Zuid Sri Lanka

Eindelijk zien we het Sri Lanka waarop we zo gehoopt hadden.
Woensdag gaan we al om 8 uur op pad en rijden met een strakke blauwe zon richting het zuiden. We rijden van Tissamaharama naar Galle en dan naar het hotel in Hikkaduwa, waar een deel van de 10 er 3 nachten blijft en de rest gaat naar een ander hotel. In Galle waar een Hollands fort, eigenlijk een kleine stad binnen de muren van een Fort, aan zee staat met het wapen van de V.O.C. op de muur lopen we wat rond, het ademt nog steeds de oude glorie van Nederland. Hier nemen we afscheid van de 2 jongens van de bus. Huwan, die mij gestuurd had in het kopen van de armband en de chauffeur kregen een enveloppe uitgereikt waarin een bepaald bedrag zat, volgend de norm van de reisleider. Zelf Mieke en ik bepaald wat we hem daarbuiten zouden geven en hebben dat ook gedaan, maar de reisleider had iets gezien omdat meerdere mensen hem extra wilden belonen. Later vertelde hij me dat zij niet betaald werden en dienden te leven van hun fooien. Hij ging ook Lord Ganesh voor mij bidden voor herstel van mij. We komen bij het hotel en de knuffelhugs zijn niet van de lucht. Dan krijgen we de kamers en waaraan het ook ligt krijgen we een kamer in de rechtervleugel die slechts 2 hoog is en wij een kamer aan de grond met op 10 mrt het zwembad en op 30 mrt de zee. En een grasveld voor de deur. We kunnen ons geluk niet op en gaan meteen zwemmen, later ga ik ook de zee proberen waarvan het water net zo warm is als het zwembad. Ik verken de plek waar we morgen de as gaan uitstrooien. De tijd is bepaald op 11 uur ‘s morgens. Dan blijkt de juwelier in het hotel over een slangenband in zilver te beschikken, we komen er vanavond terug, dan weet hij of hij de gewenste dikte kan leveren. Toen de zon in zee dreigde te vallen zijn we via het strand naar de buren gelopen, een restaurant op het strand, en keken naar een bewolkte ondergang, maar wel als een van de weinigen met een halve lt. bier, want omdat het een feestdag is, ligt het hele land alcoholvrij. Dankzij de geboortedag van Boeddha. Hij is met volle maan geboren en ook gestorven en vandaag is het volle maan, maar de buren geloven buiten Boeddha ook in Roepi’s vandaar. Herinneringen aan andere plekken aan de Zee van Bengalen en de Arabische Golf komen weer naar boven, inmiddels alweer 9 jaar geleden. Hier zitten we prima, het wordt een mooie afsluiting. In de eetzaal blijkt een tegenvaller, buiten ons 5en zijn er alleen Russen en Oekraïners in het hotel en ze gaan als sprinkhanen over het buffet, ons rest bijna lege schalen, maar de obers herkennen ons als westerlingen en brengen een refill, gelukkig. Vandaar ook het briefje op de kamer dat van alle meegebrachte flessen licor en 700 roepi kurkgeld diende betaald te worden, ongeveer 4,3o€. Toen we vanaf de buren terug wilden gaan naar ons hotel hoosde het uit de lucht en vroegen we paraplu te leen. Er ging een boy met 2 paraplu’s mee en bracht ons tot aan de voordeur. Donderdag 26. Als het om 6 uur licht gaat worden klinkt er al muziek op de straat en blijkt het een mooie dag te worden, na het ontbijt ga ik in een overkapt stuk zitten pal aan het strand en begin aan deze blog. Er staat weinig wind en de zee is kalm, zo kalm dat we misschien straks een andere plek moeten zoeken voor de uitstrooiing. Ik zat al om 6 uur voor onze kamer in ons zitje en zag alles kleur krijgen bij een heerlijke temperatuur. Omdat er naar het eten gevraagd wordt zal ik er iets over vertellen. Echt lokaal of Indiaas eten krijg je niet, meestal is het in buffetvorm en er wordt op alle mogelijke wijze voorkomen dat iets als te heet c.q. scherp wordt ervaren, dus de typische gerechten zijn een laf aftreksel van het origineel. Dat is jammer want een Tikki Masala kom je niet tegen. We hebben elkaar beloofd om nog 1 keer die