Tenslotte

Aan boord van de Sorrento naar Trapani.
31 mei 2011
De weg van Tabarka naar de Romaanse opgravingen kronkelt zich omhoog en op de top is de grens met Algerije, maar we slaan af en blijven(helaas) in Tunesië. Gisteren aan boord van het piratenbootje was ook een Amerikaanse jongen. Hij studeert Frans in Tunis en leek het zelf te bekostigen. Hij zei dat zijn regering voor bijna elk land een negatief reisadvies geeft. Zijn moeder was gaan huilen toen hij haar het goede nieuws vertelde, van zijn reis naar Tunis. Vreemd is dat onze regering wel een bijna negatief advies geeft voor Tunesië maar niet voor Marokko, waar gevaarlijkere dingen gebeuren dan in Tunis. Misschien heeft een negatief reisadvies voor Marokko een grotere uitwerking in Nederland dan voor Tunesië. Ik weet het niet maar vermoed een grote terughoudendheid waar het Marokko betreft. We zijn dus op de top en kijken naar een landschap die je hier niet verwacht. Graanvelden en olijfbomengaarden en andere gewassen, er is water genoeg. Soms denk je in de Provence te zijn. Want die Romeinen waren gek op graan. Brood en Spelen toch? Het begint ook behoorlijk warm te worden, we zijn al een uur eerder opgestaan om voldoende tijd te hebben voor nog een middagje Tunis. Bulla Regia is er plotseling, geen aankondiging maar je ziet het langs de weg liggen en we stoppen en kopen 2 kaartjes en een permis voor het fototoestel, dat is gebruikelijk hier. Die kost overal 1 dinar, 50 ct. De zon schijnt strak op ons blote hoofd als we door de ruïnes lopen, bij het theater, zo groot als, zeg maar de tent van circus Boltini, zijn een metselaar en een jonge vrouw aan het werk. Dat wil zeggen, de man is aan het werk en zij zit gracieus op een steen, ze heeft een lange rok aan en een mooie hoed met grote randen op en heeft een schetsboek in de hand. Je hoort de metselaar denken: wat een gezeur om die stenen, het maakt toch niet uit, laat me toch mijn gang gaan dan is het zo klaar. Maar ik word gek van die griet, dat gezeur over die stenen, pietje secuur. Zoiets dus. Als ik haar bekijk ben ik op haar hand. Er is achter het theater een enorm zware ombouw die alles een groots karakter geeft. We waren al bij de termen, de baden geweest, mooie ruimtes waar het mozaïek nog volop aanwezig is. Door het dorre land loop ik onder de stekende zon, zodat het vocht op mijn brillenglazen loopt en ook in de nek voel ik het stromen. Bij het huis van de schatbewaarder(tresure) kun je duidelijk de vertrekken zien. Onder de grond zijn de diverse verblijven, de bodem is nog geheel bedekt met mozaïek, de kleuren en patronen zijn nog duidelijk te zien. Het huis boven de grond is verdwenen. Als ik een trap ontdek stuit ik beneden op een hek en kan niet verder, jammer. We bekijken alles onder het luide gezang en gepreek van een dichtbij staande moskee. Het lijkt alsof een jongen de a capella gezangen zingt en een imam de teksten. Het duurt onze gehele bezichtiging. Het stoort allerminst, we zijn al veel gezang en gepreek gewend. Daar heb je Sinterklaas weer, zeggen we dan en dan blijkt dat Martin Bril in zijn boek Evenwicht dezelfde benaming gebruikt voor dat geloof. Maar als we weer in de auto zitten en langs de moskee rijden( de dienst is afgelopen) zien we zeer veel mensen rondom de moskee staan, hoofdzakelijk mannen, zoals altijd. Maar daar weer omheen staan zowel het leger als ook de politie en brandweer. Er staat zelfs een heuse pantserwagen met geschut op het dak naast de moskee. Maar nergens is iets dat op iets lijkt. Wij kunnen niet verstaan wat er door de Imam is gezegd. Misschien een radicale Sinterklaas. Later die dag legt iemand een soort blink-blink ding op ons tafeltje op het terras bij de souq van