Het verdere wel en wee

Sri Lanka, 24 november
Op de 13e heb ik het laatste geschreven, toen was hier nog niet duidelijk dat er in Parijs zich weer een ramp had voltrokken. Maar ook bij mij deed zich een lichaamswijziging voor. Ik werd steeds vermoeider en kon nauwelijks het bed uitkomen, laat staan om te lopen en in eten had ik al helemaal geen zin. Ik begon tegen de verdere reis op te zien en ben anderhalve dag in bed gebleven. Ook het weer hielp niet erg mee en het Noorden van Sri Lanka was ook niet iets zoals wij verwacht hadden. In Tricomalee veranderde het weer een beetje en we konden even op het strand vertoeven, maar later die dag begon de regen weer. Daarna stond de klim naar de Leeuwenrots op het programma maar ik dacht er niet over om een poging te wagen. De klim gaat 200 mrt omhoog via stenen trappen en soms met een stalen trap buiten de rots om. De volgende dag waren we in Kandy. Daar, zo vertelde mij de hulp in de bus, zou ik mijn nieuwe zilveren armband kunnen kopen. Mieke en ik gingen in een TukTuk en lieten de volgende dag verstek gaan met de excursies. Een mannetje bracht ons naar diverse juweliers maar als ik ging uitleggen wat ik bedoelde dan verscheen de teleurstelling op de gezichten en probeerde men Mieke halskettingen of ringen aan te meten Ik zei tegen haar; je zult zien dat het volgend een armband met een slangenkop is en ja hoor daar was het al. IK ben al vele jaren mijn in India gekochte armband verloren, een van zilver met slangenmotief, zodat als je de armband beweegt het de bewegingen van een slang maakt. Na een poos geef ik de moed op en moeten we naar het Olifanten tehuis bij een rivier, iets waar ik me vreselijk op heb verheugd. Toen wilde de reisleider het onderdeel laten vervallen en toen zijn we behoorlijk woedend geworden. Hij haalde bakzeil en we vertrokken, veel te laat zoals zou blijken, en kwamen er om kwart voor drie aan terwijl de parade van de olifanten langs de stalletjes om 2 uur begon. Maar we hadden tot 4 uur de tijd en het schouwspel vergoedde veel ergernis. De groep van 40 olifanten vermaakte zich in het water onder leiding van enkele bewakers. Enkelen waren zo zichtbaar getraumatiseerd dat ze gedurende de hele tijd alleen maar een repeterende beweging konden maken. Toen het begon te regenen waren wij de enigen die er last van hadden. De rivier was mede gevuld met rotsen die voor kleine stroomversnellingen zorgde en aan de overkant was rood zand en groen gras. Na afloop van de show, de dieren deden geen enkel kunstje, reden we voldaan naar het Hotel om de volgende morgen met de trein die ook een rol speelde in Wie is de Mol, naar Bandarawele te gaan. Het geval maakte enorm kabaal, vooral bij het remmen. Eerst was er de nodige opschudding om de plaatsbewijzen maar uiteindelijk zaten we allemaal aan een raampje, Ik voelde me tollerig op de benen staan en niet in staat het stuk van de trein naar het hotel te lopen. Ik wilde na het diner direct gaan slapen maar plicht hield me op de been om dit gedeelte te schrijven. Vanavond hadden we eerst een vergadering omdat de reisleider, als er zich 6 personen opgaven voor een facultatieve safaritocht, hij het programma om ging gooien zodat de niet safarigangers 4,5 uur in een restaurant onderweg moesten doorbrengen tot de bus terug kwam. Dat ging niet goed komen dus hij haalde weer bakzeil, maar kwam er mee weg omdat er slechts 3 personen mee wilden. Vandaag de 24e hebben we een gemakkelijk programma. We zoeken een uitkijkpunt uit over Bandarewela en het ziet er mooi uit, daarna nog wat mooie plekken onderweg en bij een grote waterval staat een mannetje met 2 zeer jonge hondjes en een rieten korfje, daarin zit een cobra en zodra het dier het mandje open ziet gaan blaast hij zijn rug en schouders op en je ziet dat mooie brillencontour. Ik maak en paar foto’s en weet dat daarna pas de narigheid begint. 