Haren, jaren en stilte

Volonne, 28 mei 2013
Na de hele dag tussen hoop en berusting te zijn heen gegooid i.v.m. het weer, kom ik aan in Diekirch n Luxembourg. Daar zijn twee campings aan de Sure, het sterk stromende riviertje. Beide staan propvol omdat er dit weekend zoals ik al had gelezen op de grote panelen die over de weg waren gespannen bij het binnen rijden van Diekirch. Ik wilde in een hotel overnachten, maar door het evenement van de Marche du Armee, alles gaat in dit deel van Luxembourg in het frans, waren beide hotel complet. Gelukkig was de temperatuur zowaar naar meer dan 14 gr. Gestegen en dat deed mij besluiten om een camping op te rijden. “Zoek maar een plekje” zei de receptie boy, Dat lukte en vanaf het moment dat ik mijn tentje ging opzetten had ik aanspraak. Het vaakst werd gevraagd of ik helemaal uit Holland was gekomen. Iedereen was naar hier gekomen die een beetje een wandelaar, of zeg maar 4daagse loper is, maar ook delen van het leger uit alle omringende landen deden mee. Het grootte contingent kwam uit Holland. Is het een motorscooter”? waar ga je heen? Zelfs toen ik bij tijds in de tent lag hoorde ik het gepraat over de scooter , maar meer nog over het half lege flesje bier en bijhorend glas dat naast de tent stond. Zelfs het orkest en zanger die in het dorp de feestvreugde aan het opkrikken waren hinderde me dit keer niet om snel in slaap te vallen. Sinds februari heb ik me voorgenomen , en doe het sindsdien dagelijks, om voor het slapen gaan in bed de ademhaling te tellen, tot 100. In het begin lukte het niet, gedachten drongen voor om vooraan te staan. Tot het wel lukte en ik begon te merken dat ik niet meer droomde. Het waren altijd vervelende dromen uit een voorbije tijd, maar daarna stond ik altijd een beetje verslagen op. Ik sliep dus met een leeg hoofd en dat gaf rust. Daarom had ik geen last van die herrie uit het dorp wat anderen weer gezellig vermaak noemen. De volgende dag kom ik tegen 3 uur ’s middags aan in Plombieres les bains in de Vogezen. Het is 5 gr en het regent, ik rij het plaatsje door op zoek naar een hotel en laat het ook vallen op het Hotel d’Alsace. Het ziet er uit als een ouderwets provinciehotel, oude grandeur. Van binnen klopt het ook, een fraai trappenhuis in een U profiel met houtentraptreden en in dat U profiel heeft men een kleine lift gebouwd, anders hadden ze nooit 2 sterren gekregen. De dame van de receptie gaat me de kamer tonen, we proppen ons beiden in het liftje samen met mijn rugzak. De schuifdeurtjes sluiten zich en het ding zet zich in beweging, zij kijkt naar het plafond en ik kijk naar beneden en zie: beaucoup du monde sur le balcon. We stoppen op de 2e etage en de kamer bevalt me. Dag 3 begint zeer fris maar al gauw wordt het eindelijk lekker weer en ik kan de tent in Pont d’Ain opzetten en in de zon gaan zitten. De volgende dag is het ook half blauwe lucht en ik zit al om 07.30 op de scooter voor de etappe naar de Provence, daar moet eindelijk de warme zon zijn. Tot Grenoble gaat alles vlekkeloos, de stad is omringd door besneeuwde bergen, ook hier de lang durende winter. Al stijgend naar de Col du croix haute, de poort naar de Provence begint het kouder te worden en op de col is het nog 9 gr en begint het te regenen, Dat doet het 100 km zuidelijker, ver voorbij Sisteron, nog steeds en ik zit weer te rillen op de scooter. Voor de komende dagen is er niet veel verbetering, in de Rhonedal blaast de mistral. Er is geen ontkomen aan: na het schaars worden van de haren en de jaren en de stilte lijkt nu warmte ook al een schaars goed te zijn geworden.