Op Safarie

Addo Elephant Nature reserve
Addo, 15 nov.2012
We vertrekken een dag eerder dan we dachten uit Oudtshoorn. We gaan richting Port Elizabeth, daar wonen diverse familieleden van Mieke en we proberen contact te leggen. Daarvoor is een simkaart van ZA aangeschaft waarmee we goedkoop kunnen bellen, trouwens ook naar Nederland. Om een of andere reden die niet duidelijk is komen we terecht in Jeffry’s bay. Daar waar volgens kenners de beste wave is voor surfers. Daar ben ik het mee oneens want de beste wave is die welke de surfers voorgoed meeneemt. Maar om andere redenen heb ik een hekel aan die ranking van dingen. Ik las dat Hvar een van de 10 mooiste eilanden is. Wie kan dat bepalen, wie heeft alle eilanden gezien. We komen in de wijk van de Supertubes terecht en gaan een hotel binnen, maar alles is bezet. Aan de overkant van het pleintje, pal aan het strand en wat een strand, zijn kamers vrij. Het bevalt ons en we zijn even later gesetteld. Ik probeer in zee te gaan maar dat zit me niet glad, aan de vloedlijn, die hier weinig voorstelt, de Indische oceaan immers, liggen smerig scherpe rotsen. Het blijft bij poedelen want om op die rotsen te geraken betekend einde reis. De tocht van Oudtshoorn naar hier was weer geweldig mooi. We volgen een vallei gedurende 160 km met steeds wisselend landschap. Maar altijd is er het gevoel dat je in een heel apart land reist, alleen al door de taal langs de weg maar ook de inrichting in het land. De grote townships, zeg maar krottenwijken, soms van golfplaten huisjes en soms stenen huisjes, die eindeloos in het landschap staan. Het zijn 2 parallel lopende werelden hier, gescheiden door de woonruimtes en door het geld. Maar iedereen, zowel de blanke als de gekleurde en zwarte mensen hebben muren rond hun huizen, de blanken om hun huis en de rest om hun –ship We rijden de kust langs nieuwsgierig gemaakt door de plaatsnaam Paradise beach. Maar eerst komen we in Sir Francisbay, net een dag geleden geteisterd door een enorme brand, waarschijnlijk veroorzaakt door de braai op zondag. In SFB staan alleen maar riet gedekte witte villa’s en de brand is het gesprek van de dag. 75 huizen afgebrand. We rijden terug en komen in Paradise beach. Een strand om te zoenen, wat je niet moet doen vanwege het zand in de mond, maar mooi wit zand en geen mens te bekennen. Mooie golven en een temperatuur die je na 14 dagen van zelf sprekend begint te vinden. Er is zowaar een restaurant aan het strand en we drinken wat en rijden verder terug naar Jeffry’s bay. Een schitterend aangelegd Venetië ligt achter het duin met de fraaiste villa’s, Het gehele project is ommuurd en alle huizen zijn verbonden door het Canal Grande. Aan het eind gaat de ommuring verder maar dan begint de township. Een schrillere tegenstelling is nauwelijks denkbaar. Hoe kun je verwachten dat zo’n zwarte bevolking eerlijk en netjes blijft als je zo met je macht en rijkdom loopt te pronken. Weer terug gaan we eten bij De Viswijf, een restaurant aan het strand. We hebben niet gereserveerd, natuurlijk niet want dat we gaan eten en waar komt op het laatste moment bij ons op, vooral waar, en krijgen een tafeltje niet pal aan het raam. De verdere avond blijven die tafels leeg, maar na 8 uur als het donker wordt valt er weinig meer te zien buiten. De bediening en het eten zijn weer uit de kunst, Mieke is helemaal weg van de Bobotie, een nationaal gerecht. De wijn, rode Eikenbosch is voortreffelijk en we hebben een zeer gezellige avond. Maar de volgende dag doen we bij de Spar onze inkopen om zelf de maaltijd te bereiden, we hebben een self-catering huisje, dus. Ons balkon heeft een prachtig uitzicht op de oceaan. Het wordt struisvogel vlees en salade en lekkere witte dikke korrelrijst met een Franschhoek wijntje. De struis is heerlijk, een beetje smaak als kippenlever maar het is roodvlees dus het kan heel kort gebraden worden. Die struis wordt hier massaal gekweekt als varkens bij ons, alleen bevat het vlees geen cholesterol en bijna geen vet. Ze lopen vrij en hebben alle ruimte. Vroeger, tot 1914 waren het de veren, nu zijn het vlees en huid/leer wat zijn waarde opbrengt. Als je langs de weg stopt bij zo’n struisweiland, komen ze nieuwsgierig naar je toe en moet je opletten dat alles wat los aan en op je zit niet binnen hun bereik komt. Ze zijn watervlug met de hals en voor je het weet ben je je bril kwijt. Weer thuis in ons huisje merkt Mieke wat later dat ze haar tasje met alles van waarde en onmisbaarheid er in kwijt is. Het is niet ver en op het terras waar we zaten wijzen een paar jonge mannen naar binnen. Opgelucht komt Mieke naar buiten met het begeerde. Zo zie je maar, in dit eerlijke land hoef je je geen zorgen te maken. Maar 's nachts slapen we met de schuifpui open maar met een traliehek ervoor en die is op slot zoals ook de poortdeur waar je door moet om bij dat traliehek te komen. De volgende dag rijden we naar Addo olifantspark, een park zo groot als Nederland en hier zijn volop olifanten en andere wilde dieren te spotten. We rijden naar, hoe bestaat het, Orange Elephant, een backpackersfarm waar we gisteren een boeking voor een kamer gedaan hebben. Het ligt wat verscholen in het landschap, een oprijlaan en een grote spar die weer omringd wordt door die prachtig blauwbloeiende bomen die je ook in India ziet. Heggen van alle kleuren bougainville, kortom een heerlijk landerige omgeving De ingang van het park is 8km verderop. We krijgen een aanbod voor een hele dag wild spotten dat we niet kunnen afslaan. Die avond gaan we bij het aanpalende restaurant eten, er is een organische tuin bij waar alle kruiden en groentes gekweekt worden, moeders kookt en de Canadese vader zorgt voor de bediening. Ik moet Windhoek bier drinken en geen Castle, want die is niet organisch. Zo ook de vleesmaaltijden, enkel wild, struis-springbok-gazelle en koedoe, een rund met hoorns als twee kurketrekkers. Dat wil ik wel proeven. Het moet zeer kort gebakken worden anders is het niet meer te kauwen. Heerlijk dik en mals vlees. We treffen een stel uit Holland die al de tour door het parkgemaakt heeft op eigen gelegenheid, ze vertellen er vol enthousiasme over. Hij blijkt een CBSer te zijn, dus Mieke heeft genoeg gesprekstof. Zoals altijd liggen we bijtijds op bed.