Tunis. Hij is doofstom en legt er een briefje bij. Ja, zeg ik tegen Mieke hij kan niet praten maar ik kan het niet lezen. We lachen en de man neemt alles weer terug. Het bier is weer zonder alcohol, dat zeggen ze niet en deze is lekkerder dan in Sousse, de vorige keer, bij onze aankomst in Tunis, heb ik het niet gemerkt en maak er nu ook geen opmerking over. Wel over de prijs en hij geeft een dinar meer terug dan wat hij eerst terug gaf. We zijn weer in de hoofdstad, alles is weer duurder dan we gewend waren. Voorbij Beja stuiten we, na een helling ineens op een groot meer, geen stuw meer maar een mooi blauw meer. We hadden een soort spelletje deze weken gedaan welk trefwoord zou passen bij Tunesië. Je hebt Incredible India, we komen uit bij Amazing Tunesia of verrassend Tunesie. In ieder geval een zeer positieve benaming. Ergens onderweg werden we door de politie aangehouden en de man stak zijn hand door het open raam en zei Soyez les bien venue. Dat gevoel kregen we op veel plaatsen, blij dat we gekomen waren in hun nieuwe land. Als we weer terug zijn in Hotel Maison Doree in Tunis hoeft er niet ingecheckt te worden, ze kennen ons nog. We krijgen een iets mooiere kamer. Het is een heerlijk hotel, Frans tot in de muren, uiterst correct maar met een lach en je een geweldig welkomgevoel geven. Als je gaat; dit is een aanrader, je bent hartje centrum en een mooie kamer met ontbijt kost €25. We lopen de halve souq door en ik ben na afloop helemaal gaar, totaal op, de benen willen niets meer, alleen nog liggen. Dat doe ik en Mieke ook, die is ook gaar. Ook door het zeer warme weer. Het is maar(?) 30 gr. Dat hebben we bijna niet gehaald deze reis. Meestal een lekkere 25gr of iets meer met een briesje als we aan zee waren. Een fijne temperatuur om door het land te reizen. We besluiten die avond niet meer naar buiten te gaan en eten a la carte in het hotel. De dagschotel, wel 3 gangen kost €3.75. We eten voortreffelijk en gaan als echte Fransen direct naar bed.
De laatste dag strompel ik nog even over Bd.Bourguiba, de hoofdstraat van Tunis, eigenlijk om afscheid te nemen. Koop nog een paar dinars om straks de taxi te betalen. Toen we aan kwamen en de douaneman ons een taxichauffeur min of meer opdrong, betaalde ik €20. Onder protest want hij beweerde dat 30 dinar het zelfde was als die 20€, want ik had nog geen dinars. Straks moet ik 7 dinar(3€.50) betalen bij een officiële taxi. Hij wil ons naar het vliegveld brengen en als ik dat merk roep ik dat we verkeerd rijden. Maar ik loop nog op Bourguiba en sta stil om over de stok te hangen om de rug te rekken. Een politieagent loopt op me toe, er staan er nog volop op de boulevard maar er zijn geen manifs meer, en vraagt: Gaat het meneer? Ik antwoord: Ja hoor, je repose un peu. Hij lacht om deze oude man. Ik koop een sleutelhanger met Fatima’s hand. Die brengt geluk. Bij het hotel zit een oude zwerver op de stoep. Zijn schoen is aan de tenen open gescheurd, hij heeft snor en baard in het wit en dat was zijn kleding ook ooit. Hij heeft een bekertje en een half litertje water en een bidkraaltjes hanger. Als het goed is 30 kraaltjes een rust kraal en dan weer 2 x 30 kralen. Telkens een andere naam voor de oppersinterklaas en opnieuw beginnen als je klaar bent. Mieke staat boven op het balkonnetje naar buiten te kijken. Ik overweeg een foto van de man te maken zonder dat hij het ziet maar bedenk me dan dat Mieke het ook heeft gezien en zeker heeft vastgelegd. Ik geef hem een halve dinar en hij knikt blij. Een voorbijkomende vrouw ziet het ook en zegt: Merci monsieur. Ik heb mijn goede daad voor vandaag gedaan en het is niet onopgemerkt gebleven. Ik ben gered. Tenminste voor vandaag.
Op zee 31 mei 2011.