Niet hij, maar ‘t was ik die was verbaasd om hem

Niet hij, maar ‘t was ik die was verbaasd om hem te zien staan, díe’k ‘s avonds halen moest in Isfahaan


Rome, 25 juni 2013
Omdat het moest en ik de scooter wilde uitproberen besluit ik de 3e en laatste dag in Salerno om naar Pompei te rijden. Dat is geen leuke rit, dat weet ik van de terugweg uit Sorrento, je bent in het immense conglomeraat wat Napels is. Bar slechte wegen in de steden en dorpen, die ook tegen elkaar liggen, het is zoiets als het Ruhrgebied in Duitsland. Sorrento krijgt van mij de beker wat wegdek betreft, alles gaat stuk aan de scooter, hoewel ik een staaltje idioterie in Napels heb meegemaakt dat een extra vermelding verdient. Daar bestonden ze het om echte spelbrekers op de autosnelweg te leggen. De achterwielen van de vrachtwagens kwamen los van de weg. Maar veel belangrijker was dat ik geen enkele reden kon bedenken waarom die dingen er lagen, enorme korte verhogingen achter elkaar. Pompeï dus, een dik uur door die warme stinkende dorpen en steden en dan sta je ineens in een gebied van rust en sereniteit. Ik zet de scooter bij de ingang van het park of opgraving en neem de wandelstok mee, want het is geaccidenteerd terrein. Ik krijg weer een gratis ticket omdat de Eur. Raad besloten heeft dat kinderen tot 16 en oude mensen van boven de 65 gratis toegang tot culturele instellingen hebben. Willen de dames en heren van de Ned. Afvaardiging hier eens iets mee gaan doen? Ik moet nog even doorgaan met gemopper want dat Napelsgebied zou eigenlijk tot noodgebied moeten worden verklaard en tegelijk de oorlog aan die schurken die nu al de halve stad en omgeving bedolven hebben onder de troep, de stinkende, rottende en uit elkaar getrokken afvalzakken en al het andere overtollige huisvuil. Op de snelwegen, waarop ik helaas moet rijden om een beetje snel hier door heen te komen, liggen de uitwijkhavens boordevol en meters hoog de troep, geen haven uitgezonderd en dan ben je nog mijlen ver van de stad zelf verwijderd. En er tussen in is de berm bezaaid met het zwervend vuil.
Een eind noordelijker begint de Via Appia weer, een kaarsrechte weg met een kanaal er langs en statige hoge en dikke pin-parasols langs de weg. Nu kun je die viezigheid, deze misdaad tegen de menselijkheid een beetje vergeten. Ik geef het hotel in op de tomtom, want ik ben te moe voor een camping en een hotelbed lokt net als het vooruitzicht van schone lakens. Nog 100 km te gaan en de temperatuur ligt prima boven de 30gr. Ik ga met nog 30 km te gaan koffie drinken en nieuwsgierigheid beweegt een paar mannen om met me te gaan praten en een rode schuimwijn aan te bieden, een ander betaalt mijn koffie en het broodje. Ik krijg goede adviezen die als ik ze opvolg me een week bezig houden, samen met Mieke. Na enig gedoe vind ik het hotel, de tomtom kent nog de oude straat die alweer een tijdje een nieuwe naam heeft. Het is een statig hotel met een fraaie oplopend grote tuin met een zwembad en alles lijkt dik in orde. Tegen 6 uur geef ik de geest en val op bed neer, kom er uit voor een slok water en doe dat gedurende 14 uur, toen had ik het idee dat de warmte een beetje uit het lijf verdwenen was. Om 8 uur was het die morgen pas 20 gr en het voelde als een weldaad voor mijn hart. Tijd om eens de buurt te gaan verkennen, kijken waar dat vliegveld ligt, als ik weet waar ik kijken moet zie ik het ver in de diepte liggen , 9 km. Maar als Mieke overkomt en