We worden die vrijdag om 10 opgehaald bij ons home, The Orange elephant, een klein Mercedes busje met plaats voor 16 personen. We rijden naar het Addo Elephant Park, een SANpark, d.w.z. een Z Afr. Nationaalpark, evenals het Krugerpark. Omdat het de afgelopen weken zeer nat is geweest blijven de olifanten nu vaker in de bossen waar nog veel water staat dan dat ze naar de drinkplaatsen gaan waar ze normaliter te zien zijn. Toch spotten we behoorlijk wat dieren en na 2 uur gaan we naar een ander, privé park, het Scotty park. Maar eerst een lunch en daarna worden we over diverse open 9 Zitter Landrovers verdeeld. Met ook een zitplaats links op de motorkap. We rijden over 2 sporen dirtroad en al gauw zien we een scala aan dieren in het bontlandscape, het halfopen terrein. Dit is de safari experiance. We spotten 2 giraffes en daarna volgen vele dieren in hun natuurlijke habitat. Ik zit op de motorkap als we de rhino’s zien. Eerder noig lagen ze een siësta te houden maar nu zijn ze wakker. De ranger stopt 20 mtr. Voor we bij hen zijn en gebiedt me snel in de wagen et klimmen. Ze zijn volstrekt onbetrouwbaar. Na de thee onderweg rijden we naar de leeuwen die ergens gespot zijn. Het is een familie, vader slaapt en de jongen spelen wat. Het spul ligt heerlijk in de schaduw van een boom in een open terrein. Verderop spelen springbokken. Er zijn wat olifanten gezien op de heuvels verderop en we rijden er heen. Het gaat tussen de struiken door en je moet de armen goed binnenboord houden want de stekels van de struiken halen de hele arm open als je onvoorzichtig bent. De ranger, die veel uitlegt bij de dieren die we zien, vertelt dat we met een omweg gaan anders rijden we met de zon tegen er heen en hij is bang de grote bull, de mannetjes olifant, die enigszins agressief schijnt te zijn, niet op tijd te zien. We stoppen want hij hoort gekraak van hout, we zien een olifant met slagtanden aankomen en die loopt nieuwsgierig op de Landrover af. We fotograferen als idioten, dit zagen we vandaag nog niet, zo dichtbij. Hij staat pa voor de motorkap, als gekraak klinkt en de enorme bull uit de struiken komt, 10 mtr van ons vandaan. Hij briest met de slurf en klappert met die enorme opren. De ranger start de motor en rijdt achteruit, er is een beetje paniek. Ik fotografeer maar een dame voor me raakt geheel bevangen door angst. De ranger kan niet snel genoeg achteruit rijden omdat het spoor zigzaggend gaat. Hij probeert tussen de struiken te draaien maar de stier komt steeds dichterbij. Het keren lukt en hij scheurt 100 mtr verder en draait de wagen en we kijken wie er komt. Er klinkt gekraak van takken maar de stier blijft waar hij was. Dit was de ultieme experiance die we wilden. You don ’t fool with the elephants, zei de ranger Malcolm voor we bij hen kwamen. Niet zo lang geleden tilde een bull een wagen op met zijn slagtanden en gooide hem om, met inzittenden, ze kwamen te dicht bij. Zonder rolo’s denk ik. We genieten en gfaan in de avondzon terug naar de leeuwen, ze zijn allen wakker behalve vaders, die ligt nog heerlijk met zijn zwarte manen te dutten. De jongen zijn aan het vechten en springen in en uit de boom en vallen elkaar aan, een schitterend gezicht op 10 van ons vandaan. Na ruim 4 uur crossen door het landschap gaan we vlak bij de leeuwen naar een braai en in het donker bij het vuur horen we de leeuwen brullen. Die dag kan niet meer stuk. Gebukt onder het gewicht van vele, vele foto’s komen we om 10 in de avond terug op onze stek en kruipen eigenlijk direct in bed, doodop.