5 $ zegt hij, en ik gebaar dat mijn geld in de bus ligt en loop naar Mieke die verderop staat. Ook zij heeft geen kleingeld en ik laat hem een briefje van 100 roepi zien en vraag er 50 terug(30 ct.) Hij wil het niet aanpakken en blijft bij zijn prijs. We lopen naar de bus en gaan naar binnen, de deur wordt bewaakt door mr. Numberone en als de slangenman toch probeert binnen te komen geeft hij al gauw de hoop op geld op, Numberone is de klusjesman van de bus, hij zorgt voor water en telt alle stoelen(10) voordat hij het sein vertrekken geeft. Hij is ook de man die met alle geweld mijn jacht op een armband succesvol wol voltooien, hij laat geen gelegenheid onbenut. Vanochtend vroeg Mieke hem uitte kijken naar een bloeiende bananenboom. Een knikje was alles, waarschijnlijk heeft hij het ook tegen de chauffeur vertelt want op enig moment wordt er fors geremd en geroepen bloeiende bananas. Daar hing een mooie donkerblauwe bloem en wat hoger trossen groene bananen. Mieke er uit en ze maakte na enig gedrentel enkele zeer mooie foto’s. Ze vergat om niet tegen het licht te fotograferen vandaar haar correctie. Ze bedankte ook de chauffeur, die beide jonge mannen scannen als het ware de weg en alles wat er naast staat, er ontgaat hen bijna niets. De chauffeur is een zwijgzame jonge man met snor. Gisteren toen ik een beetje scheef achter hem zat merkte ik dat hij zelfs de kraaien waarschuwde als ze te lang op de weg bleven zitten, hij gebruikte ook voor hen de toeter. Een mooie boeddhistische wijze om te tonen dat je voor al het leven respect hebt. Vandaag overnachten we weer in een hotel buiten de stad in de bossen, de palmen reiken bijna tot aan ons balkon, daar achter begint een groot meer, dat weer een gevoel van koelte geeft. Het is een groots opgezet hotel maar alle hotels brengen weer problemen met zich mee en dat heeft bijna alles met communicatie te maken. Men heeft hier een driepoot stekker nodig met vele ingangen, welnu die hebben we al sinds het begin, maar sommige hotels hebben een driepoot met platte aansluiting en dan heb je een probleem, wat dan weer wordt opgelost door een vakman die de oude of nieuwe stekker en een pin monteert, en die er op het laatste moment weer uittrekt. Dan de Wi-Fi, altijd een 3e wereld probleem, zwakke verbinding die er zo mee op kan houden of 2 Wi-Fi aansluitingen en je provider wijzigt ook. Dan zijn er vele variaties, wachtwoorden doorgeven, maar de mogelijkheden zijn legio. Vandaag voel ik me weer behoorlijk goed, maar de rug en dus de benen willen absoluut niet, Morgen gaan we naar een hotel aan zee net onder Colombo en blijven daar 3 dagen. Daar gaan we een deel van de as van Michelle, mijn zus in de zee van Bengalen uitstrooien.. Toen ik het verhaal over haar leven vertelde tijdens een lunch weigerde men het te geloven en ging men Mieke bevragen. Wat er nu weer over te moeten denken wat Wim zat te verkondigen. Toen Mieke bevestigend knikte werd het muisstil aan tafel en ik mijn geïmproviseerde verhaal op een goede toon, met de nodige humor kon houden. Ik schetste het getormenteerde leven van mijn zus en de komst vele jaren na hun geboorte van haar beide zonen. Ik voelde me helemaal leeg toen ik klaar was. Maar dat is pas over enige dagen, morgen hebben we nog een interessante rit naar dat hotel.De foto’s zijn een probleem dat ik hoop op te lossen. En speciaal voor Hetty en Ruud; Je dacht toch niet dat ik jullie vergeten was?