uitstapt bij het hotel scheelt dat een eind rijden, maar er zijn wat natuurwetten die in de weg staan, geloof ik. Dus ik rij naar de oude Paus, dat is een dorpje verder, Castel Gandolfo het meer ligt 100 mrt lager en ziet er blauw uit, het kasteel van de paus domineert het dorp en de winkels met alle pausprullaria, maar wel een mooi dorp en de gehele omgeving is er fraai, kwa dorpen, die duidelijk veel rijker zijn dan in Calabria. Ik ga tegelijk met een mooie dame op een marmeren bankje, schuin voor de ingang van het paleis, zitten. Een karakteristieke dame en u kent mij, dan ga ik ernaast zitten, en als ze vraagt om mee te gaan, hopsa. Ze vraagt waarvan ik kom. Ik ben van Turkey vertelt ze, ze is professor aan de universiteit van Izmir en is met de studenten op culturele reis door Italië. We praten geanimeerd en er komt een studente zich met ons gesprek bemoeien. Ik vraag aan de prof of ze Moslim is en als ze dat bevestigt wijs ik op het paleis en zeg; dan weet u nu waar de vijand woont. Ze gaan morgen naar Napels, ik knijp net 2 vingers in mijn neus en zeg; vergeet dit niet te doen daar! Ze zijn nog niet op de hoogte van het verval in die stad.
Mieke is keurig op tijd en we rijden op de scooter naar Marino, een dorpje voor Grottoferrato, waar ons hotel staat. Het is een mooi echt Italiaans dorp, levendig met leuke eetgelegenheden. We dineren buiten en dan op weg naar bed. De volgende dag is het eindelijk dan zover: Rome. Na 3 kwartier door drukte zijn we in de binnenste cirkel en zien de eerste antieke beelden van het centrum van Rome. We stoppen bij het Colosseo en parkeren de bambini. We lopen rond bij het enorme gevaarte en wandelen richting het Forum Romanum, maar de ingang ervan is verplaatst. Het waait gelukkig maar de temperatuur ligt toch tegen de 30 gr. Bij een terras vergeet ik na de koffie om mijn stok ook mee te nemen en dat merken we als we via de tomtom op het Piazza di Spagna zijn gekomen. De enorme drukte op de trappen, overal, zelfs in het Colosseo liep men in file, de straten zijn vol met toeristen. We lunchen in een straatje en lopen naar de Trevie fontein, dat is het mogelijk nog voller. We gaan naar de nieuwe Paus en bij het indraaien van de Via della Conciliazione en het zien van de St. Pieterskathedraal krijg ik een waw gevoel. Dit is mooi, lekker nietig met zijn tweeën naar die boven alles uitstekende koepel te rijden. Dan moeten we weer terug naar het Colosseo om de stok terug te krijgen, ook dat lukt en dan is het welletjes voor vandaag. Met een uur zijn we door de drukte weer in ons dorp en doen wat zware inkopen zodat de bambini de steilste en laatste helling niet meer kan trekken. Er zit op dat moment ong. 180 kg plus 110 kg eigen gewicht tegen de bult op te tuffen, Mieke moet 30 mrt lopen.
De volgende dag besluiten we er een luie relaxdag van et gaan maken, eerst maar eens naar Castel Gandolfo tuffen het buitenverblijf van de ex-paus en kijken of we aan het lago een lekker plekje kunnen vinden. Dat valt nog wat tegen , het seizoen is nog niet(!) begonnen en we doen wat inkopen en gaan op ons balkon lunchen en verplaatsen ons naar de prachtige tuin met grote ronde dennen en natuurlijk het zwembad. Er wordt geluierd en in de schaduw van de bomen een tuk gedaan en wat gelezen gezwommen, kortom een beetje , wat Wim betreft tot rust gekomen. We eten die avond dicht bij waar Benedictus nu woont en besluiten om morgen weer een rit naar Rome te gaan maken.