Einde van het reizen

Giesbeek, 12 juni 2016.
Voor degenen die mijn Facebook niet lezen.

Op 25 april 2016 vertrokken wij , Mieke en Wim, naar de Provence. We hadden schitterend weer i.t.t. de berichten die we voor die tijd lazen in de kranten. Maar Wim is moe en wil op een gegeven moment naar huis. We willen door de ANWB teruggehaald worden want Mieke heeft nog nooit met een auto-caravancombinatie gereden. Dat gaat niet want de ANWB wil weten wat Wim mankeert. In het ziekenhuis van Carpentras kan men niets ontdekken en dus besluiten we op 6 mei zelf naar huis te rijden. Mieke doet dat fantastisch en die avond komen we tot Nancy. Wim is zo moe die wil een hotel maar op de parkeerplaats van een hotel kan hij geen adem meer krijgen. Mieke holt naar de receptie en die bellen de Sappeurs-Pompiers. Die komen en even later ook een ambulance en hij gaat naar een ziekenhuis en wordt aan een hart-longmachine gekoppeld. Er worden een lijst van mankementen bij hem geconstateerd: De nieren doen het niet meer-hartritme storingen-maagbloedingen-longfuncties onvoldoende , ook door een dubbele longontsteking- een oog is ernstig beschadigd en heeft te weinig zuurstof gehad en moet als verloren worden beschouwd.. Hart en longen moeten wisselend van zuurstof worden voorzien en nog wat dingen. In 14 dagen valt hij meer dan 10 kg af. De 4 kinderen worden dringend verzocht onmiddellijk naar Nancy af te reizen. Wim wordt in een kunstmatige coma gehouden. Mieke slaapt in een naastgelegen klooster bij de nonnen. Na 14 dagen kan Wim vervoerd worden naar Rijnstate Arnhem en een paar dagen later is hij weer thuis. Doodop en kan bijna niets. De artsen geven hem te verstaan dat een scooterreis niet verstandig meer is. Wim herinnert zich wat hij in 2012 schreef op weg naar Santiago de Compostella:” Om 6 uur in de ochtend dampt de Maas als een oude Russische Samovar en het is 2 gr. Ik kruip op handen en voeten naar buiten en bedenk me dat ik toch met mijn 68 jaar te oud ga worden voor dit soort strapatsen.” Nu 2016, Ik besluit dat het genoeg is , nog een rit met de scooter en het gaat op suicide by scooter lijken. Ik stop ermee. Bovendien, al zou ik willen, voorlopig mag ik niet rijden met één oog. Bloedend hart maar ja, wat moet ik. Reizen is het rijm ontdekken in al het ongerijmde. Maar het gaat nog weken, maanden duren eer ik weer een beetje de oude ben.