, maar ik zie ik geen camping. Wel een paar Afrikaanse jongens en ik vraag in het Engels: waar is de camping? Of ik Frans sprak, Ja dat ook. Ze verkopen kralen om ons te pesten voor wat eerder in het verleden met hen gebeurd is, denk ik. Kijk mijnheer, daar bij het point rond gaat u rechts en dan doorrijden, het is niet ver. Het blijkt wel ver te zijn en ik draai na een tijdje en ga terug vlak voor dat point rond vraag ik het weer. Die persoon, zo blijkt later, duidt het goed aan. Die jongens uit Senegal, daar kwamen ze vandaan, wisten niet wat a droit of tout droit is. Een kleinigheid, dat hadden ze niet nodig toen ze in gammele bootjes naar Lampedusa vervoerd werden. De camping stelt niet veel voor, gratis douches, zwembad en Wi-Fi. Maar ik moet 18€ betalen en dat is een keer zoveel als gemiddeld. Mijn Engelse buren van een paar campings terug komen naast me staan. Ze hebben hun huis in Engeland verkocht en overwinteren in Zwitserland. De camper heeft zonnepanelen en hij heeft een zeer geluidsarme generator die op methanol loopt. Die nacht woedt er weer zwaar onweer in mijn hoofd, maar tegen de ochtend kan ik bijna alles weer aan. Dat is , waarvoor ik gekomen was, de Tempelvallei bezoeken. Vanwege mijn leeftijd mag ik gratis naar binnen. Het is de moeite waard, ze zon is gemeen hard gaan schijnen en er is weinig schaduw, maar het feit dat ze hier aan het bouwen waren t.t. v de bouw van de piramides, 500 jr. B.C. Ik leerde dat ook de Grieken altijd de dingen oostwaarts bouwden. Daar kwam het licht vandaan, de dood, dat was de zonsondergang, het westen. Zwangere vrouwen kregen de knoop van Hercules om, omgord. In het Frans is zwanger enceinte en in het Italiaans ook en Grieks dus ook, ceintuur. Ik trakteer me aan zee, het is om de hoek, op een lichte lunch. Een karaf witte droge lokale wijn. Lekker, en koel en niet duur. Ik wil weer eens een degelijk bistecca al viletto eten die kreeg je vroeger( 1970) in Spanje vroeger ook, en wij maar denken dat het biefstuk was. Deze was precies zoals toen. . Ik raak op het terras aan de praat met een Frans echtpaar. Ze beginnen vragen te stellen over de scooter. Ze komen uit La Rochelle. Als ik vertel in of liever op Ile de Re te zijn geweest, vragen ze: in welk jaargetijde? Zomer?. Dan, zo verneem ik, is het mudvol. “Je moet er in de winter naar toe gaan, dan is er dat prachtige licht”. Dat mag ik graag horen, iedereen heeft iets onaanraakbaars waar je helemaal weg van raakt als je het over een speciale plek hebt. Toen ik in Palermo aan land kwam was een van de nieuwe dingen dat me opviel toen ik ze zag, waren de Chattalangas, die blauw/purper bloeiende bomen zonder blad, toen en nu weer. Die witte droge wijn op dat terras bleek nog iets te hebben. Na nog een quarto moet ik voor die halve lt. 3 € betalen. Ik was in Sferracavallo en had die avond zin in spaghetti met frusti di Mari. Had een leuk restaurant gezien aan het haventje en reed er naartoe. De kok wenkte me bij de voordeur maar ik had de buurman in gedachten maar wellicht is het een pand. Ik liep naar binnen en voelde direct al nattigheid. De kok ging naar de kombuis en de gerant of manager, colbertjasje boven een spijkerbroek en daaronder sportschoenen. Ik vond dat al geen combinatie. Bij de wijnkeuze vond ik de wijs om direct al te zeggen dat ik niet voor een fles ging maar per glas. Geen probleem. De frutti di Mari stond niet op de menukaart maar ook dat viel op te lossen. Ik voelde me steeds van dat geval in Venetië liep op een enorme stampij uit en s minder comfortabel te voelen. De wijn kon me maar matig bekoren maar de frutti die even later kwam des te meer. Overladen met heerlijke schaaldieren, de spaghetti in room en een mooie salade erbij. De dame, die zich ook met mij ging bemoeien omdat ze Frans sprak en ik geen of nauwelijks Italiaans, schonk mijn glas bij. Daar gaan we, dacht ik en herinnerde me een gebeurtenis met heerlijke zeebaars in Venetië. Een Amerikaan had het ons aanbevolen en een aanbeveling van die die mensen moet je nimmer volgen, die hebben alleen verstand van een burger. Enfin, van dat geval in Venetië liep op een enorme stampij uit en wij kwamen er goed uit vandaan. Ik was dan ook stomverbaasd toen ik de rekening kreeg, de frutti bleef heerlijk, zeldzaam heerlijk alleen die wijn was shit, maar dat vond ik al bij het eerste glas. Er viel niets te klagen, toch was ik enorm opgelucht.
Vanmiddag reed ik langs d e stranden van Agrigento, witzand en duintjes, golfbrekers voor de kust in de vorm van een dijk van rotsblokken en helder blauw water. Alleen alle strandtenten waren nog gesloten alhoewel er al spaarzaam mensen op het strand lagen. Er was een houten tent open maar het genot om daar te zitten werd door harde muziek vergald en ik stapte weer op de scooter. Postzegels die eerder bij de Tabac ie te verkrijgen waren kun je door belastingmaatregelen alleen bij het postkantoor krijgen, maar voor 12 man is slechts 1 loket open en ik zie de dame al 6 keer een card door de machine strijken en hou het na 5 minuten als dezelfde klant nog steeds voor het loket staat, voor gezien.
Hoe zouden die gasten in Silio’s Bunga Bunga villa betalen?

Ps. voor Edwin,leuk je reactie te lezen, vertel wat meer evt.via wa.wagenaar@telfort.nl