enorme Tigerprawns te laten serveren, bij de buren. Veel verdere wensen hebben we niet hier, het is hier puur, geen gedoe alleen maar een paar stoelen en een tafel en een paar kaarsen in een glazen pot en wij. O ja, een gin-tonic voor haar en een Lion’s voor hem. Bij de ingang naar het strand hoor ik van een seller dat er toch wel enige getijdenverschil i. Om 12 uur wordt het hoog water. Ik ga de boel verkennen want r is zandbodem en rotsbodem en met enig geduld vind ik precies een pad naar het diepere gedeelte waar de rotsen weer beginnen en geen mensen zwemmen en ook nog eens afwindig is. Want ik loop straks met losse handen om het bakje met de as vast te houden en die mag niet in het water komen. Mieke gaat alles filmen en Herman, een reisgenoot die goed aanvoelt wat er speelt kijkt vanaf de kant ook toe en maakt overal foto’s van. Om uur besluit ik niet het hoge water af te wachten en we gaan beginnen. Ik trek mijn Ohm shirt aan en een paarse korte broek, Mieke verzamelt wat bloemetjes en doet die in een plastic tasje en die stop ik in de zak en stap het water in, nadat Herman mijn hand en het zilveren bakje gefotografeerd heeft. De handen gevouwen met daarin het bakje loop ik het verkende pad te water en kom op de plek waar het gaat gebeuren. Enorme golven op de achtergrond en de enkele zwemmer die in de buurt is begrijpt dat hier een ceremonie plaats vindt en gaat uit de buurt. IK schud het bakje en de as komt in gedoseerde hoeveelheden naar buiten. Als alles klaar is en de as in het water vouw ik weer de handen en dan moet ik huilen. Ik dompel me geheel onder en dan blijkt als ik weer boven kom dat de bloemetjes verdwenen zijn. Ik koop langzaam naar de kant en het is gebeurd, wat ik vond dat waar een deel van Michelle ’s as verstrooid diende te worden is nu gedaan. Het geeft me een euforisch gevoel.
S’ Middags zijn er grote golven maar Mieke gaat mee de zee in, je kunt je met moeite staande houden en er is een verraderlijke stroming richting koraalrots maar vanwege het wat frissere water blijven we heerlijk chillen in de zee. Als je daarna het zwembad inspringt, vreest je haast blaren op de huid te krijgen zo heet dat water dan aanvoelt. Tegen 6 uur lopen we weer naar de buren want daar kun je de zonsondergang mooi zien en zit je aan een tafeltje in het zand met dat heerlijke Lion’s bier. Later komt de Hellevoetsluis Herman bij ons en we drinken er een op Michelle. Vrijdag 27 nov. Dit gaat de laatste stranddag in Sri Lanka worden. Morgenochtend worden we opgehaald en gaan da via een sightseeing door Colombo naar een hotel net buiten de stad gebracht. Daar slapen we dan en zondagavond gaan we diep in de nacht naar het vliegveld. Hoe dat gaat met omkleden en eventueel wat rusten is onduidelijk. We kunnen tegen bijbetaling tot 12 uur ’s nachts gebruik maken van de kamer maar daar voel ik niets voor, net zomin als te moeten betalen voor het laatste diner. Dat gaat zaterdagavond plaat vinden en dan krijgt de reisleider zijn enveloppe. Dan zit deze reis er op en ben ik een beetje blij weer met mijn regelmaat van ziekenhuis bezoek etc. weer op te pakken. Ook de tropen en kanker zijn geen vrienden, het lijkt wel of kanker geen vrienden meer overhoudt. Ik verlang naar die heerlijke Franse voorjaars avonden waarbij je om 10 uur in de avond iets warms aandoet omdat het kil gaat worden, i.p.v. d hele dag met een te grote zakdoek in de hand te moeten rondlopen. Er zijn veel zaken duidelijk geworden, de hitte is onaangenaam en in een groep te reizen is een noodzakelijk kwaad, maar alleen als het kwaad echt noodzakelijk is. Je hoort mensen dingen zeggen waarbij je denkt dat het hen verboden zou moeten worden om nog maar 1 stap buiten Nederland te zetten omdat ze toch niet voor ook maar iets open staan. Daarbij komt dat wij geen gezelschap nodig hebben.